Ένας άγραφος κανόνας: Ο δρόμος προς τις εσωκομματικές κάλπες πυροδοτούν ή και αποκαλύπτουν στους πολίτες τις διαφωνίες στους κόλπους των κομμάτων. Το έδαφος στην «τούρλα του Σαββάτου» ή συνήθως της Κυριακής της εκλογικής εσωκομματικής διαδικασίας, γίνεται παραπάνω από εύφορο για να καλλιεργηθούν και να ανθίσουν εντάσεις και αντιπαραθέσεις. Όμως, τα κόμματα εξουσίας έχουν κατακτήσει σε ικανοποιητικό βαθμό την ικανότητα να ξεπερνούν τα «ενδοοικογενειακά πάθη» και τα σκληρά λόγια, και (τουλάχιστον) όσο οι κάμερες ρολάρουν και οι πένες σημειώνουν, εμφανίζουν να κατέχουν το άγιο δισκοπότηρο της ενότητας.
Ωστόσο, μία ακόμα ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που για πολλούς θεωρείται και στρέβλωση, ειδικά μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, είναι ότι η μπόρα δεν λέει να κοπάσει και συνεχίζει να καίει τα σπαρτά και διασπάει το κόμμα. Οι λόγοι πολλοί.
Όμως, ο Στέφανος Κασσελάκης επιχειρώντας να αντιμετωπίσει συν τοις άλλοις, την αμφισβήτηση που υφίσταται, κάνει ένα μεγάλο λάθος. Αυτοαναιρείται.
Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απαντά συνεχώς στους «διαφωνούντες» ότι εξελέγη με το υψηλό ποσοστό του 57% σε σύνολο 150.000 ψηφοφόρων, οι οποίοι περίμεναν πολλές ώρες υπομονετικά στα εκλογικά κέντρα για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Είναι προφανές ότι η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη ήταν ξεκάθαρη και η απόφαση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ απολύτως σεβαστή.
Είναι όμως δυνατόν ένας πολιτικός αρχηγός να λέει ουσιαστικά ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους συντρόφους του επειδή εξελέγη με μεγάλο ποσοστό;
Όχι. Γιατί; Γιατί αν ισχύει κάτι τέτοιο ο Στέφανος Κασσελάκης αυτοαναιρείται. Γιατί αν δεχθούμε αυτό το επιχείρημα τότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αμφισβητήσει ποτέ ξανά τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη που εξελέγη από πολύ περισσότερους πολίτες στις εθνικές εκλογές. Πολίτες οι οποίοι επίσης περίμεναν με τις ώρες στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουν.
Αν πιστεύει το επιχείρημά του ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει να σωπαίνει ευλαβικά όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή μέλη της πλειοψηφίας εμφανίζονται να προβάλλουν ως απάντηση στην κριτική της αντιπολίτευσης, το περιβόητο 41%. Αν δεν το κάνει αυτοαναιρείται. Και όχι απλώς αυτοαναιρείται.
Αναιρεί και δομικές δημοκρατικές κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Αν ο νόμος δίνει το δικαίωμα στο κοινοβούλιο να αμφισβητήσει έναν ισχυρό πρωθυπουργό, τότε για ποιον λόγο να μην μπορεί να αμφισβητηθεί από το κόμμα του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Αν μπορεί ο πρώτος τότε σίγουρα μπορεί ο δεύτερος. Αλλιώς περνάμε από την αυτοαναίρεση σε άλλους δρόμους, δύσκολους. Και στους καιρούς που ζούμε, επικίνδυνους.
