Τον τελευταίο καιρό η Ναταλία Σουίφτ – ή αλλιώς η Κάτε του Milky Way – τρέχει από πρόβα σε τηλεοπτικό γύρισμα κι από εκεί σε παράσταση. Δουλεύει πολύ και το χαίρεται ακόμα περισσότερο. Συναντιόμαστε στον Ιπποπόταμο, το ιστορικό μπαρ που με το ένα πόδι πατά Εξάρχεια και το άλλο Κολωνάκι. Η συζήτησή μας γίνεται υπό το άγρυπνο, ηδυπαθές βλέμμα της Joan Crawford, ενώ στον τοίχο ακριβώς από πίσω της κρέμεται η αφίσα της θρυλικής ταινίας «Λόλα» του 1964 με τη Τζένη Καρέζη.
Η Ναταλία γελάει δυνατά, εκφράζει ευγνωμοσύνη σε κάθε ευκαιρία, παθιάζεται κάθε τόσο με τη συζήτηση, πίνει μεγάλες γουλιές από τη μπύρα της. Μου δίνει την αίσθηση πως είναι μια γυναίκα που ζει απολύτως στο παρόν. «Προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα», λέει η ίδια. «Τις στιγμές όμως που τα καταφέρνω είναι τεράστια ανάσα». Η κουβέντα μας διαρκεί πολύ και είναι γεμάτη συμφωνίες κι ασυμφωνίες, στιγμές αλληλοκατανόησης, εκρήξεις αγανάκτησης αλλά και άφθονο γέλιο.
Φωτ.: Νίκος Κόκκας
Τι σε έπεισε να πεις ναι στην πρόταση για το Milky Way; Το όνομα Βασίλης Κεκάτος ήταν αρκετό;
«Το γεγονός ότι η πρόταση ήρθε από τον Βασίλη ήταν αρκετό. Τον γνώριζα ήδη. Είχαμε γνωριστεί σε ένα κάστινγκ για μία ταινία του παλιότερα, η οποία τελικά δεν έγινε. Όμως ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα και κάποια στιγμή είπαμε να κάνουμε την ταινία, που κάναμε τώρα το καλοκαίρι μαζί, και ενδιαμέσως της ταινίας μπήκε το Milky Way. Ήξερα πάνω κάτω τι θα είναι η σειρά. Το είχαμε συζητήσει, μου είχε στείλει να διαβάσω και κάποια επεισόδια. Αλλά, να σου πω την αλήθεια, ήξερα από πριν ότι για ’μένα ήταν ένα σίγουρο ναι. Του έχω εμπιστοσύνη και μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω μαζί του».
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, πώς είναι να δουλεύει κανείς με τον Βασίλη Κεκάτο;
«(Γέλια) Κάνουμε διάφορα αστεία με τον Βασίλη για τέτοιες ερωτήσεις, εφευρίσκουμε διάφορες ξεκαρδιστικές πιθανές απαντήσεις, αλλά θα σου απαντήσω ειλικρινά. Είναι πάρα πολύ απελευθερωτικό μέσα όμως σε ένα πλαίσιο μιας ησυχίας και μιας σιγουριάς. Δηλαδή δεν σε αφήνει να νιώσεις εκτεθειμένη, ξέρεις απόλυτα τι θα κάνεις. Αλλά σου αφήνει μέσα σε όλο αυτό ανοιχτά και όλα τα περιθώρια να ανακαλύψεις τα στοιχεία που θέλεις να φέρεις εσύ στον ρόλο».
Πώς σου φάνηκε η απόφαση του Βασίλη Κεκάτου να δώσει σ’ εσένα και την Αφροδίτη (σ.σ. Καποκάκη) κόντρα ρόλους;
«Μου φάνηκε ολόσωστη. Και πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Είναι κάτι που προσωπικά εκτιμώ πάρα πολύ στον Βασίλη, το γεγονός ότι δεν κάνει τυποποιημένο, προβλέψιμο καστ. Γενικά τείνει να το κάνει αυτό. Και για ’μένα είναι πολύ σημαντικό, ενδιαφέρον και αποτελεί μια ωραία πρόκληση».
