Μπορεί άραγε μέσα σε 25 τετραγωνικά να γεννηθεί ένας δίσκος; Και όμως ναι. Όπως συνέβη στην προκειμένη περίπτωση όπου η Μαρίνα Σπανού, παρήγαγε το νέο της άλμπουμ «25 τετραγωνικά» σε στίχους και μουσική της ίδιας, περιλαμβάνει μια σειρά από καρτ ποστάλ που δεν (εκ)δόθηκαν ποτέ. Η (επίσημη) διαδρομή της τραγουδοποιού ξεκίνησε με το προηγούμενο άλμπουμ της «Κι Αν Ποτέ Μαραθεί» και περιλαμβάνει 8 τραγούδια (το ένα από αυτά αποτελεί το intro του δίσκου και είναι ένα ερωτικό γράμμα με τίτλο «Δυο Και Κάτι»). Πρόκειται για ανθρώπινες ιστορίες στις οποίες ο καθένας μας θα μπορούσε να ήταν πρωταγωνιστής. Αυτό άλλωστε έχει σημασία σε μια ιστορία τραγούδι. Ο καθένας από εμάς να είναι εν δυνάμει πρωταγωνιστής.

Η διαδρομή της ξεκίνησε με αυτοσχέδια live στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου όπου κάποια από αυτά «μετατράπηκαν» σε συναυλίες. Από το καλοκαίρι του 2020 έως σήμερα η Μαρίνα Σπανού, έφυγε από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου όπως ήταν φυσικό, λόγω του ταλέντου της και της ευαισθησίας των τραγουδιών της, «μπήκε» στους «επίσημους» συναυλιακούς χώρους αλλά ποτέ δεν έχασε την φρεσκάδα, αυτών των αυτοσχέδιων συναυλιών του δρόμου. Την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου, υποδέχεται τους φίλους της, στο κλαμπ Fuzz στην τελευταία μουσική τους περιπλάνηση για το 2023. Μαζί της οι μουσικοί: Κωστής Βήχος: μπάσο, ενορχηστρώσεις, Αλέκος Βουλγαράκης: κιθάρα, Αποστόλης Μπουρνιάς: κρουστά, τύμπανα, Γιώργος Κουρέλης: πλήκτρα.

Ξεκινήσατε «βγαίνοντας» στο δρόμο με τη μουσική σας. Γιατί το κάνατε και τι κερδίσατε, από αυτό; (αν κερδίσατε, φυσικά)
«Ξεκίνησα από μια ανάγκη που δεν μπορούσα να ησυχάσω. Ανάγκη επικοινωνίας. Εκείνη την εποχή η καραντίνα, η ενηλικίωση, ο πρώτος έρωτας και η απομόνωση μού έδωσε ένα περίσσιο θάρρος να πάρω την κιθάρα μου και να γνωρίσω τον κόσμο. Καμία σκέψη παραπάνω. Όσα με έπνιγαν ήθελα να τα κάνω μουσικές. Κι αυτός ήταν απλώς ο πιο άμεσος τρόπος. Δεν θα άλλαζα ποτέ την αφετηρία μου. Έτσι έμαθα πως ο ρομαντισμός είναι στις ψυχές όλων των ανθρώπων κι αν τους δώσεις μια ευκαιρία να μπούνε σε έναν κόσμο που έχουν το δικαίωμα να τον φέρουν στην επιφάνεια, έστω για ένα πέρασμα, για μια μελωδία, απελευθερώνονται. Μαζί κι εμένα φυσικά. Αυτό κρατάω σαν φυλαχτό σε όλες τις σκηνές τώρα.»

Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη μουσική;

«Ήμουν πολύ μικρή όταν ξεκίνησα. Άρχισα μιμητικά. Μαμά μουσικός, πάντα ένα πιάνο στο σπίτι. Ήθελα να έχω μερίδιο σε αυτό. Προσπαθούσα να παίξω χωρίς να ξέρω. Οι δικοί μου τότε με έπιασαν και μου είπαν πως αν θα θέλω να κάθομαι στο πιάνο πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα. Έτσι κι έγινε. Στα 4 μου χρόνια μπήκε η μουσική στη ζωή μου και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της. Ωστόσο, δεν είχα στο μυαλό μου πως θα ασχοληθώ ποτέ επαγγελματικά με αυτό. Ούτε όταν έγραφα τα πρώτα μου ενήλικα κομμάτια, ούτε όταν άρχισα να παίζω στον δρόμο. Το αισθανόμουν περισσότερο ως δίοδο έκφρασης. Μόνο την τελευταία φορά που έπαιξα στην Αρεοπαγίτου, με 400 άτομα μπροστά μου -μπορεί και παραπάνω- σοκαρίστηκα και σκέφτηκα πως αυτό δεν μπορεί άλλο να μείνει εδώ.»

Ποιες οι μουσικές σας επιρροές;

«Δεν μπορώ να το καθορίσω. Από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Χιώτη, Βάνου, Δανάη, Αττίκ και ούτω κάθε εξής στα πιο έντεχνα μονοπάτια μέχρι Elton John, Queen, Michael Jackson, Coldplay, Radiohead και ρετρό ποπ ροκ καταστάσεις. Από Ξύλινα Σπαθιά, Στέρεο Νόβα μέχρι ambient indie. Από πειραγμένα παραδοσιακά και τέκνο ανατολίτικα μέχρι κομμάτια από musical. Είμαι σίγουρη πως ξεχνάω να αναφέρω πολλά γιατί στα ηχεία μου παίζουν διάφορα είδη. »

Τα social media, πιστεύετε ότι βοηθούν τους νέους καλλιτέχνες ; Και γενικότερα τους ανθρώπους;

«Φυσικά. Όλους τους καλλιτέχνες, όλους τους ανθρώπους. Απλώς θέλουν ιδιαίτερο χειρισμό από ό,τι έχω καταλάβει. Ενδεχομένως να χρειάζεται να υπονοούν τη δουλειά κι όχι να την κομματιάζουν για να την χωρέσουν στα πλαίσια της. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ όσο πιο οργανικά γίνεται. Είναι ριζωμένα στην καθημερινότητα μας. Δεν μπορείς να μην εμπλακείς. »

Πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε… 25 Τετραγωνικά;

«Ο έρωτας μπορεί να φτιάξει ολόκληρους κόσμους και να τους στριμώξει όπου βρει. Τα 25 τετραγωνικά είναι ιστορία δύο δωματίων που συνδέθηκαν μέσω μιας νοητής θάλασσας. Χωράνε όνειρα, σχέδια, υποσχέσεις, εικόνες. Εμένα το μικρό μου δωμάτιο φιλοξένησε όλους μου τους εαυτούς. Με συγκινούν οι χώροι. Ειδικότερα οι αλλαγές σε αυτούς. Γράφονται πάνω τους οι σχέσεις και οι μεταβάσεις τους. Γι αυτό επιλέγω πάντοτε να τους αναφέρω, το παγκάκι που ξηλώθηκε, το μπαρ που άδειασε, το σινεμά που έκλεισε, η νεράντζια που άνθισε. Ο χρόνος και τα χέρια του.»

Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

«Θέλω να συνεχίσω να γράφω για όσα με αφορούν. Να βρίσκω τις πιο κατάλληλες λέξεις και να μην κάθομαι ποτέ ήσυχη. Θα ήθελα επίσης να διατηρήσω την πίστη μου στους ανθρώπους. Αυτά έχουν αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της ζωής μου.»

Από πού αντλείτε έμπνευση;

«Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες. Τις σφραγίζω με μελωδίες κι είναι ο δικός μου συμπυκνωμένος τρόπος να κάνω τα μάτια μου κάμερα και τα χέρια μου πλοκή και να τα σκηνοθετήσω. Κυρίως οι ερωτικές. Έχω μια πεποίθηση πως σε αυτές τις σχέσεις σκαλίζουμε τις πιο ακραίες μας πλευρές.»

