Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν υπήρξα ποτέ φαν της σειράς «Τα φιλαράκια»· όχι επειδή δεν μου άρεσε αλλά απλώς επειδή, στην εποχή της, δεν την παρακολουθούσα. Πέρα από κάποια στιγμιότυπα κάνοντας ζάπινγκ, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τα «Φιλαράκια» ώστε να στηθώ μπροστά στην τηλεόραση για να τα παρακολουθήσω.
Υποθέτω ότι ανήκω στις εξαιρέσεις πάντως αυτή είναι η αλήθεια.
Ανέκαθεν όμως, εντυπωσιαζόμουν από το γεγονός ότι τα «Φιλαράκια», στην δεκαετία που διέπρεψαν (1994- 2004) είχαν τόσο φανατικό κοινό όχι μόνο στην χώρα παραγωγής τους, την Αμερική, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα. Μέσα μου, για κάποιο λόγο αυτό το εκτιμούσα πολύ βαθιά. Χωρίς να έχω άποψη για την σειρά, πραγματικά σεβόμουν την αγάπη που προκαλούσε σε τόσο κόσμο.
Αργότερα, κατάλαβα το γιατί. Συμπληρώνοντας σχεδόν όλες τις σεζόν αυτή της σειράς από κάποια εφημερίδα που μοίραζε τα επεισοδια της στην χρυσή περίοδο των DVD των οποίων ήμουν και παραμένω συλλέκτης, κάθισα και είδα πολλά επεισόδια.
Η παρέα αυτών των έξι φίλων, του Ρος (Ντέιβιντ Σουίμερ), του Τζόι (Ματ Λεμπλανκ), της Μόνικα (Κόρτνεϊ Κοξ), της Φίμπι (Λίζα Κούντροου), της Ρέιτσελ (Τζένιφερ Ανιστον) και του Τσάντλερ (Μάθιου Πέρι) έγινε τόσο δημοφιλής διότι ο/η κάθε χαρακτήρας της μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιον θεατή της ίδιας ηλικίας. Παρότι εγώ ήμουν πια μεγάλος για να ταυτιστώ, μπορούσα να αντιληφθώ πόσο σημαντικό ήταν αυτό για το κοινό της σειράς που όντως ταυτιζόταν μαζί τους.
Μπορούσα επίσης να καταλάβω την ανάγκη του κοινού για κάτι τέτοιο. Σε μια εποχή που ο κυνισμός είχε αρχίσει σιγά- σιγά να δείχνει τα δόντια του και φαινόταν ότι κάποια στιγμή θα οδηγείτο κατευθείαν μέσα στις φλέβες μας, όπως δηλαδή συμβαίνει σήμερα, αυτά τα έξι άτομα, θαρρείς ότι κατά μια έννοια του αντιστέκονταν.
Ο καθένας με τον τρόπο του, ο καθένας με τον χαρακτήρα του, ο καθένας με τον λόγο του αλλά και τις πράξεις του.
Δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα ποτέ κάποιο από τα «Φιλαράκια» ως αγαπημένο, ίσως επειδή η σειρά ήταν κατά τέτοιο τρόπο δομημένη που έχω την αίσθηση ότι δεν σου έδινε το περιθώρια να ξεχωρίσεις. Απαξ και «έμπαινες» μέσα της τους αγαπούσες όλους το ίδιο. Και με έναν τρόπο, κάθε χαρακτήρας, ήταν ο καθρέφτης των φαν της σειράς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Γι’ αυτό νομίζω ότι ο πρόσφατος θάνατος του Μάθιου Πέρι σε ηλικία μόλις 54 χρονών σόκαρε τόσο πολύ κόσμο, πέρα βεβαίως από το γεγονός της τόσο άδικης απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής σε τόσο νεαρή ηλικία.
Γιατί όπως διάβασα σε ανάρτηση του φίλου Στράτου Σιαφολέα «είναι μια ακόμα απομάκρυνση από τη νιότη μας, η απώλεια μιας παρέας που μας συντρόφεψε τα πρωινά Σαββάτου και Κυριακής.»
