Ήταν δύσκολη η περίοδος τότε που μου ζήτησε ο Χρήστος Λαμπράκης να αναλάβω την πρωινή ζώνη του Top fm. Ήταν, βλέπετε, το βρόμικο 89, το σκάνδαλο Κοσκωτά, η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, η εκλογή του Μητσοτακη στην πρωθυπουργία με την πιο ισχνή πλειοψηφία που γνώρισε ποτέ η χώρα από τη μεταπολίτευση.
Το πιο δύσκολο για μένα όμως ήταν να αρχίσω μια πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή, την ώρα που η ιδιωτική ραδιοφωνία άρχιζε και ο ανταγωνισμός, κυρίως τότε με το ραδιόφωνο του Αντέννα, μεγάλωνε.
Και το σημαντικότερο; Δεν ειχα συνεργάτες. Ο Ψυχάρης μου έλεγε πως δεν ήθελε να αποδυναμώσει και άλλο το Βήμα, δίνοντας κι άλλους συντάκτες στο ραδιόφωνο, ο Λαμπράκης προσπαθούσε να βρει λύση, έως ότου ο Ψύχαρης μου πρότεινε τον Δημήτρη Ευαγγελοδήμο και την Άννυ Ποδηματα.
Ο Ευαγγελοδήμος, τότε, ήταν συντάκτης ύλης σε οικονομικές σελίδες, η Ποδηματά στα διεθνή. Κανείς από τους δύο δεν γνώριζε από ραδιόφωνο.
Και όμως στην πορεία δεν θα μπορούσα να έβρισκα καλύτερο, πιο καταρτισμένο, πάντα ενημερωμένο, πιο αντικειμενικό, αρχισυντάκτη. Ήταν ο Δημήτρης που μου πρότεινε να πάρουμε ως συνεργάτη τον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος κάθε πρωί μας έστελνε κείμενα.
Ήταν ο Δημήτρης που καθιέρωσε τη φράση « η συζήτηση που γίνεται στους ανά την Ελλάδα καφενέδες, είναι…», με την οποία αρχίζαμε τις ειδήσεις μας χωρίς να αποκαλύψουμε πηγή. Ήταν ο Δημήτρης που στάθηκε δίπλα σε κάθε συντάκτη, δείχνοντας του πολλές φορές τον δρόμο.
Το κενό που αφήνει στην έντιμη και στην γεμάτη ήθος δημοσιογραφία, δυσαναπλήρωτο. Είμαι βέβαιος όμως ότι ήδη το καλύπτει η κόρη του Ελένη, πολιτική συντάκτρια στα ΝΕΑ.
Καλό σου ταξίδι, φίλε και συνάδελφε Δημήτρη Ευγγελοδήμο.
