«Ας κρατήσουμε τα όνειρά μας ζωντανά, ας δουλέψουμε μαζί, για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Να ευχηθούμε το 2024 να είναι η χρονιά, που θα μας κάνει όλους πιο δίκαιους, πιο αλληλέγγυους, πιο αισιόδοξους. Ένα ωραίο ταξίδι αρχίζει τώρα. Καλή Χρονιά».
Ο Χάρης Δούκας, νέος δήμαρχος της Αθήνας, μάς στέλνει τις ευχές του για τη νέα χρονιά. Λένε πώς όπως μας βρει η πρώτη ημέρα του χρόνου, έτσι θα κυλήσουν και οι υπόλοιπες 364. Δήμαρχε, λυπάμαι. Αν ισχύει το παραπάνω τότε το 2024 ούτε πιο δίκαιους θα μας κάνει ούτε πιο αλληλέγγυους.
Για αισιοδοξία μην μιλήσει κανείς, θα βγει εκτός θέματος. Η σκηνή στην πλατεία Συντάγματος γέμισε κόσμο για την αντίστροφη μέτρηση, ως είθισται. Παρουσιαστές της γιορτής η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος. Ανέβηκε και ο Χάρης Δούκας για το παρθενικό του «Καλή Χρονιά Αθήνα, Καλή Χρονιά Ελλάδα», έχοντας στο πλάι του ένα μικρό παιδί.
Ο Χάρης Δούκας, ο νέος χρόνος κι ένα «κοριτσάκι από την Παλαιστίνη»
Ένα κοριτσάκι με πλατύ χαμόγελο και παιδικό ενθουσιασμό. Έλαμπε από χαρά. Ιδιαίτερα όταν έφτασε το τρία και κατηφόρισε στο δύο για να δώσει τη θέση του στο ένα, εκείνο έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή. Όπως θα έκανε κάθε παιδί.
Σωστά; Σωστά για πολλούς όμως υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι, οι πολλοί (ανάθεμα κι αν ξέρουμε πόσοι είναι τελικά) που στα μάτια αυτου του παιδιού δεν είδαν τον ενθουσιασμό αλλά μια ευκαιρία για να εκφράσουν αφειδώς τον παράλογο οχετό τους.
Δεν είδαν ένα παιδί και τελεία. Είδαν ένα παιδί με σκουρότερο δέρμα – από αυτό που θα περίμεναν για τα ως γνωστόν ξανθά γαλανομάτικα ελληνάκια- το οποίο «χρησιμοποιήθηκε» από τον Χάρη Δούκα. Είδαν ένα «μελαμψό προσφυγάκι», ένα «κοριτσάκι από την Παλαιστίνη» και το στοχοποίησαν γιατί κατά την άποψή τους ανήκε στην κατηγορία «να φύγετε να πάτε αλλού».
Η Σοφία είναι ένα 10χρονο παιδί. Θα αρκούσε. Δεν θα χρειαζόταν καμία άλλη σύσταση. Η Σοφία είναι ένα παιδί. Και είναι τόσο ανάλγητο να μισείς ένα παιδί επειδή νόμισες ότι η καταγωγή του είναι από την Παλαιστίνη κι όχι από την Ελλάδα.
Τα ελεεινά σχόλια για το «παλαιστινιάκι»
«Βγήκε ο Δούκας με μελαμψό προσφυγάκι αγκαλιά να ευχηθεί στο ακροατήριο Χαμάς καλή χρονιά. Ελληνόπουλο δεν υπήρχε, γιατί τα πάντα είναι συμβολισμός».
«Ντροπή και μόνο ντροπή που δικιά μας σημαία δεν υπήρχε ή έστω ένα ελληνάκι πάνω στην εξέδρα».
«Ο Δούκας ανέβηκε στη σκηνή με παιδί από την Παλαιστίνη και όχι από την Ελλάδα και από κάτω κυμάτιζαν οι σημαίες της Παλαιστίνης. Να τον χαίρεστε Αθηναίοι, θα φάτε καλά».
«Με την εβραϊκή κοινότητα έχετε επαφή; Με τα παιδιά της; Γιατί δεν πήρατε κι ένα παιδάκι από το Ισραήλ κοντά σας;»
«Χάθηκε να αγκαλιάσεις ένα ελληνόπουλο; Πού σας βρίσκουν και σας ψηφίζουν, Ανθέλληνες;»
Ήταν απλώς ένα παιδί
Αυτά ήταν κάποια από τα σχόλια που γράφτηκαν στα κοινωνικά δίκτυα. Ντροπιαστικά. Βλακώδη. Λυπηρά. Επικίνδυνα.
Η Σοφία Γαλακτερού είναι κόρη της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Νάσου Γαλακτερού και βρέθηκε δίπλα στη μαμά της, αλλά και στον νονό της Θανάση Αναγνωστόπουλο, για την αλλαγή του χρόνου. Δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει ούτε ποιοι είναι οι γονείς της, ούτε πού έτυχε να γεννηθεί. Θα έπρεπε να μας νοιάζει ότι ένα παιδί έγινε άθυρμα του παραλογισμένου ρατσισμού.
Ένα παιδί που στις 23:59 ήταν ένας άγνωστος ξένος που εργαλειοποιήθηκε προς τέρψη του κοινού του νέου δημάρχου και στις 00:001 ήταν η Σόφη του Νάσου και της Νάνσυς που ξεμπρόστιασε (ξανά) τον μισανθρωπισμό και τη διάχυτη καχυποψία, κομμάτι μιας δυσοίωνης καθημερινότητας.
Να ευχηθούμε το 2024 να είναι η χρονιά, που θα μας κάνει όλους πιο δίκαιους, πιο αλληλέγγυους, πιο αισιόδοξους. Η χρονιά που θα αναγνωρίσουμε και θα κάνουμε στην άκρη κάθε φαιδρό και ασυνάρτητο.
Ας είναι το 2024 η χρονιά της σοφίας.
