Ανάμεσα σε δυο πολέμους, εκ των οποίων ο ένας δυστυχώς κινδυνεύει να ξεχαστεί, και μια κλιματική κρίση για την οποία η εύλογη ανησυχία δεν έχει μετατραπεί – ακόμη δυστυχέστερα – σε συστηματική δράση, η συνάντηση του αμερικανού προέδρου με τον κινέζο ομόλογό του αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια χαρμόσυνη είδηση.
Είναι τρία τα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της θετικής αξιολόγησης των συνομιλιών και των αποτελεσμάτων τους.
Το ένα είναι η συμφωνία των δυο ηγετών για άμεση και απευθείας επαφή οποτεδήποτε το απαιτήσουν οι περιστάσεις – «Εκείνος και εγώ συμφωνήσαμε πως ο καθένας από εμάς μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο, να καλέσει απευθείας και να ακουστεί αμέσως» δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος Μπάιντεν.
Το δεύτερο είναι η διαβεβαίωση του προέδρου Σι ότι «η Κίνα δεν σκοπεύει να αποκτήσει ποτέ παγκόσμια ηγεμονία, να εμπλακεί σε ψυχρό ή θερμό πόλεμο με οιονδήποτε».
Το τρίτο, η πρόθεση των δυο χωρών, έτσι όπως την εξέφρασαν οι ηγέτες τους, να εξασφαλιστεί ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν θα οδηγήσει σε οποιαδήποτε μορφής σύγκρουση.
Η πρόθεση αυτή συνοδεύτηκε από την αποστροφή Μπάιντεν ότι «ο πλανήτης είναι αρκετά μεγάλος για να χωρέσει και τους δυο μας».
Πρόκειται επί τους ουσίας για ένα «δόγμα», που διατύπωσε ο Μπάιντεν και προφανώς ενστερνίζεται ο Σι, στη βάση του οποίου βρίσκεται η αντίληψη πως ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος ήδη με μείζονες προκλήσεις για να προστεθεί σε αυτές ένας οξύς και άνευ ορίων ανταγωνισμός δυο υπερδυνάμεων.
Μένει έτσι ανοικτό ένα παράθυρο ελπίδας. Οτι, μικρός ή μεγάλος, ο πλανήτης αυτός δεν έχει τρελαθεί εντελώς. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.
