Από τη συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα (με την οποία ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και προς το παρόν και από τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς παραμένει σιωπηλός) έχουν περάσει 134 μέρες. Και παρότι στην πολιτική λένε ότι ο χρόνος είναι πάντα πιο πυκνός, κανείς δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, με το καλοκαίρι ενδιάμεσα και με κάλπες τον Οκτώβριο, θα ήμασταν μάρτυρες της διάλυσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί, αν απομονώσουμε από την εσωκομματική αναμπουμπούλα την όλη υπόθεση, αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι η απουσία αξιωματικής αντιπολίτευσης παρότι η νέα κυβέρνηση μετράει μόλις κάποιους μήνες, ανισόρροπης, ζωής.
Μήπως, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να καταλάβουμε περισσότερα από όσα είπε εκείνο το μεσημέρι από το Ζάππειο; Ίσως τα όσα σκέφτηκε στο μαξιλάρι του, να οδήγησαν σε αποφάσεις που όντως είχαν επιπτώσεις σε άλλους ανθρώπους και σίγουρα στο ίδιο το κόμμα του. Η βαθιά ανανέωση και επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία υπογράμμισε ως βασική ανάγκη και προτεραιότητα, μέσα από εμπιστοσύνη σε νέους ανθρώπους και αφού μπει τέλος σε νοοτροπίες που κόστισαν ακριβά (σ.σ. όλη η προηγούμενη πρόταση, βασίζεται σε εκείνη τη συνέντευξη) δεν φαίνεται να πηγαίνει κατά το δοκούν. Ή μπορεί και όχι, άγνωσται αι βουλαί του Αλέξη.
Καθώς, όμως, η saga του ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σαν καλογραμμένη πολιτική σειρά το τι ήθελε ή θέλει ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να μην έχει και τόση σημασία όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης. Η διάλυση, η διάσπαση, οι επιστολές αποχώρησης και οι απειλές για διαγραφές, έχουν δημιουργήσει ένα μίγμα αποσύνθεσης, το οποίο αφήνει το 41% της Νέας Δημοκρατίας χωρίς θεσμική αντιπολίτευση.
Ήταν που ήταν αδύναμη η αντιπολίτευση χωρίς το δικαίωμα για κατάθεση πρότασης μομφής και γενικότερα με μειωμένη κοινοβουλευτική δύναμη, το να υπάρξουν κομμάτια και κομματίδια της Αριστεράς και με το ΠΑΣΟΚ να ανεβαίνει αργά και βασανιστικά -και με πολλά ερωτηματικά- το δρόμο της επιστροφής προς εναλλακτικό σύστημα διακυβέρνησης, κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Για ποιον; Για την ομαλή, κανονική λειτουργία ενός κράτους, που πρέπει να είναι σύγχρονο όχι μόνο στα νομοσχέδια που κατατίθενται, αλλά και στον τρόπο και το λόγο με τον οποίο γίνονται η όποια διαβούλευση τους, εντός Βουλής.
Αυτό το νέο κύμα, που παραμέρισε ο Αλέξης Τσίπρας για να περάσει, έχει μετατραπεί σε τσουνάμι, το οποίο ενδεχομένως να μην υπολόγισε κανείς, ούτε καν όσοι το σχεδίασαν. Από την άλλη, ίσως να πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που αφορά πολλούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο του, οι οποίοι στα 4 χρόνια της προηγούμενης αντιπολιτευτικής περιόδου, φαινόταν από μακριά (από κοντά δεν το συζητάμε) ότι δεν χωράνε όλοι πλέον σε ένα κόμμα που αλλιώς και για άλλους λόγους ξεκίνησε και εντελώς αλλού και για διαφορετικούς σκοπούς πήγε.
Το σαββατοκύριακο, λοιπόν, δεν είναι απλά κρίσιμο και ιστορικό για τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω της Κεντρικής Επιτροπής, ούτε η ουσία του αρχίζει και τελειώνει, στο τι κόμμα είναι/θέλει ο Στέφανος Κασσελάκης. Αυτά είναι τα καθαρά εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν είναι ούτε η πρώτη και ίσως ούτε η τελευταία φορά, που θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες όχι των πράξεων του, αλλά κυρίως της αδράνειας του. Από αυτό το σαββατοκύριακο και μετά από ό,τι φαίνεται, θα ζήσουμε μετά την πρώτη φορά (κυβερνώσα) Αριστερά και την πρώτη φορά χωρίς ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση.
Δεν ξέρουμε τι πραγματικά είχε ο Αλέξης Τσίπρας στο μυαλό του, όταν έλεγε εκείνο το μεσημέρι ότι ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά αν συνυπολογίσουμε ότι είχε επίσης πει ότι θα είναι παρών σε όλες τις διαδικασίες επανίδρυσης του κόμματος, καταλαβαίνουμε ότι δεν εννοούσε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Καμία έκπληξη…
