Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι νέες κοινωνικές συμπεριφορές καθορίζουν και τις πολιτικές. Εθελοτυφλούμε αν δε βλέπουμε τις μεγάλες αλλαγές πολιτικών συμπεριφορών που αποτυπώνονται πλέον από τους πολίτες!
Στις παλιές αντιθέσεις που προσδιόριζαν τα περιεχόμενα των όρων «εργασία – κεφάλαιο, πρόοδος – συντήρηση, Αριστερά – Δεξιά», προστέθηκαν νέες.
Γίνεται πλέον διακριτή μια νέα κοινωνική συμπεριφορά που την διαμορφώνει το σύγχρονο περιβάλλον των καταιγιστικών αλλαγών στη ζωή μας.
Αναφέρομαι σε μια πρόσθετη διαιρετική τομή που διαχέει την καθημερινότητα όλων.
Από τη μια ο φόβος, η ανασφάλεια και από την άλλη η επιθυμία για αλλαγές.
Έτσι, σε μεγάλο βαθμό, ερμηνεύεται και το ευμετάβλητο της ψήφου η της αποχής.
Αν ο πολίτης δε διακρίνει πλέον ασφάλεια στις πολιτικές προτάσεις, ιδιωτεύει, απορρίπτει τις μικροκομματικές περιχαρακώσεις που εξυπηρετούν στην καλύτερη περίπτωση την επιβίωση εσωκομματικών γραφειοκρατιών ή τον άνευ όρων εξουσιοδοτισμό προσώπων χωρίς συλλογικό έλεγχο.
Αυτό το περιβάλλον όμως, πλαγιοκοπεί τη δημοκρατία και γεννά την κρίση αντιπροσώπευσης!
Η αποχή ξεπερνά το 50% και τούτο πρωτίστως κρούει καμπανάκι για το ρόλο των σημερινών κομμάτων, Ιδιαίτερα δε του προοδευτικού χώρου που δεν επιθυμούν να εκφράσουν επιδιώξεις ολιγαρχιών αλλά ανάγκες κοινωνικών πλειοψηφιών.
Στη χώρα οξύνονται οι γεωγραφικές και παραγω-κοινωνικές ανισότητες με αποκλεισμούς πρόσβασης στις νέες τεχνολογίες.
Κι όμως και με τη βοήθεια των συστημικών κέντρων δεν γίνεται «διακριτό» αν και ποιοι μεροληπτούν γι’ αυτά τα θέματα.
Οι πολίτες δεν βρίσκουν συλλογικότητες ούτε καν social media που να προτάσσουν τις δικές τους ανάγκες.
Ο συνδικαλισμός, η αυτοδιοίκηση κτλ που στις προηγούμενες δεκαετίες άνοιγαν δρόμους ασφάλειας στη ζωή τους, υποχώρησε στις μικροκομματικές περιχαρακώσεις και στις γραφειοκρατίες ρόλων .
Στις καταιγιστικές εξελίξεις που σηματοδοτούν η ψηφιακή επανάσταση και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τα κόμματα και τα συνδικάτα, σε εξαιρετικές περιπτώσεις διαμαρτύρονται μόνο, δίχως να συνδιαμορφώνουν εναλλακτικά σχέδια. Απέχουν ! Συμβιβάζονται στη διαμαρτυρία και την υπεράσπιση κατακτήσεων για να κρατήσουν τα κεκτημένα ρόλων που τους εκχώρησε κάποτε το σύστημα.
Έτσι και οι πολίτες κλείνονται στον κόσμο τους και επιλέγουν την ατομική προσπάθεια και τον μοναχικό δρόμο για τη διαχείριση, έστω και με κόστος, των προβλημάτων τους, γεγονός που αξιοποιούν τα συστημικά κέντρα.
Είναι εμφανές πλέον ότι ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου φλερτάρει με κινήσεις μιας χρήσης μιντιοκρατικού εντυπωσιασμού.
Δείχνει να παγιδεύεται σε αντιπαραθέσεις διαχείρισης των κομματικών γραφειοκρατιών.
