Τώρα που πλησιάζει η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σας μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία:
Ήταν ένα μουντό δειλινό του Νοέμβρη, το ημερολόγιο έγραφε 14, όταν μια ομάδα φοιτητών του Πολυτεχνείου, αλλά και της Νομικής, εισήλθαμε μέσα στο Πολυτεχνείο. Είμασταν αποφασισμένοι φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά μας και απλωθήκαμε αμέσως γύρω από την Σχολή Καλών Τεχνών. Ζητούσαμε μέσα στην καταχνιά τη άγριας δικτατορίας τα αυτονόητα από την χούντα των συνταγματαρχών: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Η Χούντα ζητούσε για αυτήν τα αυτονόητα: Φίμωση, συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες. Σιγά- σιγά μαζεύονταν και άλλοι, ένα κύμα από διαμαρτυρόμενους άρχισε να απλώνεται στην Πατησίων και μέσα στο Πολυτεχνείο. Ήρθε και ο Γιάννος Κρανιδιώτης (γιος του τότε πρέσβη της Κύπρου Νίκου Κρανιδιώτη), ήρθε και ο Ρένος Πρέντζας, ένας βουλευτής του «γιατρού», του Βάσου Λυσσαρίδη, της ΕΔΕΚ. Εφερε μαζί του κάποιες σακούλες, μέσα είχαν πινέλα, μπογιές και ξυραφάκια «Άστορ». Μας έμαθε πως να κόβουμε τα ξυραφάκια στη μέση και να τα βάζαμε μέσα στα νεράντζια. Ήταν το μοναδικό όπλο των έγκλειστων, ελεύθερων πολιορκημένων, έναντι των δακρυγόνων, των βομβών κρότου, των κλομπ και των τανκς της χουντικής βίας.
Ο κόσμος ερχόταν όλο και πιο πολύς, γέμισε όλη η Πατησίων και ένα μέρος της Γ Σεπτεμβρίου και ας ήταν εκεί κοντά το φοβερό και τρομερό υπουργείο Δημόσιας Τάξης της Χούντας. Κανέναν δεν ένοιαζε, όταν περνούσαν τα τρόλεϊ και παίρναμε τα πινέλα και την μπογιά και γράφαμε συνθήματα «Κάτω η Χούντα», «Έξω αι ΗΠΑ» (ακόμα και στα συνθήματα τότε ακολουθούσαμε την καθαρεύουσα). Ή το άλλο «πάρε τον πίθηκό σου και εμπρός» (για τον χουντικό «πρωθυπουργό Μαρκεζίνη).
Αμέσως στήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή, αφού μαζί με τους φοιτητές ήρθαν εργάτες, αγρότες, μαθητές, κόσμος πολύς. Το ημερολόγιο έγραφε 17 Νοεμβρίου (ιστορική μέρα). Άρχιζε να εκπέμπει, με το παράσημο του «παράνομου» ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου. Άκουγες τον Δημήτρη Παπαχρήστου να ψέλνει πολλές φορές τον Εθνικό μας Ύμνο, άκουγες την Μαρία Δαμανάκη να λέει με μια πρωτόγνωρή φωνή «συνθήματα κατά της Χούντας», άκουγες επίσης τους Λάμπρο Παπαδημητράκη και Τόνια Μωροπούλου να φωνάζουν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», ωσάν να ήθελαν να τους ακούσει όλος ο πλανήτης και κυρίως οι χειριστές του τανκ καθώς και οι στρατιωτικοί που είχαν μαζευτεί έτοιμοι να μπουκάρουν.
Λίγο πριν το «ντου» του γαλλικού άρματος μάχης, οι τελευταίες πράξεις που έλαβαν χώρα στο Πολυτεχνείο ήταν η μετακίνηση της Μερσεντές του πρύτανη προς την Πύλη, ώστε να φράξει το δρόμο του άρματος (αλλά η χούντα στο μένος της να καταστείλει την αντίσταση ούτε Μερσεντές υπολόγισε ούτε τις ζωές που βρίσκονταν εκεί στην πύλη) και ο εθνικός ύμνος που ακούστηκε για τελευταία φορά από τον Δημήτρη Παπαχρήστου και μετά ο ραδιοφωνικός σταθμός σίγησε. Ήταν η ώρα που μετρούσαμε ήρωες…
