Παρακολουθώντας τον D3lta από κυκλοφορία σε κυκλοφορία και από live σε live, δεν γίνεται να μην παραβλέψεις τη βελτίωσή του, αλλά και την παγίωση του ύφους του. Δεν ξέρω αν τα καλύτερα δεν τα έχουμε δει ακόμα, ωστόσο κάθε βήμα που κάνει τον πηγαίνει όλο και πιο μπροστά.
Σε λίγες μέρες ετοιμάζεται για ένα live στο Pireus Academy (εισιτήρια μπορείς να βρεις εδώ), μια σημαντική διαφοροποίηση από τις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα, όπου έπαιζε σε πιο μικρές σκηνές. Ο Ελληνοβρετανός τραγουδοποιός έρχεται για να φωνάξει ότι είναι happy out of love (ο τίτλος του πιο πρόσφατου single του) και με ένα setlist στο όποιο θα βρίσκονται τόσο δικά του κομμάτια που έχουν βρει ήδη το χώρο τους στο ραδιοφωνικό airplay όσο και κάποια ακυκλοφόρητα από τον επερχόμενο δίσκο του.
Εκτός από το live στην Αθήνα (8/12) θα εμφανιστεί επίσης σε Πάτρα (9/12) και Γιάννενα (10/12), σε ένα εντελώς D3lta ΠΣΚ. Μίλησε στο ΒΗΜΑ για όσα πρόκειται να δούμε από εκείνον τις προσεχείς μέρες αλλά και την εμπειρία του από την περιοδεία που έκανε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν δεν κάνω λάθος αυτό θα είναι το πρώτο σου live σε μεγάλο χώρο στην Αθήνα. Νιώθεις κάπως που αφήνεις πιο cosy stages;
Για να είμαι ειλικρινής στα πιο μικρά stages έχεις την αίσθηση της παρέας, νιώθεις ότι είναι όλοι δίπλα σου και υπάρχει μία πολύ όμορφη αμεσότητα. Από την άλλη, στα μεγαλύτερα venues η ενέργεια του κοινού κάνει τη διαφορά, ειδικά όταν τραγουδούν ή αλληλοεπιδρούν. Μάθαμε πολλά στην περιοδεία με τους Scouting for Girls στην Αγγλία και ειδικά για το πώς μπορείς σε μία αίθουσα με 1000 άτομα να κάνεις τον καθένα να αισθάνεται ξεχωριστός ή να τον προτρέψεις να τραγουδήσει και να χορέψει με την καρδιά του.
Μιας και το ανέφερες, η περιοδεία με τους Scouting for girls σε βοήθησε ώστε να «το ζήσεις» στα πιο μεγάλα venues;
Ενώ γενικά αγχωνόμουν πολύ πριν ανέβω στη σκηνή, κάνοντας το κάθε μέρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο συνηθίζεις την έκθεση και απελευθερώνεσαι. Δεν στέκεσαι στο πόσοι άνθρωποι σε κοιτούν, οπότε μπορείς να αφεθείς τελείως ελεύθερος – σαν να χορεύεις στο σαλόνι σου. Τελικά αυτός είναι ο στόχος, να μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Αυτό βοηθάει και τον κόσμο να νιώσει πιο άνετα. Για παράδειγμα θυμάμαι πως κατά τη διάρκεια του line check ο χώρος είχε μουσική και εγώ τραγουδούσα ή χόρευα μόνος μου. Υπήρχαν κάποιοι από το κοινό που μετά μου χαμογελούσαν, σαν να γούσταραν που λειτουργούσα έτσι.
Δούλεψες διαφορετικά το συγκεκριμένα live σε σχέση με τα προηγούμενα;
Γενικά αισθάνομαι ότι πρώτη φορά δούλεψα τόσο επαγγελματικά, επειδή είχαμε συγκεκριμένο χρόνο πάνω στη σκηνή και δεν «φλυαρούσαμε«. Επίσης η ποιότητα του ήχου στις αγγλικές μπάντες είναι πολύ υψηλή. Κάναμε πρόβες καθημερινά ατελείωτες ώρες για να καταφέρουμε να ακουγόμαστε σαν μια βρετανική μπάντα. Επίσης το γεγονός ότι ο drummer και η μπασίστρια είναι Άγγλοι μας βοηθά.