Υπάρχουν σημεία στα οποία συγκλίνεις έστω και λίγο με την Κάτε; Πού πάτησες για την είσοδό σου στον χαρακτήρα;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμία σχέση. Οπότε, αρχικά πάτησα σε πράγματα στα οποία μπορούσα να βρω κοινά. Όπως είναι το κομμάτι της φιλίας. Πάτησα πολύ στο πόσο αγαπά τις φίλες της η Κάτε και πόσο πιστή τους είναι. Άλλο ένα κομμάτι που με βοήθησε να βρω το χαρακτήρα ήταν αυτό του make up που μου αρέσει πάρα πολύ και το θεωρώ πολύ μεγάλη τέχνη».
Φωτ.: Νίκος Κόκκας
Πιστεύεις στον Θεό;
«Δεν πιστεύω στον Θεό, όχι. Υπάρχει ένα κομμάτι της θρησκείας – όταν εκφράζεται στην υπερβολή της, όταν φέρει μέσα της μισαλλοδοξία – που με ζορίζει πάρα πολύ. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του άλλου να πιστεύει. Με απωθεί όμως όταν βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν σχεδόν πολεμικά. Και βρίσκω ότι αυτό είναι και ένα μεγάλο αγκάθι της ελληνικής κοινωνίας. Το όλο ζήτημα της θρησκείας κρύβει μέσα του ένα τεράστιο κομμάτι εκδίκησης και ενοχής. Το ζήτημα της αμαρτίας είναι τεράστια συζήτηση. Επίσης, μου φαίνεται τρομερά αστείο το πώς οι ίδιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει ένας κύριος πάνω κάπου στον ουρανό και κινεί τα πάντα, δεν μπορούν με τίποτα να διανοηθούν ότι ένα άτομο μπορεί να βιώνει δυσφορία φύλου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το ένα τους φαίνεται επιστημονική φαντασία και το άλλο τους φαίνεται λογικό».
Και πώς κατάφερες να διαχειριστείς το κομμάτι της θρησκείας, που είναι και κομβικό στοιχείο στον χαρακτήρα της Κάτε;
«Επειδή, ακριβώς, είμαι άθεη, δεν ήταν εύκολο. Αλλά εστίασα στο γεγονός ότι η Κάτε πιστεύει σε μια θρησκεία και έναν Θεό που βασίζεται στην αγάπη. Δηλαδή πιστεύει πολύ αγνά, είναι πολύ ανοιχτή, δεν είναι καθόλου ομοφοβική, ακόμα και στην εγκυμοσύνη της Μαρίας αντιδρά πολύ πιο ήπια από την Αθηνά. Προσπάθησα, λοιπόν, να εστιάσω σε όλα αυτά, τα οποία τα σέβομαι πολύ σε έναν άνθρωπο, είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω και να φέρω σε εκείνην. Στην τελική, όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε κάπου».
«Όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε κάπου. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του άλλου να πιστεύει. Με απωθεί όμως όταν βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν σχεδόν πολεμικά»
Εσύ πού πιστεύεις;
«Πιστεύω πάρα πολύ στη φύση, στο σύμπαν, στην ενέργεια των ανθρώπων, στη θάλασσα· αυτά είναι οι δικές μου θεότητες».
Σου θυμίζει καθόλου η Κάτε τον έφηβο εαυτό σου;
«Σε κάποια σημεία ναι μου τον θυμίζει, αν και σε μικρότερη ηλικία από αυτή της Κάτε. Κι αυτό γιατί οι αστικές συνθήκες καμιά φορά σε αναγκάζουν να μεγαλώσεις, να ωριμάσεις λίγο νωρίτερα. Εμείς εδώ στην Αθήνα τα έχουμε όλα στις άκρες των δαχτύλων μας, δεχόμαστε κάποια ερεθίσματα πολύ νωρίτερα, τα οποία μας μεγαλώνουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Χάνουμε και την επαφή με το παιχνίδι πολύ νωρίτερα λόγω χωροταξικού. Στην επαρχία, βέβαια, η ενηλικίωση μπορεί να είναι πιο σκληρή. Όπως και να ’χει, ναι, βρίσκω κοινά κομμάτια με την Κάτε, όπως είναι η αθωότητά της, αυτό το κράτημα που έχει, αλλά και εκείνος ο δυναμισμός που μπορεί να βγάλει όταν χρειαστεί».
