Έχει ανεπιστρεπτί περάσει η φωταγωγημένη εποχή της κεντροαριστεράς. Ο λόγος για την ευμάρεια και τη φαντασία της εγγυημένης γραμμικής της εξέλιξης. Εργάτης αυτής της υπόθεσης, η κεντροαριστερά βλέπει σήμερα να απομένει μόνο η ανάμνηση εκείνης της σύντομης φάσης. Όλα έχουν μπει σε μια δοκιμασία και η ίδια δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της νέας απαιτητικής συνθήκης.
Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα, που εκφράστηκε πολιτικά από το κραταιό ΠΑΣΟΚ και που το ίδιο εξακολουθεί να διεκδικεί «πνευματικά δικαιώματα», αφυδατώθηκε μέσα στην κρίση, έγινε, όχι άδικα, αποδέκτης της κοινωνικής και εκλογικής αποδοκιμασίας, συναντήθηκε με την υποτίμηση στη συνείδηση των ανθρώπων αυτού που εξέφραζε ως πολιτική και ως αντίληψη εξουσίας και τοποθετήθηκε σε υποδεέστερη θέση στο λεγόμενο πολιτικό σύστημα και τη θεσμική του συγκρότηση.
Η κεντροαριστερά – έννοια πολλαπλά βολική και ακίνδυνα εύχρηστη – αποτελεί τομή πολιτικών σημασιών και ταυτόχρονα κυβερνητικών προγραμμάτων.
Καταλαμβάνει χώρο από τις παρυφές της συντήρησης ως τις δεξιές γραμμές της δημοκρατικής αριστεράς. Ευρύ το πεδίο της ανάπτυξης, ευρύτερο και το πεδίο της σύγχυσης. Ευκολότερη η κατασπατάλησή της.
Η αδυναμία υποστήριξης στην διαδρομή του πυρήνα της, του κοινωνικού κράτους, η προσαρμογή της στη συνθήκη και η μετακίνηση δεξιότερα, καταστρέφει την ίδια την πολιτική αξία της έννοιας και την αποσυναρμολογεί, αφαιρώντας της κάθε παλαιά αίγλη. Η ευμάρεια ήταν μια αστραπή.
Την πολιτική σύγκρουση που προκύπτει πάνω σε αυτή την ήττα, την είδαμε να εξελίσσεται με ένταση από το 2012 και μετά. Η χρεωκοπημένη Ελλάδα είναι και η χρεωκοπία της κεντροαριστεράς. Δίπλα ο ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται από την ήττα. Ο κλειστός πυρήνας του 3% βρίσκει διαθέσιμους απογοητευμένους. Η ιδεολογική επιφανειακότητα της ως τότε κομματικής κεντροαριστεράς θα καταστεί απολύτως ευάλωτη μέσα στη συνθήκη και θα αγγίξει το τέλος της.
Η πολιτική αποτυχία του 3% να διασώσει το κεντροαριστερό ακροατήριο, συγκρατώντας το ως εκλογική βάση, αφήνει τον ρευστό αυτό χώρο ανυπεράσπιστο και χειραγωγήσιμο από το κόμμα που σήμερα κυβερνά.
Η νίκη του τον Ιούλιο του 2019 είναι αποτέλεσμα της πειστικής ιδιοποίησης αισθητού και κρίσιμου αριθμού κεντροαριστερών, που μέσα στη φαντασία τους πίστεψαν πως η κεντροαριστερά μπορεί να ξανασυνομιλήσει με την ιστορία, με τους νέους εκφραστές της ρητά να δηλώνουν ότι έχουν καταλάβει τον πολυπόθητο αυτό χώρο.
Στα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης διαβάζουμε ότι οι εκλογές κρίνονται στο κέντρο. Δεν είναι πάντα ακριβές, αλλά δύσκολα παλεύεις τα στερεότυπα. Έτσι βλέπουμε σήμερα ιστορίες, γραμμένες ή φανταστικές, να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας.
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μιλάει κεντροαριστερά, το νέο κόμμα που προκύπτει από τη διάσπαση επαγγέλλεται σοβαρότητα κεντροαριστερού τύπου, τα όρια διευρύνονται και οι ιδεολογικές προσηλώσεις υποχωρούν, το κόμμα που υπήρξε στο όνομά της οριακά βελτιώνεται, μένει το ΚΚΕ να διεκδικήσει μια λέξη στη σελίδα.