Έχει διαφορές το κοινό σε Ηνωμένα Βασίλειο και Ελλάδα;
Φυσικά! Και όχι μόνο μεταξύ ΗΒ και Ελλάδας αλλά και σε διαφορετικές πόλεις της Αγγλίας και της Ελλάδας βλέπεις διαφορά. Γενικά δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποιος κανόνας αλλά όσο πιο κρύο και απομονωμένο το μέρος, τόσο πιο δυνατά τραγουδούσε ο κόσμος -ίσως επειδή δεν πάνε πολλοί καλλιτέχνες σε αυτά τα μέρη και διψάνε για ζωντανή μουσική. Στην Αθήνα το κοινό είναι πάντα πολύ ζεστό και ειδικά όταν παίζει το Strange τραγουδάνε πολύ δυνατά! Ανυπομονώ να παίξουμε και στην Πάτρα και τα Γιάννενα για να δω διαφορές. Θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση το κοινό έχει κάτι βαθύ που το ενώνει με τον καλλιτέχνη, σαν κοινές αξίες ή παράλληλα βιώματα.
Αισθάνεσαι ότι στην Βρετανία τα πράγματα γίνονται είναι πιο εύκολα για εσένα σε σχέση με εδώ;
Πιστεύω πως επειδή είναι η μητρική τους γλώσσα τα Αγγλικά και το στυλ μουσικής που παίζω είναι πιο διαδεδομένο υπάρχει περισσότερος κόσμος που μπορεί να ταυτιστεί. Ίσως επίσης είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις άλλους καλλιτέχνες για συνεργασία. Στην Ελλάδα αρχίζει να αναπτύσσεται η συγκεκριμένη σκηνή αλλά ο κόσμος που ακούει κατά βάση British pop/rock είναι λιγότερος, οπότε όσοι από εμάς τραγουδάμε αγγλόφωνο είναι αναγκαίο να κάνουμε βήματα στο εξωτερικό.
Τι διαφορετικό θα δούμε σε αυτές τις τρεις εμφανίσεις που θα κάνεις σε Αθήνα, Πάτρα και Γιάννενα σε σχέση με τις προηγούμενες;
Πρώτη φορά σε συναυλία μου στην Ελλάδα δεν θα παίξω διασκευές (πέρα απο μία) αλλά μόνο δικά μου τραγούδια και αυτό είναι το πιο ωραίο συναίσθημα.
Μήπως θα δούμε και αυτή την κιθάρα που κρατούσες στη συνέντευξη στο BBC Radio 5;
Χαχαχα! Δυστυχώς όχι δεν θα τη δείτε αυτήν την κιθάρα! Είναι πολύ αστεία ιστορία. Μας κάλεσαν στο BBC Radio 5 σε μια πρωινή εκπομπή ποδοσφαιρική ενώ ήμασταν στην περιοδεία. Πήραμε το τρένο λοιπόν και πήγαμε από το Newcastle στο Λονδίνο ξυπνώντας στις 6 το πρωί. Επειδή δεν έχω καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και ειδικά Premier League έχω να δω από μικρός, ήλπιζα να μην μου κάνουν κάποια σχετική ερώτηση, ωστόσο για να ενημερωθώ έβλεπα κάποια highlights στον δρόμο. Αφού φτάσαμε με τον Άγγελο, είχα μια ακουστική κιθάρα, αλλά μου έφερε ένας φίλος τη δική του που είχε πάνω 60 παίκτες της Premier League για να παίξω. Με το που ξεκίνησε η εκπομπή μου λέει ο παρουσιαστής «τι φανταστική κιθάρα« και άρχισε να σχολιάζει τους παίκτες που έχει επάνω. Κάποια στιγμή με ρώτησε ποιος είναι ο αγαπημένος μου. Του είπα ότι μόλις μου την έδωσαν και ότι αν ήταν η δική μου μάλλον θα είχε Έλληνες παίκτες από την ΑΕΚ, γέλασε και ευτυχώς τη γλίτωσα!
