Ούσα γεννημένη το 1996 δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσα με τους Πυξ Λαξ. Για την ακρίβεια, αν έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι και μου ζητούσαν να αναφέρω 3 τίτλους κομματιών τους, μάλλον θα πήγαινα κουβά. Ό,τι γνώσεις είχα για το συγκρότημα, περιορίζονταν στο meme για την τελευταία τους συναυλία, το οποίο έχει επίσης παλιώσει. Οπότε αν με ρωτούσατε μέχρι χθες, θα σας έλεγα ότι οι γνώσεις μου για τους Πυξ Λαξ είναι περίπου μηδενικές. Δεν το λέω ούτε με υπερηφάνεια ούτε με ντροπή. Είμαι σίγουρη ότι και η επόμενη γενιά δεν θα γνωρίζει πολλά για τα είδωλα του τώρα κι αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει και δεν χρειάζεται να το κρίνουμε χλευαστικά.
Θα μου πείτε, είναι δυνατόν στα 27 χρόνια ζωής σου να μην έχεις συναντηθεί ποτέ με το έργο ενός συγκροτήματος τόσο σημαντικού για την ελληνική ροκ μουσική; Δε γίνεται, τελικά. Αυτό το συνειδητοποίησα όταν είδα το τρέιλερ της επόμενης εκπομπής του «Σπίτι με το MEGA», όπου έχουν αφιέρωμα στους Πυξ Λαξ αυτό το Σάββατο, 2 Δεκεμβρίου στις 22.00. Είχαν ξαναπεράσει πριν από μερικά χρόνια, αλλά δεν τους είχα παρακολουθήσει. Ακούγοντας, λοιπόν, αποσπάσματα από μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια τους, συνειδητοποίησα ότι τα γνώριζα σχεδόν όλα. Έχουν τόσο εισχωρήσει στη συλλογική συνείδηση της Ελλάδας, που θα ήταν αδύνατον να μην έχεις ακούσει τη μουσική τους, να μην έχεις λάβει κι εσύ ένα κομματάκι της πολιτισμικής παρακαταθήκης τους.
Πυξ Λαξ: ένα συγκρότημα γεμάτο ιστορίες
Αυτό ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση. Η δεύτερη ήταν ότι έχω δει live δύο από τα μέλη, των Φίλιππο Πλιάτσικα και τον Μπάμπη Στόκα κι ας μην πήγα ποτέ σε καμία από τις «τελευταίες» συναυλίες του συγκροτήματος. Τον Φίλιππο Πλιάτσικα τον είδα όταν πήγαινα δημοτικό σε μια συναυλία του στον Λυκαβηττό γύρω στο 2007-2008. Τον Μπάμπη Στόκα τον είδα αρκετά αργότερα όσο ήμουν φοιτήτρια, σε ένα live μαζί με τον Γιάννη Ζουγανέλη στο πλαίσιο ενός Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πάρκο Ελευθερίας. Έχω ελάχιστες αναμνήσεις από την πρώτη συναυλία και περισσότερες από τη δεύτερη που είναι πιο πρόσφατη, αλλά σε κάθε περίπτωση σημασία έχει ότι και στις δύο είχα περάσει καλά.
Πώς θα μπορούσα να ζω στην Αθήνα τόσα χρόνια και να μην έχω βρεθεί σε κάποια από τις συναυλίες τους; Πράγματι, δε γίνεται. Ίσως τελικά δεν ήμουν όσο άσχετη νόμιζα. Τους γνώριζα, σίγουρα όχι όπως τους γνωρίζουν και τους αγαπούν οι θαυμαστές τους, αλλά τους γνώριζα χωρίς να τους ξέρω. Αυτό είναι επιτυχία: η μουσική σου να φτάνει στον κόσμο και να τον επηρεάζει, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεται.
Οπότε αυτό το Σάββατο θα δω το αφιέρωμα στο «Σπίτι με το Mega» και θα κάνω δύο πράγματα. Πρώτον, θα ακούσω τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις σημαντικότερες επιτυχίες τους. Αυτό μου φαινόταν πάντα ενδιαφέρον, ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν δεν ήμουν φανατική θαυμάστρια του εκάστοτε καλλιτέχνη. Το να μαθαίνεις πιο ήταν το εμφαλτήριο της έμπνευσης για τη «γέννηση» μιας δουλειάς, αποκαλύπτει πολλά για τον ίδιο τον δημιουργό και τη μαγική διαδικασία της δημιουργίας. Το δεύτερο πράγμα που θα κάνω είναι να παίξω ένα drinking game με τον εαυτό μου: θα πίνω κάθε φορά που ακούγεται τραγούδι ή πληροφορία που ήδη γνώριζα. Αν στο τέλος της βραδιάς καταλήξω «ντίρλα», το πέρασα το τεστ. Αν όχι, σίγουρα θα έχω μάθει περισσότερο για αυτό το συγκρότημα που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο ελληνικό πεντάγραμμο.
