Οι τέσσερις όμηροι, όλες τους γυναίκες, που έχουν παραδοθεί στον Ερυθρό Σταυρό, από τους συνολικά διακόσιους και πλέον ομήρους που αιχμαλώτισαν οι μαχητές της Χαμάς κατά την αιφνιδιαστική εισβολή της 7ης Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ είναι ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό. Ισοδυναμεί με μικρότερο του 2% εκ του συνόλου των αμάχων που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν αιχμάλωτοι πολέμου σε μια πραγματική -αλλά και ταυτόχρονα επικοινωνιακή- μάχη των δύο στρατών.
Προκειμένου να γίνει πιστευτή η αλλαγή στάσης, έστω και μερικώς, της άκαμπτης ως τώρα παλαιστινιακής οργάνωσης, ο κύκλος πρέπει ν’ ανοίξει πολύ περισσότερο και σταδιακά να επιστρέψουν στις εστίες τους όλοι οι όμηροι. Επειδή πάντως η αρχή έχει γίνει, οι αναλυτές του πολεμικού σκηνικού εκτιμούν πως η συνέχεια θα δοθεί πολύ σύντομα. Κυκλοφορεί μάλιστα ευρέως σε διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα πως είναι πιθανό την ερχόμενη Παρασκευή ν’ αφεθούν τουλάχιστον δύο άτομα ακόμα, κάτι που εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαιώθηκε από τη Χαμάς, αρκεί να τηρηθούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Ο ρόλος του Κατάρ
Σε όλο αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων, θεωρείται καθοριστική η συμβολή του Κατάρ που έχει ήδη επέμβει καταλυτικά στην έως τώρα «σκιώδη» διαπραγμάτευση των δύο πλευρών. Και θα συνεχίσει ανάλογα λειτουργώντας ως μια δύναμη εξισορρόπησης της θυελλώδους κατάστασης στη Μέση Ανατολή.
«Το Κατάρ θα μπορούσε να επηρεάσει και να επιτρέψει την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση όλων των ομήρων. Εσείς, τα μέλη της διεθνούς κοινότητας, θα πρέπει να απαιτήσετε να κάνει ακριβώς αυτό», ομολογούσε προτρεπτικά ο υπ. Εξωτερικών του Ισραήλ, Έλι Κοέν, εκφράζοντας τον κυβερνητικό σχηματισμό εθνικής ενότητας.
Η σχέση με τις ΗΠΑ
Είναι αλήθεια πως το Κατάρ κρατά το διαπραγματευτικό χαρτί του φυσικού αερίου στην περιοχή και μέσω αυτού είναι σε θέση να ορίζει πολλές από τις εξελίξεις. Το πρόσφατο ταξίδι του υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, στο Λουσάιλ δεν προγραμματίστηκε τυχαία. Είναι δεδομένη η θέληση του Λευκού Οίκου έτσι ώστε η πλούσια χώρα του Κόλπου να παραμείνει ως «δίαυλος επικοινωνίας» μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς στο φλέγον ζήτημα των ομήρων.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει επανειλημμένα επαινέσει το Κατάρ για τις συνεχιζόμενες προσπάθειες που καταβάλλει όλο αυτό το διάστημα των 2,5 εβδομάδων. «Είναι ένας επί σειρά ετών εταίρος μας, ο οποίος ανταποκρίνεται στο αίτημά μας ότι οι αθώοι πολίτες πρέπει να απελευθερωθούν», δήλωνε τη Δευτέρα ο εκπρόσωπος του State Department.
Το συμφέρον της Ντόχα
Διαρρέει πως για τον Σεΐχη Αλ Θανί το σενάριο αυτό είναι πολύ βολικό και θέλει να το εκμεταλλευτεί ισχυροποιώντας τη θέση του Κατάρ στη διεθνή διπλωματική σκηνή. Πρόκειται, άλλωστε, για τον μοναδικό θύλακα γης που δεν έχει καταδικάσει την επίθεση Χαμάς, αντιθέτως φιλοξενεί από καιρό στα εδάφη του κορυφαία στελέχη της. Κυρίως δε τον πολιτικό ηγέτη της Ισμαΐλ Χανίγε. Άρα έχει απευθείας επαφή με την κορυφή της πυραμίδας της.
Όχι τυχαία επίσης το Κατάρ είναι η χώρα που έχει, ως γνωστόν, καταβάλει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων στη Λωρίδα της Γάζας, έχει κάνει δωρεές χρημάτων σε φτωχές οικογένειες και έχει οργανώσει αμέτρητες καμπάνιες ανθρωπιστικής βοήθειας για τους Παλαιστίνιους.
«Δεν μπορεί να δοθεί στο Ισραήλ ένα άνευ όρων πράσινο φως και η άδεια να σκοτώνει. Ούτε είναι δυνατόν να συνεχίσει να αγνοεί την πραγματικότητα της κατοχής, της πολιορκίας και του εποικισμού», έλεγε με πυγμή ο Σεΐχης σε μια απόπειρα να πείσει για την ισχύ του να παρεμβαίνει στα πράγματα, ν’ απαιτεί και να πιέζει.
Η συμμαχία
Παραδοσιακά το Κατάρ θεωρείτο από τη Δύση ένα «καταφύγιο τρομοκρατών». Κατά βάση της αλ-Κάιντα, διότι είχε συνδεθεί με την προπαγάνδα της δράσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν, επικοινωνώντας τα μηνύματά του στον υπόλοιπο κόσμο.
Πλέον όμως έχει λάβει ξεκάθαρα τη μορφή ενός χρήσιμου συμμάχου για τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν εξασφαλίσει μια αεροπορική βάση, έξω από την Ντόχα, εξυπηρετώντας τους δικούς τους σκοπούς στην ευρύτερη περιοχή.
Ήταν αυτή η βάση στην αλ-Ουντεΐντ που χρησίμευσε ως βασικός κόμβος για τη μαζική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από Αφγανιστάν, την ώρα που στο Κατάρ εκτυλίχθηκαν οι διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον με τους Ταλιμπάν για τη λήξη του πολέμου στη χώρα. Γι’ αυτό και οι δυο τους κινούνται σε παράλληλη δράση, ο καθένας προς όφελός του. Αν μέσα σ’ αυτό το «παιχνίδι εξουσίας» ευνοηθούν οι όμηροι μένει να αποδειχθεί στην πράξη.
