Καινούργιες, παλιές, εν ζωή ή «μακαρίτισσες» τηλεοπτικές σειρές (εσένα κοιτάζω Succession). Δεν έχει σημασία, όλες «παιδιά μου» τις αισθάνομαι. Και πως διαλέγει, κάποιος, το αγαπημένο του παιδί; Εύκολα. Κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι ποιο θα σου λείψει περισσότερο αν αύριο φύγει για πάντα από το σπίτι/ οθόνη σου.
Εκείνες που μας άφησαν χρόνους
Για μισάνθρωπους: Succession
Φέτος, μετά από 4 μόλις σεζόν, η πιο υπέροχη σειρά για υπερ-πλούσιους και υπερ-απαίσιους ανθρώπους, τελείωσε. Οριστικά, αψεγάδιαστα και τρανταχτά, όπως ακριβώς το όφειλε στον εαυτό της και όσους πίστεψαν σε εκείνη. Τι άφησε πίσω της; Τη βεβαιότητα ότι πρόκειται αδιαφιλονίκητα για μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων 15 ετών, εύκολα επιπέδου Lost και Sopranos. Συν μια τεράστια θλίψη, αφού τέτοιο γράψιμο, τέτοιοι χαρακτήρες και τέτοιες δολοφονικές ατάκες, δυστυχώς δεν φυτρώνουν στα δέντρα.
Φαντάζομαι την έχεις ήδη δει, οπότε το μόνο που μένει να συζητήσουμε είναι ποιος από αυτή την -εμπνευσμένη από τον Rupert Murdoch- «διαταραγμένη» οικογένεια πλουτοκρατών μιντιαρχών είναι ο αγαπημένος σου. O αυτοδημιούργητος πάτερ φαμίλιας Brian Cox με τη φωνή που κάνει πολική αρκούδα να χάνει το χρώμα της, κάποιο από τα τρία wannabe διάδοχοι παιδιά του (ο προβληματικός Jeremy Strong, ο σάτιρος Kieran Culkin, η μοναχοκόρη Sarah Snook) ή μήπως ο γκαφατζής ξάδελφος, ο ανασφαλής γαμπρός ή τα ανάξια μεγαλο-στελέχη;
Αν, από την άλλη, δεν την έχεις δει, τότε μην διαβάσεις παρακάτω. Δεν είναι φτιαγμένη για σένα αυτή η λίστα. Παρότι, στο τέλος της ημέρας, παρά τα λούσα, η ουσία της συγκεκριμένης κατάμαυρης σάτιρας έχει να κάνει με κάτι πανανθρώπινο, δηλαδή την οικογένεια και του τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει αρκετή αγάπη για να την κρατήσει ενωμένη.
Για όσους σιχαίνονται τους καουμπόηδες: Reservation Dogs
Οποιαδήποτε σειρά στην οποία ο Zahn McClarnon (o δολοφονικός Ινδιάνος του Fargo και μια από τις πιο χαρακτηριστικές παλιο-φάτσες του παγκόσμιου κινηματογράφου) είναι απλώς ένα ακόμη καλό «γρανάζι», και όχι αυτός που κλέβει την παράσταση, είναι μια σειρά που ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να τσεκάρεις. Πόσο μάλλον όταν φέρει την υπογραφή του -εγκληματικά ταλαντούχου- Οσκαρικού δημιουργού Taika Waititi ( μεταξύ άλλων ο Χίτλερ του Jojo Rabbit) ο οποίος, μαζί με έναν αυτόχθονα Αμερικανό κολλητό του, αποφάσισαν να μας δείξουν πως είναι να είσαι πραγματικά «Ινδιάνος» στη σύγχρονη Αμερική.
