Η επέτειος των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνοδεύτηκε από πλήθος αφιερωμάτων στα γεγονότα εκείνων των ημερών και τους πρωταγωνιστές τους.
Προσωπικές μαρτυρίες, ηχητικά ντοκουμέντα, φωτογραφικό υλικό και ειδικές εκδόσεις, όπως αυτές που προσφέρει στους αναγνώστες του το «Βήμα», δεν διατηρούν μόνο ζωντανή τη μνήμη. Παράλληλα, αποδίδουν τιμή σε όλους εκείνους που συνέβαλαν στην εδραίωση της δημοκρατικής συνείδησης στη χώρα μας.
Με άλλα λόγια, αυτό που τότε ήταν ζητούμενο, 50 χρόνια μετά είναι αυτονόητο: Παρά τα όποια προβλήματά της, η μεταπολιτευτική Ελλάδα διάγει έναν σταθερό δημοκρατικό βίο. Το πολίτευμά της είναι ισχυρό, οι πολίτες της ζουν σε μια ελεύθερη χώρα ενώ, με την εξέλιξη και την πρόοδο της ζωής, νέες πρόνοιες προστίθενται στην χάρτα των ατομικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Πρόκειται για ένα αυτονόητο που ιστορικά δεν ήταν καθόλου δεδομένο. Μιλάμε συνεπώς για ένα επίτευγμα και μια κληρονομιά: αρκεί μια ματιά στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους για να θυμηθεί κανείς ότι κάθε για κάθε ένα από τα αυτονόητα της εποχής μας δόθηκαν αγώνες είτε μέσα από κοινωνικές διεκδικήσεις είτε μέσα από κεντρικές πολιτικές επιλογές.
Αυτές οι διεκδικήσεις, πολλές από τις οποίες έχουν τη σφραγίδα της γενιάς του Πολυτεχνείου, και αυτές οι επιλογές ηγετών που συχνά κινήθηκαν κόντρα στο ρεύμα, αποτελούν τις ψηφίδες και συγχρόνως τα θεμέλια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Δεν ήταν απλή υπόθεση η κατάργηση της μοναρχίας κι έπειτα η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, με την οποία έκλεισαν πολλά από τα μετεμφυλιακά τραύματα. Ούτε περίπατος η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και αργότερα στη νομισματική ένωση.
Με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την έντονη πολιτικοποίηση της εποχής, η χώρα έκλεισε τους λογαριασμούς της με τις πάσης φύσεως δικτατορίες. Με τα δημοκρατικά της διαπιστευτήρια κέρδισε τη θέση της στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
