Εξόχως αποκαλυπτική και κυρίως αυτοαναφορική ήταν η ηθοποιός Δάφνη Λαμπρόγιαννη ομολογώντας τις δικές της σκληρές εμπειρίες στον χώρο της υποκριτικής.
«Μεγαλώσαμε μαζί με κάποιους ανθρώπους που κάπως είναι η ευρύτερη οικογένειά μας, που μας άδειασαν πολύ άσχημα και μιλάω φυσικά για όλες αυτές τις ιστορίες που όλοι ακούσαμε. Λέω για το MeToo. Και που δεν ακούσαμε, γιατί υπάρχουν πολλές ιστορίες που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν θα βγουν ποτέ», ανέφερε η δημοφιλής πρωταγωνίστρια στην εκπομπή του Alpha, «Καλύτερα δε Γίνεται».
«Ξέρω ότι στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν. Δηλαδή αυτό που έχει βγει είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου», συμπλήρωσε σχετικώς.
Κατά τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη «υπήρξε αυτή η εποχή που ενδυνάμωσε αυτούς τους ανθρώπους που είχαν αυτή τη διάθεση γιατί πρέπει να υπάρχει η διάθεση για να γίνεις αυτό το πράγμα.
Είτε είσαι καλλιτέχνης είτε είσαι σε μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, μπορείς μια χαρά να γίνεις ένας φανερός ή κρυφός βασανιστής ανθρώπων. Και επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο και τώρα να φτάσουν αυτά τα πράγματα εκεί που πρέπει, δικαστικά, πολλά πράγματα δεν γίνονται γνωστά».
«Ίσως καλό θα ήταν όλο μέσω του lifestyle που δημιουργεί κάποια είδωλα πολύ εύκολα γιατί πρέπει να καταναλωθούν να μην ενδυναμώνονται άνθρωποι ελαφρά τη καρδία.
Να μην τους κάνουμε Θεούς τόσο εύκολα και ίσως να ψάχνουμε και λίγο περισσότερο, όταν κάνουμε τα πορτρέτα τους για το τι άλλο μπορεί να συμβαίνει και δεν ξέρω βέβαια τι μπορεί να βγει στον αέρα. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο», ισχυρίστηκε ακόμη.
«Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά»
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ομολόγησε ότι υπήρχαν πάντα κακές συμπεριφορές τις οποίες η ίδια και συνάδελφοί της όφειλαν ν’ αποδεχθούν «γιατί έπρεπε να δουλεύουμε και γιατί ζούσαμε σε ένα πλαίσιο που οι γυναίκες, οι πιο αδύναμοι πρέπει να αντέχουν για να έχουν δουλειά».
Εξομολογήθηκε μάλιστα πως «ήμουν από αυτούς που πολύ γρήγορα είπε ‘ναι, ρε συ, καλά τώρα το θυμήθηκαν; Έκανες καριέρα πρώτα και μετά από 20 χρόνια θυμήθηκες ότι είχες περάσει άσχημα’. Δεν πέρναγε δηλαδή από το μυαλό μου ότι μπορεί να έχω βιώσει και εγώ».
Παρόλα αυτά «μετά άρχισα να βλέπω στοιχεία και να αναλογίζομαι τη δική μου ζωή. Όπου εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μίλαγε τότε και μιλάει πάντα και αντιστέκεται και προσπαθεί να πιάσει το χέρι του διπλανού που μπορεί να είναι πιο αδύναμος από χαρακτήρα.
Όταν λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί και σε μένα, που θεωρούσα ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα.
Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά. Απλώς, επειδή κατάφερνα να πηγαίνω παρακάτω, δεν το θεωρούσα κακοποίηση. Και έτσι λοιπόν μαθαίνουμε ότι εσύ πρέπει να τα βγάλεις πέρα, όχι ο άλλος που σου επιτίθεται, να μην σου επιτίθεται.
Επίσης, κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι, για αυτούς που πολύ εύκολα λένε ‘γιατί δεν έφευγες τότε;’. Εγώ το έχω πληρώσει με την υγεία μου. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο νοσοκομείο, δεν ξέρω πόσες εγχειρήσεις έχω κάνει».