Για να το πετύχουν συγκέντρωσαν ότι πιο φρέσκο και ταλαντούχο κυκλοφορεί σε όλα τα ινδιάνικη έθνη (ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες κ.τ.λ.) και μας σέρβιραν μια ιστορία ενηλικίωσης, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκονται (από την αρχή ως το φετινό φινάλε, μετά από 3 σεζόν) τέσσερις αυτόχθονες έφηβοι, σε έναν παρακμιακό καταυλισμό στην αγροτική Οκλαχόμα, με όνειρο να ταξιδέψουν στην Καλιφόρνια.
Αυτοί αποτελούν το entry point σε ένα γαλαξία αυθεντικότητας και στεγνού χιούμορ, με εμβόλιμα στοιχεία σουρεαλισμού δια χειρός Taika, όπως την παρουσία -ως spirit guide του πρωταγωνιστή- ενός γκαφατζή Ινδιάνου που συμμετείχε στη θρυλική μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν απέναντι στον χαιτάτο Κάστερ (αλλά σκόνταψε με το άλογο πριν προλάβει να πάρει κάποιο σκάλπ). Το ξέρω, είναι δύσκολο να σε πείσω να το δεις.
Ωστόσο, αν κάνεις το σχετικό μακροβούτι, θα βγεις στην άλλη όχθη με περισσότερη γνώση και ενσυναίσθηση και χορτασμένος από γέλιο. Από τις σπάνιες σειρές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος μόνο και μόνο επειδή τις παρακολούθησες.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Disney+
Το μεγάλο αουτσάιντερ από την Αυστραλία
Για ερωτευμένους με τον έρωτα: Colin from Accounts
H πιο υποτιμημένη ρομαντική κωμωδία των τελευταίων χρόνων (σε τηλεόραση και κινηματογράφο) προέρχεται από ένα ημι-άγνωστο ζευγάρι Αυστραλών ηθοποιών (στη ζωή και στην οθόνη). Το υπέροχο δημιούργημα των Patrick Brammall και Harriet Dyer είναι τόσο αναπάντεχο, τόσο ειλικρινές και τόσο feel good που με οδήγησε στην πρωτόγνωρη απόφαση του να του δώσω θέση στη χρυσή δεκάδα, αγνοώντας και την τελευταία/τελική σεζόν του πολυβραβευμένου Ted Lasso (κομπλέ με την υπο-πλοκή που ήταν εμπνευσμένη από τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς) και την τελευταία σεζόν του εκλεπτυσμένου Only Murders in the Building (κομπλέ με την Meryl Streep να κλέβει κάθε σκηνή στην οποία ήταν μέσα). Μια σειρά που αποτελεί τον ορισμό του sleeper hit.
Φτιαγμένη με μηδενικό budget αλλά τεράστια ψυχή. Τα πάντα εδώ μοιάζουν ταυτόχρονα κοινότυπα και μαγικά, ξεκινώντας από την πρώτη γνωριμία στο δρόμο που συμπεριλαμβάνει μια απρόσμενη ρώγα και ένα τραυματισμένο σκυλί. Εκείνο που καταλήγει τελικά να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην απογοητευμένη φοιτήτρια ιατρικής και τον -κατά πολύ μεγαλύτερό της- ιδιοκτήτη μικροζυθοποιίας. Προσοχή. Αν το παρακολουθήσετε μαζί με κάποιον άλλο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να τον/την ερωτευτείτε επιτόπου.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Cosmote TV
Τα blockbuster που δεν πρέπει να αγνοήσεις
Για όσους ΔΕΝ έχουν βαρεθεί τα ζόμπι: The Last of Us
Ναι, μιλάμε για την καλύτερη τηλεοπτική μεταφορά video game όλων των εποχών. Αλλά όχι, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται -τουλάχιστον η 1η σεζόν- στο μεγαλεπήβολο στόχο του ΗΒΟ, το να την μετατρέψει δηλαδή στο καινούργιο τηλεοπτικό πλανητικό hit, επιπέδου Game of Thrones.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς τον υπερ-ταλαντούχο Pedro Pascal (του GOT) να προσπαθεί να μεταφέρει την έφηβη Bella Ramsey (επίσης του GOT) από την μια πόλη στην άλλη σε ένα μετα-αποκαλυπτικό /στρατοκρατικό σύμπαν όπου ένας παρασιτικός μύκητας έχει εξολοθρεύσει σχεδόν την ανθρωπότητα. Μετατρέποντάς μας όχι σε ζόμπι, αλλά σε κάτι παραπλήσιο (από το είδος που έχει παντού φουσκάλες, συνδέεται το ένα με το άλλο και, πάνω από όλα, τρέχει γρήγορα και με σκοπό).
