Η «Πρώτη φορά Αριστερά» είχε δείξει από την αρχή την αλαζονεία της, επί προεδρίας και πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα.
Τώρα ζήσαμε το κρεσέντο της, αλλά και εκφάνσεις πρωτόγνωρες του πολιτικού μας βίου, μια παραμόρφωση της πολιτικής, αναμένοντας συγχρόνως έναν νέο μαχητικό και βιαστικό… πρωθυπουργό , και προσδοκώντας τη γέννηση λεβεντόπαιδων από το νεόνυμφο ζευγάρι Στέφανου-Τάιλερ, πάντα συντροφιά με το σκυλάκι τους.
Κωμικοτραγικά γεγονότα, και τα τραγικά αφορούν την απόγνωση και το αδιέξοδο, που αισθάνθηκαν άνθρωποι σοβαροί, αξιόλογοι με σταθερή ιδεολογία και αξιοπρέπεια, που δέχθηκαν τα βέλη του αρχηγού τους Στέφανου Κασσελάκη, και ως μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο «πέμπτη φάλαγγα».
Εξαλλος ο κ. Κασσελάκης, καθώς βρέθηκε σε πρωτοφανή εμπόλεμη κατάσταση, όπου το «μπράβο» συνδυαζόταν με το «αίσχος» θεώρησε, ίσως και από άγνοια –θα έλεγα επιεικώς– ότι… ηγείτο μιας πέμπτης φάλαγγας!
Ιδού το αποτέλεσμα του πολιτικού που πιστεύει στην «ενός ανδρός αρχή», που αποφασίζει και διατάσσει και καταλογίζει στους συνεργάτες του «πολιτική του Pummaro».
Mέσα στο ίδιο σκηνικό και το τέχνασμα του δημοψηφίσματος προκειμένου να αποχωρήσει ένα μέρος των αντιφρονούντων και να παραμείνει ένα άλλο ως εσωτερική αντιπολίτευση.
Ισως κάποια στιγμή να εμφανιστεί ο κρυπτόμενος Αλέξης Τσίπρας ως… ο από μηχανής Θεός για να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να αναβαθμίσει την Αριστερά από την πρώτη στη Δεύτερη φορά Αριστερά.
Το μόνο βέβαια σίγουρο είναι ότι εξακολουθεί να παραμένει «μη Αριστερά», προσβάλλοντας ουσιαστικά αυτή την ιδεολογία.
Και το μέλλον δεν είναι, πιστεύω, και τόσο αόρατο. Ο Ηράκλειτος έλεγε την «οίησιν προκοπής εγκοπήν», η αλαζονεία, δηλαδή, ανακόπτει την προκοπή, και το πιο δυσάρεστο είναι, ότι δεν πρόκειται στενά και μόνο για την προκοπή ενός κόμματος, αλλά για την προκοπή ενός… δυστυχισμένου λαού, πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου!
Η κυρία Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια, πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών ΕΚΠΑ, κοσμήτορας Δημοτικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής.
