«10 Ταινίες - 10 Δεκαετίες - 10 Όσκαρ»: Μια συνάντηση μουσικής και σινεμά

Τα Όσκαρ, τα βραβεία που δίνονται ετησίως από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, δηλαδή τα σημαντικότερα κινηματογραφικά βραβεία στον κόσμο (και μάλλον τα γνωστότερα βραβεία γενικώς) έχουν κατά κάποιο τρόπο επιφορτιστεί την ανάδειξη και του μουσικού μεγαλείου στο σινεμά. Υποτίθεται ότι οι ταινίες που κερδίζουν το Οσκαρ καλύτερης μουσικής έχουν νότες που απογειώνουν και αυτό όντως συμβαίνει τις περισσότερες τουλάχιστον φορές.

Πάνω σε αυτή την ιδέα είναι δομημένη, η συναυλία «10 Ταινίες – 10 Δεκαετίες – 10 Όσκαρ» της Παρασκευής 8 Δεκεμβρίου στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μια προσπάθεια υπενθύμισης στον κόσμο που ενδιαφέρεται, την χαρά που οι βραβευμένες με Όσκαρ αυτές νότες μπορούν να προσφέρουν ακόμα και χωρίς την συνοδεία του θεάματος, δηλαδή της κινηματογραφικής εικόνας.

Αυτή η σύντομη συνάντηση μουσικής και σινεμά ξεκίνησε από μια ιδέα του δημοσιογράφου και κριτικού κινηματογράφου Γιάννη Ζουμπουλάκη και θα υλοποιηθεί από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών που συμπράττει με τον κορυφαίο μαέστρο κινηματογραφικής μουσικής παγκοσμίως, Γερμανό Φρανκ Στρόμπελ.

Εκκινώντας από τη δεκαετία του 1930 και την μουσική του Εριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ (1897-1957) για τις «Περιπέτειες του Ρομπέν των δασών» (The Adventures of Robin Hood, 1938) των Μάικλ Κερτίζ και Γουίλιαμ Κίγκλεϊ, το πρόγραμμα θα περιέχει μουσική (ή και μουσικές) από ταινίες που έχουν βραβευτεί με το Οσκαρ μουσικής στο πέρασμα του χρόνου.

Δέκα ταινίες με μια ταινία ανά δεκαετία και με την υπογραφή συνθετών όπως ο Μίκλος Ρόζα (Νύχτα αγωνίας/Spellbound – Αλφρεντ Χίτσκοκ), ο Τζον Γουίλιαμς (Στα σαγόνια του καρχαρία – Στίβεν Σπίλμπεργκ) και ο Vangelis, ο δικός μας Βαγγέλης Παπαθανασίου (Οι δρόμοι της φωτιάς/Chariots of fire – Χιού Χάντσον).

Ενας από τους στόχους της συναυλίας αυτής, πέρα από την προβολή της ίδιας της μουσικής των ταινιών, είναι και η ανάδειξη τού νήματος της εξέλιξης που είχε στο πέρασμα των χρόνων η κινηματογραφική μουσική. Εκεί θα εστιάζουν τα λιτά και σύντομα κείμενα του Γ. Ζουμπουλάκη που θα μπαίνουν ως γέφυρες ανάμεσα στις μουσικές (με τέσσερις μόνο παρεμβάσεις του).

Νύχτα αγωνίας (Spellbound)

Και ένα ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι υπάρχει όντως αυτό το νήμα; Είναι στ’ αλήθεια σωστή η χρήση της λέξης εξέλιξη σε αυτήν περίπτωση; Υπάρχουν άραγε τόσες πολλές διαφορές ανάμεσα στην μουσική του Μορίς Ζαρ για τον «Δόκτωρ Ζιβάγκο» (Doctor Zhivago, 1965) του Ντέιβιντ Λιν και την μουσική του Χανς Τσίμερ για το «Dune: Part One» (2022) του Ζιλ Βιλνέβ με την οποία είναι προγραμματισμένη να κλείσει η συναυλία;

«Πολύ πιθανόν η απάντηση να φανεί στην πράξη» αναφέρει στο σημείωμά του ο Γ. Ζουμπουλάκης. «Αν μη τι άλλο όμως, αυτός ο διάλογος μεταξύ της κινηματογραφικής μουσικής διαφορετικών εποχών που ελπίζουμε να ανοίξει, μπορεί να παρουσιάσει και κάτι με άλλου τύπου ενδιαφέρον, πέρα από την σίγουρη αγνή απόλαυση που όλες αυτές οι νότες πάντα θα μας προσφέρουν».

Δόκτωρ Ζιβάγκο