Η Διάσκεψη για το Κλίμα (COP28) που αρχίζει σήμερα στο Ντουμπάι θα έπρεπε να είναι καταδικασμένη να επιτύχει.
Όπως φαίνεται όμως είναι προδιαγεγραμμένη η αποτυχία της. Ανάμεσα στους 70.000 συνέδρους, για παράδειγμα, δεν ξεχωρίζουν οι παρουσίες αλλά οι ηχηρές απουσίες.
Οι παρόντες θα αφήσουν πιθανότατα ένα βαρύ περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Το οποίο, επιπλέον, θα είναι το βαρύ αποτύπωμα ενός μηδενικού αποτελέσματος.
Το βάρος της απουσίας των απόντων, από την άλλη πλευρά, είναι ευθέως ανάλογο με το βάρος της ισχύος τους. Οι οποίοι, μαζί με πολλούς από τους παρόντες, συγκροτούν τη λεγόμενη «Διεθνή των ρυπαντών».
Ενώ λοιπόν ο πλανήτης εκπέμπει SOS, οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη – ανάμεσα σε παρόντες και απόντες, ανεπτυγμένους και αναπτυσσόμενους, ισχυρούς και λιγότερο ισχυρούς – εμφανίζονται απρόθυμοι να αναλάβουν οποιοδήποτε κόστος για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Κι αυτό, μολονότι πλήθος στοιχείων και μελετών καταδεικνύουν ότι η απροθυμία και η αδράνεια είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να οδηγηθεί ο πλανήτης από την κλιματική κρίση στην περιβαλλοντική κατάρρευση.
Ασφαλώς η COP 28 που φιλοξενείται στο Ντουμπάι θα εκπέμψει το δικό της SOS. Μετά τη Διάσκεψη στο Παρίσι, ωστόσο, αντί να δυναμώνει, το SOS αυτό ακούγεται όλο και πιο αδύναμο – πιο αδύναμο και από τα SOS που εξέπεμψαν οι COP των τελευταίων ετών στη Γλασκώβη, την Κοπεγχάγη και το Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου.
Είναι το SOS που θα αντηχήσει στην έρημο ενός εμιράτου. Κι ενός πλανήτη που φαίνεται παραδομένος σε μια δυστοπική μοίρα.
