Κάπου στις αρχές Σεπτεμβρίου ο Χάρης Δούκας διοργάνωνε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας συνάντηση γνωριμίας με εκπροσώπους των ΜΜΕ στο πλαίσιο της υποψηφιότητάς του. Σε τέτοιου τύπου κοινωνικές εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων δεν συνηθίζω να παρευρίσκομαι αλλά εκείνη τη φορά είχα αποφασίσει να ανταποκριθώ στην πρόσκληση.

Λίγο η άποψη του Δημήτρη Χόνδρου για τον υποψήφιο τότε δήμαρχο, λίγο τα στοιχεία που είχε φροντίσει να μου επικοινωνήσει εγκαίρως ο Γιώργος Τράπαλης για τις σοβαρές πιθανότητες εκλογής του, έκαναν στο μυαλό μου μια μάλλον βαρετή υποχρέωση να μοιάζει αρκετά ενδιαφέρουσα. Δυστυχώς, η σφοδρή κακοκαιρία εκείνων των ημερών ανέβαλε τη γνωριμία, η νέα ημερομηνία δεν ήταν βολική, και το βεβαρημένο προεκλογικό πρόγραμμα δεν την κατέστησε εφικτή μέχρι και σήμερα.

Για να είμαι ειλικρινής λοιπόν, προσωπική άποψη για τον Χάρη Δούκα δεν έχω. Αλλά για να αποκτήσω επικοινώνησα με έναν από τους ανθρώπους που είχε μαζί του το τελευταίο διάστημα καθημερινή επαφή. Πρόκειται για τον Νίκο Κοψιδά, υπεύθυνο στρατηγικής επικοινωνίας του κ. Δούκα, ο οποίος δέχτηκε με χαρά να ξεδιπλώσει στο ΒΗΜΑ όλο το πλάνο της προεκλογικής καμπάνιας, που εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε απολύτως επιτυχημένη.

Ούτε εκείνος γνώριζε τον Χάρη Δούκα μέχρι που μέσω ενός κοινού γνωστού συναντήθηκαν περίπου δύο μήνες πριν από τις κάλπες. Η συνεργασία τους δεν θα είχε προχωρήσει αν και ο κ. Κοψιδάς δεν καταλάβαινε εξ αρχής -ευτυχώς και για τους δύο- ότι πρόκειται για μια πρόκληση, σε αντίθεση με άλλους συμβούλους επικοινωνίας που έβλεπαν μια «χαμένη υπόθεση» και είχαν φροντίσει να κλείσουν την πόρτα τους από νωρίς.

«Δεν είχαμε περιθώριο να χάσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο»

«Όταν συναντηθήκαμε με τον Χάρη μου εξήγησε το όραμά του και αμέσως με κέρδισε με τον τρόπο που σκεφτόταν και με την φυσικότητα που είχε. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε και τότε είχαμε μόνο δύο μήνες μπροστά μας μέχρι τις εκλογές. Αυτό το διάστημα είναι μικρό αλλά ενδεχομένως να λειτούργησε και υπέρ μας γιατί ξέραμε ότι δεν είχαμε περιθώριο να χάσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που έπρεπε να κάνω ήταν να καταλάβω τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου και να αντιληφθώ το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Του εξήγησα από την αρχή ότι θα πάμε να πούμε μόνο την αλήθεια και όχι να παραπλανήσουμε».

Ήταν όμως και η στάση του κ. Δούκα απόλυτα βοηθητική προς τη δουλειά του και όχι τόσο συνηθισμένη για πολιτικό. «Ο Χάρης ξέρει να ακούει, και ξέρει να εμπιστεύεται τους ειδικούς. Όταν του έλεγα τι θα κάνουμε το ακολουθούσε κατά γράμμα, σαν να πήγαινε στον γιατρό ο οποίος θα του έδινε μια αντιβίωση για το πρόβλημα του. Οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν την ανάγκη απλώς να τους επιβεβαιώσεις την στρατηγική που έχουν ήδη καταστρώσει στο μυαλό τους». Όταν το λέει ένας άνθρωπος με πείρα 25 ετών στο χώρο της επικοινωνίας έχοντας συνεργαστεί με αρκετούς πολιτικούς δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης.

Οι πρώτες κινήσεις και οι άμεσοι στόχοι

Το ενδιαφέρον μου όμως στη συζήτησή μας είναι η ίδια η καμπάνια, αν και προς απογοήτευση μου ο κ. Κοψιδάς εξηγεί ότι δεν έκανε κάτι φοβερά καινοτόμο ή ριζοσπαστικό αποδεικνύοντας έτσι ότι οι πολίτες επιζητούν ανεξαρτήτως με τα κανάλια επικοινωνίας (social media ή παραδοσιακά μέσα) απλά μηνύματα, αλήθεια, τεκμηρίωση αλλά και διαπροσωπική επαφή στις γειτονιές της πόλης.