Ουσιαστικά, όπως κάθε σχετική σειρά που σέβεται τον εαυτό της, το πραγματικό της νόημα είναι αλλού. Ας πούμε ότι, αποδομώντας την, αυτό που μένει είναι ένα θρίλερ για τις δυσκολίες του να μεγαλώνεις μόνος ένα παιδί. Με τη μόνη διαφορά ότι, εξαιτίας του κινηματογραφικού επιπέδου παραγωγής και των εντυπωσιακών σποραδικών συμπλοκών, το τελικό αποτέλεσμα είναι φαντασμαγορικό.
Αν και αυτό που το κάνει τελικά να ξεχωρίζει, πέρα από το ότι έχει φτιάξει ο δημιουργός του έ-ξο-χου Chernobyl, είναι ότι δεν σε πιάνει η ψυχή σου βλέποντάς το. Σε αντίθεση με τον κανόνα του είδους του (βλέπε The Walking Dead), υπάρχει χιούμορ πίσω από την απόγνωση. Επιπλέον περιλαμβάνει και το καλύτερο stand alone επεισόδιο της χρονιάς, αυτό με το αναπάντεχο gay love story, που αποδεικνύει ότι η αγάπη νικάει κάθε παράσιτο.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Vodafone TV
Για υποχθόνιους τύπους: Silo
Ο κόσμος έχει καταστραφεί, με την ατμόσφαιρα να είναι αμετάκλητα τοξική. Όσες δεκάδες χιλιάδες έχουν επιζήσει ζουν σαν τα ποντίκια, σε έναν υπόγειο ανάποδο ουρανοξύστη εκατοντάδων επιπέδων.
Χωρίς ασανσέρ, χωρίς ιδέα τι προηγήθηκε (η ιστορία διαγράφτηκε σε μια εξέγερση), υπό δρακόντειους κανόνες, αυστηρό έλεγχο των γεννήσεων και με μια σούπερ ταξική κοινωνική δομή όπου οι γραφειοκράτες των πάνω ορόφων απαξιώνουν τους μηχανικούς των κάτω και vice versa. Αν παραβείς τους νόμους, σου δίνουν ένα μάλλινο πανί για να καθαρίσεις τον φακό της εξωτερικής κάμερας που στέλνει feed μέσα, σε βγάζουν έξω και σε μερικά λεπτά πεθαίνεις.
Αυτό είναι το ορντέρβ στην κινηματογραφική μεταφορά των bestseller μυθιστορημάτων του Hugh Howey (σ.σ. δικό του είναι και το μέτριο φετινό Beacon 23 με την Lena Headey), που περίμενα με λαχτάρα να δω επί μια δεκαετία. Με το steampunk αυτό σύμπαν, επεισόδιο με το επεισόδιο (και με κάθε διαδοχική σεζόν-αυτή τη στιγμή περιμένουμε την 2η) να επεκτείνεται γεωμετρικά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που περίμενα.
