Μένει μόνο η τυπική ανακοίνωση από το προεδρείο της Βουλής για να αποκτήσει και επισήμως η Εθνική Αντιπροσωπεία εννέα Κοινοβουλευτικές Ομάδες.
Ο αριθμός αποτελεί ρεκόρ στα μεταπολιτευτικά χρονικά και θα μπορούσε να παραπέμπει σε έναν κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος ο οποίος, στη χώρα μας αλλά και πολλές φορές διεθνώς, έχει συνδεθεί με περιόδους κρίσης και κυβερνητικής αστάθειας.
Ευτυχώς βρισκόμαστε μακριά από αυτό το σημείο. Συμβαίνει απλώς ο κατακερματισμός που παρατηρείται να χαρακτηρίζεται από γεωγραφική ανομοιομέρεια.
Αυτή η ανομοιομέρεια αποτυπώνεται και στην πολιτική γεωγραφία της Βουλής με την παρουσία ποικιλώνυμων δυνάμεων δεξιά και αριστερά του Κέντρου, που σήμερα καταλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό η κεντροδεξιά της ΝΔ και σε αρκετά μικρότερο η κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ.
Διαμορφώνεται έτσι στον ιδεολογικό άξονα Δεξιά – Κέντρο – Αριστερά ένα πολιτικό σύστημα 3-2-4, το οποίο έχει διαβαστεί και ως «πρόβλημα αντιπολίτευσης» ή – ακόμη πιο ηχηρά – ως «πρόβλημα δημοκρατίας».
Αλλά μόνο περί αυτού δεν πρόκειται. Καμία αντιπολίτευση δεν υποεκπροσωπείται με οκτώ ολόκληρα κόμματα στα έδρανά της. Και καμία δημοκρατία δεν απειλείται επειδή δεξιά ή αριστερά του Κέντρου ο καθείς κάνει και το κόμμα του – μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Μένει έτσι μόνο ένα ζήτημα «εναλλακτικής πρότασης εξουσίας». Το οποίο στις δημοκρατίες λύνεται μέσω της συνήθους οδού των εκλογών και στις κάλπες όταν και όποτε το αποφασίσουν οι εκλογείς. Αλλά οπωσδήποτε όχι στη θεωρία και επί χάρτου.
