Το ερώτημα είναι τόσο παλιό, όσο και οι πόλεμοι ως μέσο επίλυσης των διαφορών: Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Ποιος θα προστατεύσει τους αμάχους από τους προστάτες τους;
Το ερώτημα ανακύπτει δυστυχώς και στην περίπτωση της υπό εξέλιξη στρατιωτικής επιχείρησης του Ισραήλ στη Λωρίδα που πυροδότησε η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο έδαφός του.
Υποτίθεται πως η προστασία των αμάχων βρίσκεται στην κορυφή των ανησυχιών τόσο των εμπλεκόμενων μερών όσο και της διεθνούς κοινότητας.
Παρατηρεί κανείς ωστόσο πως οι άμαχοι χρησιμοποιούνται για προπαγανδιστικούς σκοπούς ή άλλες επιδιώξεις.
Από τη Χαμάς και τον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν έως το ψήφισμα του ΟΗΕ, οι άμαχοι φαίνεται να είναι περισσότερο ένα μέσο για την επίτευξη ενός στόχου παρά αντικείμενο μιας γνήσιας ανθρωπιστικής ανησυχίας.
Ο παλαιστινιακός λαός, στον οποίο τόσοι και τόσοι δηλώνουν αλληλέγγυοι, μετατρέπεται έτσι για ακόμη μία φορά σε πολιτικό εργαλείο.
Πρόκειται για μια πτυχή του λεγόμενου «Μεσανατολικού» που μολονότι εξηγεί σε κάποιον βαθμό τη διαιώνιση του προβλήματος, μάλλον έχει υποφωτιστεί σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Είναι σαφές ωστόσο ότι οι άμαχοι έχουν μετατραπεί άθελά τους σε ένα από τα βασικά «κλειδιά» και του τελευταίου, αιματηρού κεφαλαίου της Μέσης Ανατολής.
Είτε χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες και μέσο προπαγάνδας βουτηγμένο στο αίμα από τη Χαμάς. Είτε επιστρατεύονται ως καύσιμο πανμουσουλμανικών οραμάτων, όπως αυτό που ξεδίπλωσε ο Ερντογάν στην ομιλία του για τα 100 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας.
