Με την αξιωματική αντιπολίτευση χαμένη στη μεγάλη εσωκομματική κρίση της, λογικά η κυβέρνηση θα έπρεπε κυριολεκτικά να πετάει. Να έχει κυριευθεί από ορμή δημιουργίας, παραγωγής, μεταρρυθμίσεων και μεγάλων αλλαγών, κατά τις διακηρύξεις και τις δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού άλλωστε στη διάρκεια της διπλής προεκλογικής περιόδου του περασμένου καλοκαιριού.
Ωστόσο, ο ανεξάρτητος παρατηρητής δεν αισθάνεται ούτε ορμή παραγωγής, ούτε μεγάλης δημιουργίας, όπως οι γενικότερες πολιτικές συνθήκες επιβάλλουν και επιτρέπουν. Ορισμένοι δικαιολογούν το επικρατούν κλίμα υποτονικής κυβερνητικής δραστηριότητας και το αποδίδουν στο πλήθος των κρίσεων, εσωτερικών και διεθνικών, που απασχολούν τον Πρωθυπουργό και αποσυντονίζουν την δραστηριότητα των υπουργών.
Οι γνωρίζοντες παρά ταύτα, δεν θεωρούν τις παραπάνω εξηγήσεις επαρκείς. Και επιμένουν πως η κυβέρνηση κατά βάση πάσχει από έλλειμμα δημιουργίας, παραγωγής, ιδεών και κατά πάσα βεβαιότητα στελεχών, ικανών να συνθέσουν και να ανταποκριθούν με επάρκεια σε τούτους τους καιρούς των μεγάλων προκλήσεων και των μεγάλων ευκαιριών.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου έχουν να λένε για υπουργούς χωρίς προσωπικότητα, για στελέχη χωρίς συλλήψεις, για παράγοντες που ορκίζονται στις μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν φθάνει η ώρα να τις παρουσιάσουν περιορίζονται σε μικρορυθμίσεις και μικροδιευθετήσεις.
Οι πιο προχωρημένοι μιλάνε για »ξέπνοη» κυβέρνηση, χωρίς βάθος στρατηγικό και πολιτικές μακράς πνοής. Για ένα σχήμα που εξαντλείται στη διαχείριση των όποιων προηγούμενων επιτευγμάτων και δεν είναι σε θέση να συλλάβει πολιτικές ικανές να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τα δυναμικότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και δι’ αυτών να καταστήσουν συμμέτοχο ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Μοιάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να καταδιώκεται από το ίδιο σύνδρομο, με εκείνο που κατέλαβε τη δεύτερης κυβέρνηση Σημίτη, η οποία κάθισε πάνω στις δάφνες της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη και δεν μπόρεσε να πράξει τα δέοντα, με τη γνωστή κατάληξη.
Κατά τα φαινόμενα, η κυβέρνηση και οι περισσότεροι των υπουργών της θεωρούν πως όλα πάνε πρίμα και πως δεν χρειάζονται πολλές νέες προσπάθειες. Ο κ. Μητσοτάκης ωστόσο, έχει τις εμπειρίες και τη γνώση να αντιληφθεί πως σε τούτους τους καιρούς οι προκλήσεις και οι ανάγκες περισσεύουν, απαιτώντας πρόνοιες, μεγάλες επιλογές και ακόμη μεγαλύτερες πολιτικές.
Οφείλει λοιπόν, να ορίσει εγκαίρως τις μεγάλες επιλογές και τις ξεχωριστές στοχεύσεις και απέναντί τους να στήσει μια κυβέρνηση ικανή να τις υπηρετήσει με πίστη και πάθος. Αν δεν το πράξει και ξεμείνει στη λογική των μικροδιευθετήσεων θα φθείρεται διαρκώς, θα φθίνει και βαθμιαία θα χάσει την υποστήριξη και την ανοχή που σήμερα του προσφέρει η ελληνική κοινωνία. Είναι απλώς θέμα χρόνου…