Έχει πολύ ενδιαφέρον η επιλογή της να συνδυάσει make up και θεολογία. Υπάρχει ένα σχόλιο σε αυτό, σωστά;
«Σωστά. Μιλάμε για ένα σύγχρονο κορίτσι και το ένα δεν χρειάζεται να γίνει τροχοπέδη του άλλου. Δεν χρειάζεται δηλαδή να θυσιάσει κάτι από τα δύο. Μπορεί να τα κάνει και τα δύο. Θα μπορούσε μέσα από τον συνδυασμό των δύο, εντωμεταξύ, να προκύψει μια νέα μορφή τέχνης. Θα μπορούσε δηλαδή η Κάτε στο μέλλον να εξελιχθεί σε μια τρομερή makeup artist, η οποία να δημιουργεί τρομερά looks επηρεασμένα από αναγεννησιακούς πίνακες με θέματα από τη θρησκεία».
Φωτ.: Νίκος Κόκκας
Θυμάσαι τι έλεγες εσύ στην ηλικία της Κάτε ότι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
«Αυτό που είμαι. Είμαι κι εγώ από αυτές τις γραφικότατες περιπτώσεις που ήξεραν από μικρή ηλικία τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Αλλά είναι και μεγάλη τύχη. Έχω δει σε φίλους και φίλες την ανασφάλεια του “δεν έχω ιδέα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου”. Φυσικά, ακόμα και που ήξερα, η πορεία ως εδώ δεν ήταν καθόλου εύκολη».
Πώς αισθάνεσαι που παίζεις πια με δασκάλους σου όπως Ακύλλας Καραζήσης;
«Στο Milky δυστυχώς δεν είχαμε κοινές σκηνές. Αλλά κάναμε μια ταινία μετά, στην οποία είχαμε μια πολύ μικρή σκηνή μαζί, αλλά ήμασταν πάρα πολύ ενθουσιασμένοι. Για εμάς ήταν τεράστια. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Τον Ακύλλα ειδικά τον εκτιμώ και τον θαυμάζω τρομερά. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μου δασκάλους, μου έχει δώσει τρομερά εφόδια και ήταν εκείνος που ουσιαστικά με έμαθε να μιλάω σαν άνθρωπος πάνω στη σκηνή. Δεν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα, αν δεν είχα τον Ακύλλα δάσκαλο στη σχολή».
Πώς ήταν σαν δάσκαλος;
«Υπέροχος! Τρομερά απελευθερωτικός! Είναι κι ένας άνθρωπος που σέβεται πολύ τους μαθητές του και τους αντιμετωπίζει ως ίσους. Από το πρώτο μάθημα, είδα έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει ότι είναι τίποτα παραπάνω από τους ανθρώπους που έχει απέναντί του. Κι επειδή στις σχολές και γενικότερα στον χώρο υπάρχει τρομερή έπαρση και, δυστυχώς, συναντάς τρομερά πολλές αυταρχικές συμπεριφορές, αυτό ήταν μεγάλη ανάσα, το να έχεις έναν τέτοιο σύμμαχο. Γιατί ο Ακύλλας ήταν σύμμαχος. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Υπάρχουν πολλές κακές συμπεριφορές στον χώρο που συχνά παραβλέπονται γιατί μπορεί κάποιος ας πούμε να είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Προσωπικά, όμως, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος που υπάρχει έτσι – εννοώ αυταρχικά, κακοποιητικούλικα – στη συνθήκη της εργασίας του, να μην το κουβαλάει και στη ζωή του».
«Υπάρχουν πολλές κακές συμπεριφορές στον χώρο που συχνά παραβλέπονται γιατί μπορεί κάποιος ας πούμε να είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Προσωπικά, θεωρώ πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος που υπάρχει έτσι – αυταρχικά, κακοποιητικούλικα – στη συνθήκη της εργασίας του, να μην το κουβαλάει και στη ζωή του»
Από το 2020 που αποφοίτησες έχεις κάνει πολλές δουλειές και στο σινεμά και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Έχεις αδυναμία σε κάποιο από τα τρία μέσα;
«Αγαπώ πολύ το σινεμά και το θέατρο. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το Milky Way το βάζω στην κατηγορία του σινεμά. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ και την τηλεόραση, τις σειρές. Η προτίμησή μου έχει να κάνει με τον τρόπο δουλειάς. Έχει να κάνει με τον χρόνο που σου δίνεται για την προετοιμασία σου. Στο θέατρο και το σινεμά μπορείς να αφοσιωθείς σε κάτι, να μπεις στην βαθιά στην ιστορία, στον χαρακτήρα. Η εμβάθυνση αυτή εμένα μου λειτουργεί πολύ καλύτερα. Οι δουλειές που έχω κάνει και που κάνω στην τηλεόραση μου αρέσουν πάρα πολύ. Έχω περάσει πολύ ωραία. Και μάλιστα βλέπω και φέτος ότι υπάρχει ένα επίπεδο παραγωγής που είναι από ένα σημείο και πάνω. Και στο γύρισμα για το Ναυάγιο τώρα περνάω πάρα πολύ καλά, η δουλειά βγαίνει όπως θα έπρεπε να βγαίνει, δουλεύω με πολύ ωραίους ανθρώπους, αλλά και πάλι, οι χρόνοι είναι δύσκολοι».