Και όχι μόνο γιατί η Apple δεν έχει λυπηθεί, όπως συνήθως, να ρίξει δυο τάνκερ δολάρια για να το φτιάξει. Εδώ, αναπάντεχα, τη διαφορά έρχεται και την κάνει το πρωταγωνιστικό τρίο των Rebecca Ferguson (η σκληροτράχηλη μηχανικός που γίνεται σερίφης), Tim Robbins (o ΙΤ manager από την κόλαση) και Common (ο «οικογενειάρχης» μπράβος) που πείθει και συγκινεί. Μια σειρά ευχάριστη έκπληξη, διά χειρός του δημιουργού του Justified, που έχει πολύ -υπόγειο- μέλλον μπροστά της.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Apple TV+
Η ένοχη απόλαυση
Για νοσταλγούς του West Wing: The Diplomat
Nτρέπομαι που το συμπεριλαμβάνω, αλλά θα αισθανόμουν μεγαλύτερες ενοχές αν το άφηνα απέξω. Γιατί ναι, το συγκεκριμένο αξιολάτρευτο πολιτικό δράμα, με πρωταγωνίστρια την φανατικά αξιολάτρευτη Keri Russell, δεν είναι κατηγορία βαρέων βαρών. Στο μυαλό μου το κατατάσσω στην γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε West Wing και Homeland, με λίγη εσάνς από Grey’s Anatomy.
Εξαιρετικά καλογραμμένο, φωταγωγεί την glamorous πλευρά του κόσμου της διπλωματίας με πρωταγωνίστρια μια μπαρουτοκαπνισμένη βετεράνο του αμερικάνικου διπλωματικού σώματος η οποία ανταλλάσσει τα άρβυλα της (τι άλλο δηλαδή να φορέσει στην Καμπούλ;) με στενά μαύρα φορέματα και ψηλά τακούνια προκειμένου -με το ζόρι- να γίνει η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στο Λονδίνο. Εννοείται πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κυριλέ επαύλεις, γοητευτικούς Άγγλους πολιτικούς (τι τα θες, στην τηλεόραση όλα γίνονται) και φασαριόζικους πρώην συζύγους. Μην ανησυχείς.
Πέρα από τους έρωτες εδώ η δράση δεν περιορίζεται μόνο στα λόγια αφού, με κάποιο μαγικό τρόπο, η πρέσβειρα καταφέρνει να είναι και του σαλονιού και του αλωνιού. Η πιο εθιστική σειρά της σεζόν και η μοναδική που καταβρόχθισα σε ένα βράδυ. Προφανώς και αυτό κάτι λέει για μένα. Αλλά, πρώτα δες και μετά κρίνε αν εσύ όντως μπορείς να αντισταθείς.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Netflix
Για reality junkies: Jury Duty
Ένα μοναδικό υβρίδιο reality και τηλεοπτικής σειράς με τον γλυκύτατο κεντρικό πρωταγωνιστή, που καλείται να εκτελέσει χρέη ενόρκου σε μια δίκη, να είναι ο μοναδικός που δεν γνωρίζει ότι όλοι οι υπόλοιποι (ένορκοι, δικαστές, δικηγόροι, αστυνομικοί) που έχουν σχέση μαζί του είναι ηθοποιοί.
Πέρασε αδίκως λίγο incognito, επειδή στριμάρει στο Amazon Freevee, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι οι δημιουργοί του είναι βετεράνοι των faux ντοκιμαντέρ, έχοντας υπάρξει σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και παραγωγοί του The Office. Πολλούς πόντους έρχεται και δίνει η παρουσία του James Marsden (Χ-Μen, Westworld) που εδώ υποδύεται μια άκρως αντιπαθητική, φαντασμένη, χολιγουντιανή εκδοχή του εαυτού του.
Ναι, το ξέρω ότι στα χαρτιά το concept θυμίζει κακή φάρσα που παίζουν πολλοί απέναντι σε έναν καλοκάγαθο ανυποψίαστο πολίτη. Ωστόσο, χωρίς κανείς να μπορεί να το φανταστεί, ούτε καν οι δημιουργοί, το όλο πράγμα καταλήγει να σου ανανεώνει την εμπιστοσύνη στην έμφυτη καλοσύνη του συνανθρώπου.
