«Ήρθε το τεκνό από την America και πήρε το μαγαζί σε ένα βράδυ και ψάχνεστε».
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας μεγάλος συνθέτης, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει σιγοτραγουδήσει κάποια από τις δημιουργίες του, πολλές από τις οποίες κινούνται στη σφαίρα του αριστουργήματος. Δεν θα σταθεί, όμως, όπως ενδεχομένως να ήθελε, στο ίδιο βάθρο με τον Μάνο Χατζιδάκι. Όχι μόνο γιατί δεν διαθέτει την μουσική ιδιοφυία του συνθέτη του «Μεγάλου Ερωτικού». Αλλά γιατί οι πολιτικές του αναλύσεις είναι επιπέδου λαϊκού μαγαζιού της Εθνικής Οδού. Όπως αυτά που άνθιζαν στα χρόνια του ΠαΣοΚ, που τόσο πολύ απεχθάνεται.
Ο αξέχαστος Μάνος είχε τη δυνατότητα να συμπυκνώνει πολλά πολιτικά μηνύματα σε μία μόνο φράση. Ο Χατζιδάκης απεχθανόταν το λαϊκισμό. Ήταν πολέμιος του σε όποια μορφή και αν εμφανιζόταν. Ακόμα και αν κρύβονταν πίσω από χαριτωμενιές.
Η προσέγγιση του κ. Κραουνάκη, που διεκδικεί και ρόλο καθοδηγητή του «πόπολου» του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξωφρενικά απλουστευτική. Και είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την γραμμή της Κουμουνδούρου. Δεν υπάρχει πολιτικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μόνο η κακία και η ζήλεια όσων δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ήρθε το ..τεκνό και τους πήρε το μαγαζί.
Υπάρχει μια βάση σε αυτή την ερμηνεία. Υπάρχουν όμως και πολλά φάλτσα. Γιατί το ζητούμενο στην πολιτική δεν είναι η συσκευασία. Είναι το περιεχόμενο. Είναι πλήρως αδιάφορο το αν ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τεκνό. Το ζήτημα είναι αν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Για Πρωθυπουργός, υποτίθεται, ότι πάει. Ήρθε λέγοντας ότι μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και έχει καταφέρει, προς το παρόν, να βλέπει την πλάτη του Νίκου Ανδρουλάκη.
Η μία όψη του νομίσματος, λοιπόν, ήταν η απρόσμενη κατάληξη των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε δυσκολοχώνευτη για τους τους χαμένους. Δεν μπόρεσαν να την καταπιούν. Η στάση τους θα μπορούσε να τραγουδηθεί, από τον κ. Κασσελάκη, με ένα από τα αριστουργήματα του κ. Κραουνάκη. «Ούτε μια στιγμή δε μ’ άφησες να παίξω, ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω». Η αμφισβήτηση, που πέρασε τα όρια της κριτικής εισερχόμενη στη σφαίρα της υπονόμευσης, άρχισε την επόμενη μέρα.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η πολιτική ταυτότητα του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Τι ακριβώς πρεσβεύει ο κ. Κασσελάκης; Ποια είναι η πολιτική του ταυτότητα. Είναι αριστερός της δεξιάς; Δεξιός της αριστεράς; Είναι αντισυστημικός; Είναι με τους νοικοκυραίους; Είναι όλα μαζί; Σε αυτό μοιάζει με τον προκάτοχό του, τον Αλέξη Τσίπρα. Το βράδυ ήταν με αυτούς που έριχναν τις μολότωφ. Το πρωί συμπαραστεκόταν σε αυτούς που τις «έτρωγαν».
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του κ. Κασσελάκη. Ότι η μια δήλωση του αναιρεί την προηγούμενη. Μια έτσι, μια γιουβέτσι. Εκπέμπει μηνύματα πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης.
Αλλά και για αυτό έχει εξήγηση ο κ. Κραουνάκης. Φταίει ο … λογογράφος! «Στεφανάκο άλλαξε λογογράφο! ιουυυυυυυ» γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο σπουδαίος συνθέτης.
Ωραία! Την «πιάσαμε» τη γραμμή. Και ξέρουμε τον επόμενο φταίχτη.