Είναι δύσκολο για τους νέους ανθρώπους να εισχωρήσουν σε αυτό που αγαπούν και εν προκειμένω στη μουσική και το τραγούδι;

«Παρατηρώ μια ανησυχία στη γενιά μας να κατασταλάξει. Δεν την μεταφράζω ούτε σε αργοπορία, ούτε σε δυσκολία. Θεωρώ πως είμαστε σε μια εποχή που έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ η κουλτούρα του self-caring, της αυτοαγκαλιάς και των διεκδικήσεων που δεν συμβιβαζόμαστε με δουλειές που δεν μας γεμίζουν. Ωστόσο, επειδή ακόμη εκπνέει η ιδεολογία του «πρέπει να είμαι ασφαλής άρα να βιοπορίζομαι» το οποίο σημαίνει να ακολουθήσω μια πεπατημένη, φοβόμαστε να αφεθούμε εντελώς στις προσωπικές μας επιλογές. Κι αυτό μας αφήνει σε εκείνη την μετέωρη, αβέβαιη κατάσταση που συναντάμε συχνά σε πρόσωπα ανάμεσά μας. »

Εχω διαβάσει ότι δυσκολευτήκατε να κοινωνικοποιηθείτε. Γιατί;

«Ήμουν περίεργο παιδί. Ήθελα να παίζω διαφορετικά, να πηγαίνω στα θέατρα τα σαββατοκύριακα, να τραγουδάω, να χορεύω, να δένομαι. Παράταιρο κομμάτι σε μια σχολική κοινωνία. Θέλω να πιστεύω πως ακόμη κι αν έχουν περάσει 10-15 χρόνια, αλλάζει η αντιμετώπιση της διαφορετικότητας. Εγώ στάθηκα κάπως άτυχη και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αντιλαμβάνομαι τα ερεθίσματα γύρω μου εντονότατα, το να ενταχθώ σε κύκλους αναίμακτα δεν ήταν επιλογή. Γι ‘αυτό επέλεγα μοναχικούς δρόμους. Η μουσική είναι ένας από αυτούς. Βέβαια, μεγαλώνοντας αυτό έπαψε να ισχύει. »

Η σχέση σας με το θέατρο πόσο «δυνατή» είναι;

«Το θέατρο είναι μέσα μου και δεν το ξεχωρίζω από τη μουσική. Όπως είπα και πριν τα τραγούδια και πόσο μάλλον οι συναυλίες είναι μικρά ταινιάκια. Έχω μεγαλώσει άλλωστε στα παρασκήνια λόγω της οικογένειας μου, μαγευόμουν από τις παραστάσεις και σπούδασα και υποκριτική.»

Τι θα ακούσουμε στη συναυλία σας;

«Έχουμε φτιάξει με τους αγαπημένους μου μουσικούς που παίζουμε μαζί με φροντίδα ένα πρόγραμμα με τα δικά μου κομμάτια, πιο παλιά, πιο καινούργια και εντελώς φρέσκα -ακυκλοφόρητα- και τραγούδια που έχω αγαπήσει πολύ, που έχουμε χορέψει όλοι μας και που μας έχουν πονέσει. Κυρίως όμως θα είναι ένα βράδυ που θα αφήσουμε ξανά τα εαυτά μας ελεύθερα να αισθανθούμε, να ξαναζήσουμε όσα έχουμε βάλει στην άκρη και να ονειρευτούμε. Ανυπομονώ.»

Τα επόμενά σας σχέδια;

«Έρχεται το πρώτο μισό του ‘24 καινούργιος δίσκος, ταξιδιάρικος, πολλές συναυλίες και ό,τι άλλο προκύψει.»

Τελικά, τι είναι μουσική;

«Μια γλώσσα που ανακάλυψαν οι άνθρωποι για να μην φοβούνται ο ένας τον άλλον»

Πληροφορίες
Live @ Fuzz Live Music Club
(Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος,)
Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου
Γενική είσοδος: 14 ευρώ
Προπώληση:
https://www.more.com/music/marina-spanou-1/
Ώρα Προσέλευσης: 20:00 | Ώρα έναρξης: 21:00