Φωτ.: Νίκος Κόκκας
Πριν το Milky Way, είχες καθόλου εμπειρία από την ελληνική επαρχία;
«Δεν έχω μείνει ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στο εξοχικό μου όπου είχα από πάντα και έχω ακόμα φίλους που μένουν μόνιμα εκεί. Αλλά έχω αισθανθεί τη διαφορά πρωτεύουσας-επαρχίας. Και μικρότερη ακόμα, έβλεπα διαφορά ανάμεσα στους δικούς μου και τις οικογένειες φίλων μου που μεγάλωναν στην επαρχία. Έχω δει φίλες μου να τρώνε χαστούκι από τους γονείς τους επειδή είχαν αγόρι στα 17. Προσωπικά, έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με δυο γονείς τρομερά ανοιχτούς, με τρομερή κατανόηση, πολύ προοδευτικούς και, ενδεχομένως, κι αυτό να έπαιζε το ρόλο του. Πάντως, θεωρώ πως ακόμα και σήμερα, ένα 17χρονο κορίτσι που μένει έγκυος – είτε μένει στην επαρχία, είτε στην Αθήνα – είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπιστεί από την οικογένειά της ακριβώς όπως η Μαρία στη σειρά».
«Και μικρότερη ακόμα, έβλεπα διαφορά ανάμεσα στους δικούς μου και τις οικογένειες φίλων μου που μεγάλωναν στην επαρχία. Έχω δει φίλες μου να τρώνε χαστούκι από τους γονείς τους επειδή είχαν αγόρι στα 17»
Άρα, τα θέματα που θίγει η σειρά δεν αφορούν μοναχά την ελληνική επαρχία, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία…
«Θεωρώ ότι ο πυρήνας των θεμάτων τα οποία θίγει το Milky Way είναι απόλυτα πανανθρώπινος. Δεν περιορίζονται καν στην Ελλάδα όλα αυτά τα θέματα. Υπάρχει ένας μεγαλύτερος σκοταδισμός δυστυχώς. Απλώς, στο πλαίσιο μιας ελληνικής επαρχίας μπορεί να διογκώνονται. Και σίγουρα η ελληνική κοινωνία παραμένει πολύ εσωστρεφής και οπισθοδρομική ακόμα. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας λέγοντας ότι έχουμε κάνει βήματα. Τα βήματα αυτά είναι επιδερμικά, όχι ουσιαστικά. Αυτό φαίνεται κι από τις αντιδράσεις απέναντι στην ίδια τη σειρά. Για κάποιους, το Milky Way κολάζει την ελληνική νεολαία, δείχνει μια αφύσικη εικόνα της πραγματικότητας. Τίποτα δεν είναι “οκ” ακόμα στην Ελλάδα».
«Για κάποιους, το Milky Way κολάζει την ελληνική νεολαία. Τίποτα δεν είναι “οκ” ακόμα στην Ελλάδα»
Πέρα από τα θέματα που θίγει η σειρά, τι άλλο θα ήθελες να δεις να θίγεται στην ελληνική τηλεόραση;
«Τα θέματα που θα ήθελα να δω να θίγονται στην ελληνική τηλεόραση είναι θέματα τα οποία θα θιχτούν στα επόμενα επεισόδια του Milky Way και αυτό είναι κάτι που με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη».
Ευχαριστούμε θερμά για την ζεστή φιλοξενία το Ιπποπόταμος μπαρ της οδού Δελφών – κάπου ανάμεσα στα Εξάρχεια και το Κολωνάκι.
To Milky Way προβάλλεται κάθε Πέμπτη στις 23:10 στο MEGA. Μετά το τέλος του κάθε επεισοδίου θα είναι διαθέσιμο αποκλειστικά on demand στο Vodafone TV.