Όπως αυτή εκδηλώνεται σε περιστατικά όπως όταν π.χ. ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να καθησυχάσει ένα συν-ένορκο που θεωρεί ότι τον κερατώνει η κοπέλα του ή όταν προσπαθεί να εντάξει στην ομάδα έναν super nerd που κάνει ότι εξωφρενικό του περνάει από το κεφάλι προκειμένου να προκαλέσει την αντίδρασή του. Με λίγα λόγια, αυτό είναι το φετινό Schitt’s Creek. Τι άλλο πιο τιμητικό να πω;
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Amazon Prime Video
Το prestige, prestige δεν έχει
Για αισθηματίες σχεσάκηδες: Fleishman is in Trouble
O πιο ανέξοδος τρόπος να ταξιδέψεις φέτος στη Νέα Υόρκη (τη νευρωτική, μεγαλοαστική του Woody Allen) ή να κάνεις couples therapy χωρίς ψυχοθεραπευτή. Παρότι ο Jesse Eisenberg μου είναι βαθιά αντιπαθής και η Claire Danes λόγος να ΜΗΝ βλέπω το Homeland, εδώ και οι δυο είναι αντικειμενικά καθηλωτικοί.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα μιας βέρας Νεοϋορκέζας δημοσιογράφου σε ανδρικά λαϊφστάιλ περιοδικά ( το «άβαταρ» της οποίας υποδύεται η Lizzy Caplan), εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αποτυχημένο γιατρό (σε σχέση με την σούπερ επιτυχημένη θεατρική ατζέντισσα πρώην σύζυγό του) που βρίσκεται ένα πρωί με τα δυο του παιδιά πεσκέσι, στην εξώπορτα του καταθλιπτικού διαμερίσματός του, και την σύζυγο του εξαφανισμένη από προσώπου γης. Όχι, δεν την απήγαγαν. Απλώς τον αποφεύγει. Εκείνον και όλες τις υποχρεώσεις της.
Οπότε, ο δύσμοιρος, καλείται να στήσει εξαρχής την οικογένειά του, με τη βοήθεια των παλιών του φίλων στους οποίους είχε σταματήσει να μιλάει. Ένα prestige -one season- drama με εξαντλητικό βαθμό αληθοφάνειας (σε σημείο που πολλές 40άρισσες Νεοϋορκέζες αναγνώρισαν τους εαυτούς τους και τις εμμονές τους σε αυτό) που αφορά όλους όσους είδαν τη ζωή τους να καταλήγει εντελώς διαφορετικά από ότι πίστευαν. Επιπλέον, μια σειρά που κρύβει ένα πολύ μεγάλο μυστικό που είναι εντελώς κρίμα από το θεό να στο αποκαλύψω.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Disney+
Για όσους αντέχουν την βαριά αμηχανία: The Curse
H πιο ξεχωριστή, cringe και δύσκολη/ άβολη να την παρακολουθείς σειρά της χρονιάς έχει ως mainstream «κράχτη» την Οσκαρική μούσα του Λάνθιμου, Emma Stone (που εδώ είναι όντως εξαίσια) και ως πραγματικό «κράχτη» τα ονόματα των δημιουργών που περιλαμβάνουν τον «ατρόμητο» κωμικό Nathan Fielder (Nathan for You, The Rehearsal) και τον μετρ του υπαρξιακού άγχους Benny Safdie (που απογείωσε τον Adam Sandler στο Uncut Gems).
Οι δυο πρώτοι είναι ένα ζευγάρι «καλών σαμειριτών»-επιχειρηματιών που προσπαθούν να αναβιώσουν μια υποβαθμισμένη ισπανόφωνη κοινότητα στο New Mexico με τα γυάλινα, βιώσιμα σπίτια τους και ο τρίτος ο ελεεινός Νεοϋορκέζος τηλεοπτικός παραγωγός που σκηνοθετεί τον πιλότο για την real estate εκπομπή τους.
