Οι εκεχειρίες έχουν συνήθως μικρότερη διάρκεια ζωής από αυτή που προαναγγέλλεται.
Ενας τέτοιος κίνδυνος πρόωρου βίου είναι υπαρκτός και για την τετραήμερη εκεχειρία που κηρύχθηκε για τη Λωρίδα της Γάζας.
Κι αυτό επειδή όχι μόνο οι άμαχοι -ανάμεσά τους βρέφη, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι- βρίσκονται όμηροι μιας από τις πιο ακραίες εκδοχές του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Αλλά κι επειδή οι πολίτες του Ισραήλ είναι όμηροι μιας κυβέρνησης ακραίων που δεν διστάζουν να επιτεθούν ακόμη και στους συγγενείς των ομήρων της Χαμάς.
Είναι επομένως αυτή η διπλή ομηρία που υπονομεύει όχι απλώς την εκεχειρία αλλά την προοπτική μιας «επόμενης μέρας» στη Μέση Ανατολή. Η οποία για να υπάρξει δεν αρκεί μόνο να εξοντωθεί η Χαμάς -στόχος απολύτως θεμιτός- αλλά και να απαλλαγεί η μοναδική δημοκρατία της περιοχής από δυνάμεις που δίχασαν βαθιά την ισραηλινή κοινωνία και, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις και προθέσεις τους, υπονόμευσαν στον μέγιστο βαθμό την ασφάλεια της χώρας.
Το Ισραήλ, με άλλα λόγια, βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα διπλό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα εξωτερικών συνόρων και ένα πρόβλημα εσωτερικής συνοχής, τόσο αλληλένδετων μεταξύ τους ώστε η επίλυση του ενός να σχετίζεται άμεσα με την επίλυση του άλλου.
Μένει να φανεί λοιπόν εάν η διάρκεια ζωής μιας ούτως ή άλλως εύθραυστης εκεχειρίας δεν θα είναι παρά υποσημείωση μιας διαρκούς τραγωδίας όπου τρομοκρατημένοι Ισραηλινοί και εξαθλιωμένοι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν όμηροι των άκρων σε όλη τους τη ζωή.
