«Με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, το μόνο που σκέφτεται κανείς είναι αν θα ζήσουμε ποτέ σε μια εποχή στην οποία θα μπορούμε να πούμε ότι ο κόσμος πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση». Η φράση του Αμερικανού ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν δεν ακούγεται και τόσο αισιόδοξη, όμως η αφορμή που του δόθηκε για να την πει, το μεσημέρι της Κυριακής στο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι μια ταινία εποχής από την οποία πηγάζει η ελπίδα.
Πρόκειται για «Τα παιδιά του χειμώνα» (The holdovers), τελευταία δημιουργία του βραβευμένου με δύο Όσκαρ σεναρίου σκηνοθέτη και σεναριογράφου, η οποία έκανε την πρεμιέρα της την ίδια μέρα στο Ολύμπιον. Με φόντο την Μασαχουσέτη του 1970, τα «Παιδιά του χειμώνα» εξετάζουν την σχέση τριών ανθρώπων που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, έχουν αναγκαστεί την περίοδο των Χριστουγέννων να παραμείνουν έγκλειστοι στο οικοτροφείο όπου και οι τρεις βρίσκονται,.
Ενας καθηγητής Ιστορίας, ο Πολ (Πολ Τζιαμάτι), ένας ατίθασος μαθητής, ο Ανγκους (Ντόμινικ Σεσα) και η Μαίρη (Νταβίν Τζόι Ράντολφ) η μαύρη μαγείρισσα της σχολής είναι οι τρεις πυλώνες της ταινίας, ο καθένας από τους οποίους κουβαλά τον δικό του «σταυρό». Με αυτούς τους ήρωες ο Πέιν κτίζει έναν μικρό συναισθηματικό παράδεισο, καλύπτοντας πολλά θέματα ταυτόχρονα: εκπαίδευση, εμπιστοσύνη, φιλία και αγάπη. Μερικά μόνο από τα συστατικά μιας ταινίας που πραγματικά απολαμβάνεις να παρακολουθείς.
Μιλώντας για τις ταινίες εποχής και τη νοσταλγία που εκπέμπουν για μια παρελθοντική περίοδο, ο δημιουργός ήταν σαφής: «Όταν ανοίγεις μια κάμερα, βάζεις χρόνο σε μια κάψουλα, βάζεις χρόνο σε ένα μπουκάλι. Αλλά πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθανθεί κανείς νοσταλγία. Τουλάχιστον πολιτικά και κοινωνικά, είναι δύσκολο να νοσταλγείς κάποια συγκεκριμένη εποχή.»
Ο Αλεξάντερ Πέιν είπε ότι η ταινία γεννήθηκε από ένα παλιό φιλμ και μία τηλεοπτική σειρά. «Η ιδέα προέκυψε όταν είδα ένα σχετικά άγνωστο γαλλικό φιλμ του 1935 του Μαρσέλ Πανιόλ, πριν δώδεκα χρόνια, σε ένα φεστιβάλ. Σκέφτηκα ότι η κεντρική ιδέα ήταν πολύ καλή και θα μπορούσε σε αυτήν να βασιστεί μια νέα ταινία.»
Η ιδέα μπήκε στη λίστα του για μελλοντικά πρότζεκτ ώσπου πριν από πέντε χρόνια διάβασε τον προτεινόμενο «πιλότο» από έναν σεναριογράφο για μια τηλεοπτική σειρά που διαδραματίζεται σε ένα οικοτροφείο, έναν κόσμο από τον οποίο δεν είχα καμία εμπειρία. Έτσι, τηλεφώνησε στον σεναριογράφο της Ντέιβιντ Χέμινγκσον και τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε να γράψει κάτι για εκείνον.
Μεγάλο ατού της ταινίας είναι η εμφάνιση του Πολ Τζιαμάτι στον ρόλο του Πολ. Οι δυό τους είχαν συνεργαστεί στο pol;y epityxhm;eno «Πλαγίως» και ο ίδιος ο Τζιαμάτι ήταν το πρόσωπο πάνω στο οποίο γράφτηκε ο ρόλος των «Παιδιών του χειμώνα». «Είναι ο μεγαλύτερος ηθοποιός» είπε ο Πέιν. «Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει. Είναι σαν να δίνεις έναν ρόλο στη Μέριλ Στριπ ή στον Λόρενς Ολίβιε. Είσαι περίεργος να μάθεις τι πρόκειται να κάνει αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός με τον ρόλο. Είναι στ’ αλήθεια τόσο καλός».
Ερωτηθείς για τις συμβουλές που θα είχε να δώσει σε νέους σκηνοθέτες από την Ελλάδα, ο Αλεξάντερ Πέιν είπε: «Να γυρίζετε περισσότερες κωμωδίες». Έκανε, μάλιστα, αναφορά στις κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. «Εάν βρείτε τους ανθρώπους με τους οποίους θέλετε να συνεργάζεστε, προσπαθήστε να τους κρατήσετε κοντά σας όσο περισσότερο μπορείτε» πρόσθεσε.