Διεκδικεί ανεξέλεγκτους απο συλλογικά κέντρα εξουσιοδοτισμούς.
Και τούτο θίγει τις σχέση του πολίτη με τα αυτοπροσδιοριζόμενα προοδευτικά κόμματα, αφού δείχνουν αδυναμία να διακρίνουν μια αξιόπιστη κοινωνικη συμπόρευση, με σχέδιο για την αλλαγή του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου.
Τα προαναφερόμενα καθιστούν σαφές πως οξύνονται πλέον τα φαινόμενα διάχυσης και ρευστοποίησης και στο προοδευτικό χώρο.
Κι αυτό γιατί τα προοδευτικά κόμματα διολισθαίνουν σε δυο αδιάφορους κοινωνικά δρόμους:
-Ή με τη μετάλλαξη τους σε κόμματα διαμαρτυρίας (άλλοθι στο σύστημα)
-Είτε με ενσωμάτωση τους σε ανταγωνισμούς καλύτερης διαχείρισης του συστήματος, αλλά όχι αλλαγής.
Ωστόσο, στην εποχή αλλαγών που εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο, το ζητούμενο πρέπει να αφορά την ύπαρξη κόμματων αξιών και αρχών.
Με κοινωνικη γείωση, ώστε λόγο να μην έχουν μόνο οι κερδοσκόποι αλλά η κοινωνική και παραγωγική βάση. Κυρίως δε, η νέα γενιά.
Εδώ εντοπίζεται ο ρόλος της σύγχρονης κυβερνώσας αριστεράς, της οικολογίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού που πρέπει να απορρίπτουν την ενσωμάτωση στη δεξιά σοσιαλδημοκρατία…
Ευθύνη λοιπόν των σύγχρονων προοδευτικών ηγεσιών είναι να μετασχηματίσουν τα κόμματα από αντιπαρατιθέμενους μηχανισμούς εσωκομματικών γραφειοκρατιών, σε χώρους συνάντησης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των προοδευτικών ρευμάτων που συμβάλουν στις επεξεργασίες προοδευτικής διακυβέρνησης .
Ο Συριζα ΠΣ ως αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να κάνει σαφές ότι είναι επιλογή του να απεκδυθεί το ρόλο ενός αδιάφορου κοινωνικά φορέα, εσωκομματικών αντιπαραθέσεων.
Ουτε να μεταλλαχθεί σ ένα «εκσυγχρονιστικο» συμπλήρωμα των συστημικών κέντρων .
Αντιθέτως, να ηγηθεί αταλάντευτα σε δράσεις και λειτουργίες διαμόρφωσης μιας μεγάλης κοινωνικοπολιτικής συνάντησης, συμπόρευσης του προοδευτικού χώρου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό.
Γι’ αυτό χρειάζεται η εκλογή όλων των οργάνων στο Συριζα ΠΣ μέχρι την κορύφωση του συνεδρίου, προκειμένου να στηριχτούν αξιόπιστα και αδιαμεσολάβητα τα περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια και ο διαλογος με άλλους σχηματισμούς για τα κοινωνικά θέματα.
«Μονομέτωπος ο αγώνας», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για τον κοινό κοινό στόχο της πολιτικής αλλαγής, χωρίς αυτό να ακυρώνει τον θεμιτό ευγενή ανταγωνισμό του κάθε προοδευτικού κόμματος να αυξήσει την κοινωνική του αποδοχή.
Είναι η πιο κρίσιμη ώρα ώστε ο κάθε πολίτης να επιστρέψει στην ενεργό συμμετοχή, συναισθανόμενος ότι το θέμα αφορά τη μεγάλη συμπόρευση των δυνάμεων του προοδευτικού τόξου, στα κοινωνικά και τα πολιτικά πεδία, επιμένοντας αταλάντευτα για την εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση που είναι οξυγόνο για τη δημοκρατία.
Ο κ. Χάρης Τσιόκας είναι πολιτικός και πρώην βουλευτής.