Στο τελευταίο σου χρονικά single, το «Happy out of Love» έχουμε μια ιστορία χωρισμού σε μια χαρούμενη μελωδία. Πώς προέκυψε αυτή η αντίθεση;
Γενικά δεν το ανέλυσα πολύ. Μου αρέσουν οι αντιθέσεις στην τέχνη, κάνουν τα πάντα πιο ενδιαφέροντα. Δηλαδή εάν ήταν ένα τραγούδι χωρισμού λυπημένο μου φαίνεται πως θα ήταν σαν όλα τα άλλα – έχω γράψει και τέτοια αρκετά – ενώ όταν το κάνεις χαρούμενο γίνεται ξαφνικά πολύ απρόσμενο και για εμένα απελευθερωτικό. Δεν έχω ακούσει πολλά τραγούδια που να μιλάνε για την άλλη όψη του χωρισμού, ειδικά μετά από μια σχέση στην οποία να έχεις καταπιαστεί και να μην σου έκανε καλό.
Μας οδηγούν αναγκαστικά και σε μια μεταμόρφωση τέτοιες ιστορίες. Εσένα σου αρέσει αρκετά να μεταμορφώνεσαι (μέσα στα videos, πάνω στη σκηνή κτλ.). Είναι τόσο οργανικό κομμάτι του καλλιτεχνικού σου οράματος;
Είναι μια μεγάλη συζήτηση που έκανα και με την μητέρα μου πρόσφατα. Μου αρέσει να εκφράζομαι και εάν αυτό σημαίνει μεταμόρφωση τότε το πηγαίνω στο άκρο για να δώσω αυτό που πρεσβεύει το τραγούδι 100%. Όπως θα δεις είμαι τελείως διαφορετικός στο Hello σε σχέση με το Happy Out of Love. Αισθάνομαι όμως – έχοντας πειραματιστεί αρκετά – ότι έχω αρχίσει να βρίσκω το δικό μου στυλ και ντύνομαι πάνω στη σκηνή όπως ακριβώς βγαίνω και έξω. Πλέον έχω φύγει λίγο από τα πολύ extreme ντυσίματα. Θα συνδυάσω κάτι «απλό» όπως ένα λευκό μπλουζάκι με ένα πράσινο παντελόνι δερμάτινο και μου αρέσει επειδή δημιουργεί αντίθεση που έχει έναν χαρακτήρα.
Τα music video σου ξεχωρίζουν για την εικαστική τους προσέγγιση. Φαίνεται ότι είναι κάτι στο οποίο αφιερώνεις χρόνο, είναι όντως έτσι;
Ναι αφιερώνω πολύ χρόνο σε όλα τα δημιουργικά κομμάτια του project. Κάθε δημιουργία, από ένα μπλουζάκι για merch μέχρι ένα music video ή ένα τραγούδι, αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα μου, επομένως δεν γίνεται να μην πηγάζει η έμπνευση από εμένα. Είναι σαν να καλείς κάποιον σπίτι σου και να μην έχεις επιλέξει εσύ τη διακόσμηση ή έχει στοιχεία άλλων μέσα, που δεν σε εκφράζουν. Το απολαμβάνω πολύ. Μου δίνει ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο να δημιουργήσω, το οποίο δεν είχα καν φανταστεί ότι υπάρχει και αυτό με χαλαρώνει. Το hobby μου τελευταία είναι ο σχεδιασμός όλου του merch που θα ανεβάσουμε σε λίγο καιρό, από αυτοκόλλητα μέχρι μπλουζάκια με τίτλους διαφορετικών τραγουδιών που θα κυκλοφορήσουν!