Στην πορεία οι αληθινές προθέσεις του ζεύγους αποκαλύπτονται, σε μια συγκλονιστική πολυεπίπεδη σάτιρα (κομπλέ με μια κατάρα) που παίρνει σβάρνα τους λευκούς σωτήρες, τους αρχιτέκτονες που ισχυρίζονται ότι σώζουν τον κόσμο, τους φαντασμένους καλλιτέχνες που οικειοποιούνται κουλτούρες άλλων, την reality tv και γενικώς οτιδήποτε κάνει τους προοδευτικούς λευκούς να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους.
10 επεισόδια που καταλήγεις να βλέπεις με τα χέρια μονίμως στα μάτια (ναι, μιλάμε για τόνους αμηχανίας) σε μια σειρά που και πρέπει και θα αγαπήσεις παράφορα, παρά το γεγονός ότι είναι σε σημεία (επίτηδες;) αργόσυρτη.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Cosmote TV
Η αρκούδα στο τέλος του ουράνιου τόξου
Για όσους ΔΕΝ υποφέρουν από κρίσεις πανικού:The Bear
Με φιζίκ που φέρνει σε κάτι ανάμεσα σε Sean Penn και Dustin Hoffmman και trademark ατίθασες μπούκλες, o Jeremy Allen White του Shameless (το οποίο κακώς δεν έβλεπα) καταφέρνει να δημιουργήσει τον απόλυτο αντι-ήρωα των τελευταίων ετών. Το στόρι απλό. Ένας ταλαντούχος -αλλά βαθιά δυσλειτουργικός- μισελενάτος σεφ επιστρέφει στο οικογενειακό μαγαζί με «βρώμικα» στο παγωμένο Σικάγο προκειμένου να το κρατήσει ζωντανό μετά την αυτοκτονία του αδελφού του.
Το άγχος και η ένταση είναι τεράστια. Και εμείς, ως θεατές, την νοιώθουμε στο πετσί μας. Σε τέτοιο σημείο που παίζει να χρειαστεί να σταματήσεις ένα επεισόδιο στη μέση για να ηρεμήσεις. Αλλά εντάξει, έτσι είναι τα πράγματα στην κουζίνα. Σε κάθε κουζίνα. Σε κάθε εστιατόριο του πλανήτη. Ειδικά αν τον σεφ τον σιχαίνονται όλοι οι υπόλοιποι. Ειδικότερα αν ο σεφ σιχαίνεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Μια εντελώς καθηλωτική εμπειρία (το τέλος της 1ης σεζόν ήταν απλά ε-ξαι-ρε-τι-κο) που, στη 2η σεζόν, αντί να αρκεστεί στα κεκτημένα, ήρθε και απογειώθηκε. Πως τα κατάφερε; Με το να κάνει κάτι ανήκουστο για επιτυχημένη σειρά, το να δώσει δηλαδή αρκετό χώρο στους δευτερεύοντες χαρακτήρες να αναπνεύσουν (όπως π.χ. στην περίπτωση του γλυκύτατου pastry chef που πηγαίνει στην Κοπεγχάγη ή του «λαϊκό-ξαδέλφου» από την κόλαση που βλέπει πως λειτουργεί ένα μισελενάτο εστιατόριο ).
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κατόρθωσε να παραχώσει και ένα τσούρμο guest star ( Jamie Lee Curtis, John Mulaney, Bob Odenkirk, Sarah Paulson) στο αξεπέραστο επεισόδιο με τα ψάρια ή να μας «παραπλανήσει» για το αν τελικά χωράει η αγάπη στη ζωή ενός σεφ.
*Στην Ελλάδα στριμάρεται από το Disney+
Τι μένει για το τέλος; Η κατανόηση ότι, η παραπάνω λίστα, σίγουρα δεν περιλαμβάνει μια, κάποιες ή ακόμη και όλες τις αγαπημένες σου σειρές. Και αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι, ωστόσο, φτιαγμένη με πολύ αγάπη. Επίσης με βασικό κριτήριο όχι τα ratings του imdb και τα κερδισμένα βραβεία, αλλά αυτές που θα ήθελα να μου/σου κάνουν παρέα και του χρόνου.