«Τα πρώτα βίντεο τα γυρίσαμε με τα κινητά μας»

«Κινηθήκαμε με έναν τρόπο κάπως ‘παραδοσιακό’. Οργανώθηκε ένα γραφείο Τύπου και σκοπός μας ήταν να δημιουργήσουμε περιεχόμενο με σωστά κείμενα και σωστές φωτογραφίες. Τα μέσα που είχαμε στην αρχή ήταν περιορισμένα. Τα πρώτα βίντεο τα γυρίσαμε με τα κινητά μας τηλέφωνα χωρίς κάποια άλλη τεχνική υποστήριξη. Ακόμη και έτσι όμως το αποτέλεσμα ήταν καλό γιατί τα βίντεο έβγαιναν αληθινά. Αυτό που επίσης επιδιώκαμε ήταν να γίνει γνωστός στον κόσμο. Έπρεπε να γίνει γνωστό το πρόσωπό του για να δείξουμε ότι πίσω από την θεωρία, πίσω από τον επιστήμονα, υπάρχει ένας κανονικός και προσιτός άνθρωπος».

Το κομβικό debate και το παράδειγμα του ταξιτζή

Αυτό το περιεχόμενο που δημιουργήθηκε αποδείχθηκε επικοινωνιακό «χρυσάφι» μετά την βραδιά του debate στην δημόσια τηλεόραση. Ήταν η βραδιά που έδωσε στον κ. Δούκα αναγνωρισιμότητα σε πανελλήνια εμβέλεια, την ευκαιρία να απευθυνθεί σε μαζικό κοινό αλλά και να μετρηθεί με τον αντίπαλό του που έμοιαζε μέχρι τότε αδιαφιλονίκητο φαβορί.

«Το debate μας βοήθησε πολύ χωρίς αμφιβολία. Αλλά είχαμε φροντίσει να δημιουργήσουμε σωστό περιεχόμενο από πριν. Έτσι, όποιος αναζητούσε μετά το debate πληροφορίες ξέραμε ποιες θα είναι αυτές». Για να αντιληφθούμε όλοι όμως την κατακόρυφη αύξηση της δημοφιλίας του κ. Δούκα υπάρχει το παράδειγμα με τους δύο οδηγούς ταξί το οποίο μου εξιστορεί. Ο πρώτος εξυπηρέτησε τον κ. Δούκα πριν το debate και κατά την συζήτησή τους για τις εκλογές μιλούσε στον Χάρη Δούκα για κάποιον… Χάρη Δούκα που είχε ακούσει ότι διεκδικούσε τον δημαρχιακό θώκο της πρωτεύουσας. Ο δεύτερος εξυπηρέτησε τον κ. Δούκα μετά το debate και στο του ζήτησε να βγάλουν μια αναμνηστική σέλφι.

«Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες»

Ακόμη πάντως και στην εποχή των social media η διαπροσωπική επαφή παραμένει υψίστης σημασίας σε μια προεκλογική εκστρατεία. «Ο Χάρης έκανε πολλά χιλιόμετρα στις γειτονιές της πόλης. Και μάλιστα ο κόσμος δεν του μιλούσε απλά αλλά τον αγκάλιαζε και του έλεγε ‘σ’ ευχαριστούμε που ήρθες’. Βλέπαμε ότι υπήρχε ανάγκη ο απλός κόσμος να εκφραστεί» σημειώνει ο κ. Κοψιδάς.

Η αναγνωρισιμότητα λοιπόν επετεύχθη, αλλά ήταν από μόνη της αρκετή; Δηλαδή, στο ερώτημα «τελικά κέρδισε ο Χάρης Δούκας ή έχασε ο Κώστας Μπακογιάννης» τι απάντηση δίνει ο άνθρωπος που έζησε το εγχείρημα από μέσα;

«Όσο έβγαινε δημόσια τόσο πιο πολύ τον ζητούσαν. Δεν εκλέχτηκε από την ψήφο της εκδίκησης. Είναι ένας άνθρωπος ‘καθαρός’, διαβασμένος και ‘ήσυχος’. Δεν προκαλεί, δεν φωνάζει, ξέρει καλά το αντικείμενο του και ξέρει να το τεκμηριώνει. Για παράδειγμα, εξήγησε με επιχειρήματα γιατί ο Μεγάλος Περίπατος δεν θα έπρεπε να έχει γίνει έτσι και έχει αναλύσει τι πόσα δέντρα και τι είδους πρέπει να φυτευτούν στην Αθήνα για να γίνει μια «πράσινη» και βιώσιμη πόλη. Το έχει κάνει στο εξωτερικό, έχει δουλέψει πάνω στο αντικείμενο και το κατέχει».

Από τις αρχές του χρόνο ο Χάρης Δούκας θα βρεθεί στο τιμόνι της Αθήνας και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υποψήφιοι σε επόμενες εκλογές θα μελετήσουν τον τρόπο που κινήθηκε προεκλογικά. Άλλωστε το να αντιγράψεις κάτι πετυχημένο δεν είναι απαραίτητα κακό. Το έργο που θα αφήσει θα κρίνει το πολιτικό του κεφάλαιο και μια ενδεχόμενη μεταπήδησή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όπως και η αποδοχή της στήριξης από τον κ. Ζαχαριάδη στον β’ γύρο ενδεχομένως να κρίνει και μια ευρύτερη συνεργασία ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Για όλα αυτά βέβαια είναι ακόμη πολύ νωρίς και η ίδια η περίπτωση του Χάρη Δούκα μας θυμίζει ότι η πολιτική είναι γεμάτη ανατροπές.