Για πρώτη φορά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση με την οποία έκρινε ότι ένα θύμα εμπορίας ανθρώπων είχε δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση από τον διακινητή της, δυνάμει του άρθρου 4 της ΕΣΔΑ που απαγορεύει την δουλειά και την καταναγκαστική εργασία.
Η υπόθεση έφτασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μετά από προσφυγή που άσκησε μια γυναίκα από τη Βουλγαρία η οποία ζήτησε να λάβει αποζημίωση για τα κέρδη από τις σεξουαλικές δραστηριότητες, τα οποία της είχε αφαιρέσει ο διακινητής της.
Τα βουλγαρικά δικαστήρια αρνήθηκαν την αποζημίωση με το σκεπτικό ότι είχε ασχοληθεί με την πορνεία και ότι η επιστροφή των κερδών από αυτήν θα ήταν αντίθετη με τα «χρηστά ήθη».
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι τα κράτη έχουν την υποχρέωση να επιτρέψουν στα θύματα εμπορίας ανθρώπων να διεκδικούν αποζημίωση για τα διαφυγόντα κέρδη από τους διακινητές και ότι οι βουλγαρικές αρχές δεν είχαν σταθμίσει το δικαίωμα της προσφεύγουσας, βάσει του άρθρου 4, να προβεί σε μια τέτοια αξίωση, η οποία ήταν απίθανο να θεωρήσει ανήθικη την καταβολή αποζημίωσης σε μια τέτοια κατάσταση.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε, ομόφωνα, παραβίαση του άρθρου 4 (απαγόρευση της δουλείας και καταναγκαστικής εργασίας) της ΕΣΔΑ και επιδίκασε υπέρ της γυναίκας που προσέφυγε 6.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 3.100 ευρώ για έξοδα.
