«Τι θα έκανες αν οι τελευταίοι επτά μήνες η ζωή σου ήταν φτιαγμένη από τοίχους; Κάθε μπουκιά που έτρωγες και κάθε κιλό βάρους που έπαιρνες καταγράφονταν. Και τώρα, το μόνο που έχεις να κάνεις για να βγεις έξω είναι να μην κάνεις σαν τρελή για τα επόμενα πέντε λεπτά. Μπορείς να το κάνεις αυτό;»
Η δεκαεξάχρονη Μία πάσχει από ψυχογενή ανορεξία. Τους τελευταίους επτά μήνες της ζωής της τους έχει περάσει σε ειδική κλινική. Τώρα, καθισμένη στο γραφείο του ψυχιάτρου που την παρακολουθεί όλον αυτόν τον καιρό, κρέμεται από τα χείλη του. Καρδιοχτυπά να ακούσει τις πολυπόθητες λέξεις που θα της δώσουν το ΟΚ να βγει από εκεί μέσα.
Το μυαλό της Μία είναι φλύαρο. Μουρμουρά όλη την ώρα. Και αυτό που λέει αυτή τη στιγμή είναι πόσο ποθεί να επιστρέψει σπίτι. Τι είναι σπίτι; Διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Για τη Μία είναι το Λονδίνο, το αυτοκίνητο του μπαμπά της, ο ίδιος ο μπαμπάς της, αλλά πάνω από όλα, οι φίλοι της.
Η Μία έχει καταπληκτικούς φίλους, φίλους που θα ζήλευε ο καθένας. Δε λέω, έχουν τα ελαττώματά τους, αλλά και ποιος δεν έχει; Η υποδοχή που της επιφυλάσσουν συγκινητική, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουν όλοι τι πάει να πει ψυχογενής ανορεξία, ούτε τι πρέπει να πουν και τι όχι. Ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετες φράσεις είναι κι αυτές φορτισμένες με κάποιου είδους νόημα και έχουν τη δύναμη να επιβαρύνουν συναισθηματικά τη Μία.
Από την πρώτη κιόλας μέρα της επιστροφής της, η Μία συνειδητοποιεί πως όσο εκείνη πάλευε με τον ίδιο της τον εαυτό και τους δαίμονές της, οι φίλοι της έβαλαν τικ στα περισσότερα κουτάκια μιας λίστας – υποτιθέμενης – ενηλικίωσης που η ίδια δεν είχε σκεφτεί καν να φτιάξει. Έκαναν σεξ, πάρταραν, ήπιαν αλκοόλ, κάπνισαν, ερωτεύτηκαν κ.ο.κ. Νιώθοντας πως έχει μείνει πίσω, η Μία ρίχνεται σε έναν παράλογο αγώνα δρόμου να προλάβει να καλύψει το «κενό» επτά μηνών, να κάνει όσα δεν έκανε, να ζήσει όσα δεν έζησε, να νιώσει όσα δεν ένιωσε. Παράλληλα όμως, έχει να διανύσει και τον μακρύ, περίπλοκο, συχνά παρεξηγημένο δρόμο της σωματικής και ψυχικής ανάρρωσης από μια πολύ σοβαρή διαταραχή.
Καθώς η Μία βάζει το ένα τικ μετά το άλλο στην λίστα της, βάζει κι η σειρά τα δικά της. Η τελευταία βρετανική εφηβική σειρά του Netflix, δημιουργός της οποίας είναι η 22χρονη Ripley Parker, καταφέρνει να δώσει τη δικής της μοναδική εικόνα των παθών και των θριάμβων της εφηβικής ζωής. Σίγουρα, η απεικόνιση εδώ είναι μεν πιο ακατάστατη απ’ ότι στο Heartstopper, αλλά και σε καμία περίπτωση δεν βουτά στον σκοτεινό ρεαλισμό του Euphoria.
Τη Μία υποδύεται με ανατριχιαστική ευαισθησία, σθένος και τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ η 26χρονη Αυστραλή ηθοποιός Sophie Wilde, πλάθοντας έναν πραγματικά πολυδιάστατο χαρακτήρα κι αποφεύγοντας επιφανειακές κοινοτοπίες και τετριμμένα μοτίβα. Η Μία είναι πεισματάρα, έξυπνη αλλά και γκαφατζού· μπορεί να γίνει αφελής, καμιά φορά ακόμα και αγενής, αλλά αυτό που την χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το γεγονός ότι ζει μέσα στο κεφάλι της.
Όσο για τη διαχείριση των διατροφικών διαταραχών στην οθόνη, το Everything Now δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι η θεραπεία δεν είναι μια ευθεία γραμμή, αλλά ένας δρόμος με πολλά πισωγυρίσματα. Την ίδια στιγμή, όμως, καταφέρνει πραγματικά να παρουσιάσει την ιστορία και την εμπειρία της Μία όσο πιο τεκμηριωμένα γίνεται, με σεβασμό, αποχρώσεις, ήθος και, κυρίως, ως μια εντελώς προσωπική εμπειρία της ίδιας.
