Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, η δημοσιογράφος Ρούλα Μητροπούλου. Εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο του περιοδικού Τύπου που για χρόνια αποτέλεσε εκδότρια των περιοδικών του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Μεταξύ άλλων υπήρξε και διευθύντρια του «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ», του περιοδικού που έγραψε ιστορία στον ελληνικό Τύπο.
Η Μητροπούλου υπήρξε γυναίκα πρότυπο στη δημοσιογραφία και τα κείμενα της ξεχώριζαν πάντα για την τόλμη και την αντισυμβατικότητά τους.
Παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενό της, δημοσιευμένο στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» στις 11 Δεκεμβρίου 1975. Σε μια εποχή που τα ρομαντικά – αισθηματικά διηγήματα έχουν παγκόσμια επιτυχία, η Μητροπούλου γράφει για τη «Ρομαντική παραφιλολογία» και αποδομεί όχι μόνο το είδος αυτό λογοτεχνίας αλλά και τον μικροαστισμό της ελληνικής κοινωνίας.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 11.12.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
«Και ξαφνικά όλα γέμισαν “ρομαντικό” έρωτα, όπου το αγόρι τρέχει να συναντήσει το κορίτσι, πέφτει στην αγκαλιά του με τις αγνότερες προθέσεις και στο τέλος παντρεύονται, για να ζήσουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα…
(…)
»Είναι γεγονός πως τα αισθηματικά μυθιστορήματα πουλιούνται κατά εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Στην Αμερική κάθε λεπτό αγοράζονται δύο βιβλία του είδους αυτού.
»Οι συγγραφείς τους, αντάξιες διάδοχοι της Ντελλύ, που έκανε τις μητέρες μας να δακρύζουν, έχουν γίνει διάσημες και πάμπλουτες.
Ο ψευτορομαντισμός
»Ας κάνουμε τη διάκριση. Άλλο ρομαντισμός και άλλο ψευτορομαντισμός. Ο ρομαντισμός στη λογοτεχνία γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και αρχές του 19ου αιώνα σαν αντίδραση στον διαφωτισμό και τον κλασικισμό. (…)
»Χάρη στη ρομαντική λογοτεχνία ανασύρθηκαν από τον τάφο τους η λαογραφία, η μυθολογία, η συγκριτική γλωσσολογία και ήρθαν να πλουτίσουν τη φιλολογία με έργα του Λαμαρτίνου, του Αλφρέ Ντε Μυσσέ, της Μαντάμ Ντε Σταλ.
»Τι προσφέρουν τα λεγόμενα ρομαντικά μυθιστορήματα “ευρείας καταναλώσεως”, στην εποχή μας; Προσφέρουν κάτι πολύ λιγώτερο αθώο από “ψυχική ανάταση”. Eίναι ένα ακόμη υπνωτικό χάπι στη σειρά των αισθηματικών ταινιών, των αισθηματικών σήριαλς, των αισθηματικών τραγουδιών, της στήλης “αισθηματικής αλληλογραφίας” των διαφόρων τραγουδιών, της στήλης “αισθηματικής αλληλογραφίας” των διαφόρων περιοδικών, των αισθηματικών φωτορομάντσων, των αισθηματικών διαφημίσεων του τύπου “Αγαπώ τα χέρια σου…”.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 11.12.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Ο καμβάς
»Ο καμβάς είναι γνωστός: Έρωτας “ολίγον σεμνός” και κοσμοπολίτική ατμόσφαιρα. Η ηρωίδα σπεύδει να συναντήσει τον καλό της τρέχοντας μ’ ένα σπορ αυτοκίνητο κι εκείνος την οδηγεί σ’ ένα κοσμικό κλαμπ, όπου πνίγουν τον άτυχο έρωτά τους μέσα στο ουίσκυ.
»Τελικά όλα έρχονται κατ’ ευχήν. Το “χάπυ εντ” ρίχνει σε πελάγη ευτυχίας τον αναγνώστη (συνήθως τα βιβλία αυτά μπορούν να διαβαστούν απ’ όλη την οικογένεια), που ικανοποιείται συναισθηματικά, έχοντας ταυτόχρονα διαφυλάξει και την ηθική του…
Φτηνή ψευδαίσθηση
»Η ψευδαίσθηση με τριάντα δραχμές. Το αναγνωστικό κοινό, παγιδευμένο στο δόλωμα του ψευτορομαντισμού, χάνει κάθε κριτική διάθεση και επιδοκιμάζει τα δρώμενα στο βιβλίο, ενώ θα τα αποδοκίμαζε εντελώς στη ζωή.
»Η γυναίκα που κλαίει από συγκίνηση διαβάζοντας ότι η αφάνταστα δυστυχισμένη, αλλά παντρεμένη ηρωίδα εγκαταλείπει τα παιδιά της για χάρη του εραστή, θα ύψωνε πρώτη τη σημαία της ηθικής, αν κάτι ανάλογο γινόταν στη γειτονιά της.
»Στην ταινία “Η ωραία της ημέρας” η πρωταγωνίστρια, μια “αξιοπρεπής αστή” πλαγιάζει με όσους άντρες της αρέσουν. Στην αισθηματική παραφιλολογία συμβαίνει κάτι ανάλογο, αλλά περισσότερο υποκριτικό και λιγότερο “ανήθικο”, επειδή ακριβώς κινείται στο χώρο της φαντασίας.
»Η μικροαστική ηθική εκφράζεται απόλυτα στη σχέση αυτού του αναγνωστικού κοινού με αυτό το είδος της αισθηματικής παραφιλολογίας. Τα προσχήματα τηρούνται, αφού “ποτέ δεν ανοίγει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας” στα μυθιστορήματα αυτά.
»Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την ηθική της οικογένειας. Η αισθηματική παραφιλολογία είναι αντίδοτο στο “άγχος της καθημερινής ζωής”. Eίναι δηλαδή αντίδοτο στις κοινωνικές συγκρούσεις. Το λένε οι Αμερικανοί θεωρητικοί του είδους. Κάτι θα ξέρουν».
