Μετά την αποχώρηση 11 βουλευτών από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον συσχετισμό των δυνάμεων στο ελληνικό κοινοβούλιο αποτυπώνει ένας διαφορετικός χάρτης.
Ο χάρτης αυτός έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι ότι οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις αυξήθηκαν σε εννέα – αριθμό που αποτελεί ρεκόρ στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά.
Το δεύτερο, ότι αυξήθηκε το χάσμα του πρώτου από τους υπόλοιπους, καθώς η μεν ΝΔ εξακολουθεί να διατηρεί την πλειοψηφία με 158 έδρες, ενώ τα 8 κόμματα της αντιπολίτευσης διαθέτουν από 6 έδρες (Πλεύση Ελευθερίας) έως 36 έδρες το πολύ (ΣΥΡΙΖΑ).
Συμβαίνει επίσης ο κοινοβουλευτικός χάρτης να συμπίπτει με τον πολιτικό μιας ισχυρής κυβέρνησης, που μετά τη νωπή εντολή στις κάλπες δεν φαίνεται να καταγράφει απώλειες ούτε στις δημοσκοπήσεις, και μιας κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, τμήμα της οποίας αποσυντίθεται ακόμη περισσότερο.
Επί της ουσίας μιλάμε για μια σύμπτωση, που δεν είναι πάντα δεδομένη, ανάμεσα στην εντολή ή τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση.
Και, κατά συνέπεια, για ένα πολιτικό τοπίο που δεν ευνοεί τεχνητές πολώσεις και ακραίες αντιπαραθέσεις οι οποίες πολλές φορές στο παρελθόν κράτησαν τη χώρα πίσω και ακόμη περισσότερες την πλήγωσαν.
Στην κυβέρνηση μένει λοιπόν να κάνει τη δουλειά της –για την οποία θα ελεγχθεί χωρίς άλλοθι και δικαιολογίες που έχουν επικαλεστεί προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και στην αντιπολίτευση να κάνει τη δική της χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες που τραυματίζουν την αξιοπιστία της και στο τέλος της ημέρας την εκθέτουν – η ιστορία είναι γεμάτη από κόμματα που άλλα έλεγαν πριν κυβερνήσουν και άλλα έκαναν όταν αναλάμβαναν τα ηνία της χώρας.
Μπορεί, με άλλα λόγια, να έχει διευρυνθεί το χάσμα, αλλά παράλληλα ανέβηκε ο πήχης και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση.
Είναι η κυβέρνηση εξάλλου που ερμήνευσε την ισχύ της με όρους Black Friday. Εναι η αξιωματική αντιπολίτευση, έστω και η εναπομείνουσα, που επιχειρεί να ανατροφοδοτήσει τη δική της κηρύσσοντας το τέλος της εσωστρέφειας. Και είναι και η τρίτη δύναμη, το ΠΑΣΟΚ, που δεν κρύβει τη φιλοδοξία της να εκφράσει αυτή ως μείζονα δύναμη το αντικυβερνητικό μέτωπο.
Όπως και το χάσμα, έτσι και ο πήχης είναι όλος δικός τους.
