Η εικόνα του ελληνικού Δημοσίου ήταν επί χρόνια ταυτισμένη με την κακή, αν όχι εχθρική εξυπηρέτηση, το γραφειοκρατικό χάος και ένα πλήθος εγγράφων που απαιτούσαν πελαγωμένοι υπάλληλοι από ταλαιπωρημένους πολίτες.
Χθες αυτό το Δημόσιο αυτής της εικόνας και αυτών των επιδόσεων έγινε ένα από τα πρώτα στην Ευρώπη που προσφέρει στους συναλλασσόμενους έναν ψηφιακό βοηθό, ο οποίος σχεδιάστηκε με τεχνολογίες αιχμής που βασίζονται σε μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης και υπολογιστικού νέφους.
Είναι μια εξέλιξη που υπό το βάρος του δυστοπικού παρελθόντος των δημόσιων υπηρεσιών του ελληνικού κράτους μπορεί να νοηθεί όχι απλώς ως πρωτοπόρο βήμα αλλά ως άλμα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έναν συγχρονισμό με την εποχή αλλά και για την πρόγευση ενός μέλλοντος πιο κοντινού απ’ όσο υποθέτουμε και πιο άγνωστου απ’ όσο φανταζόμαστε.
Γνωρίζουμε μόνο ότι εργαλεία σαν τον ψηφιακό βοηθό που ανέλαβε… υπηρεσία χθες δεν είναι παρά η νηπιακή έκδοση μορφών της τεχνητής νοημοσύνης που θα εισβάλουν στην καθημερινότητά μας και θα την αλλάξουν θεαματικά σε πολλούς τομείς.
Δεν είναι, με άλλα λόγια, μόνο στη σχέση μας με το κράτος όπου διαμορφώνεται ένας νέος κόσμος. Είναι και στην αγορά εργασίας, στους πόρους και στις πηγές της ενέργειας, στις υποδομές, στην πρόσληψη της γνώσης στην εκπαίδευση, στα καταναλωτικά μας ήθη, στην ψυχαγωγία μας.
Η Πολιτεία θα πρέπει κατά συνέπεια να διατηρήσει αυτό το βήμα συγχρονισμού με την εποχή. Όχι μόνο για να προσφέρει εργαλεία που κάνει τη ζωή μας ευκολότερη, όπως τον ψηφιακό βοηθό. Αλλά και λύσεις εκεί όπου η ζωή μας, με την εισβολή της τεχνητής νοημοσύνης, θα γίνει δυσκολότερη.
