Μετά το ΠΑΣΟΚ που έκανε την αρχή και τη ΝΔ που ακολούθησε, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το τρίτο κόμμα που υιοθέτησε το σύστημα της «εκλογής από τη βάση» για την ανάδειξη της ηγεσίας του.
Συγχρόνως όμως έγινε το πρώτο κόμμα του οποίου η νέα ηγεσία εξελέγη με όρους θεάματος: Δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς ότι η καμπάνια του Στέφανου Κασσελάκη κινήθηκε πέρα από τα όρια και το πλαίσιο της πολιτικής και μόνον επικοινωνίας. Η «πρόταση Κασσελάκη» στους συντρόφους του ήταν ο ίδιος ο Κασσελάκης.
Εντέλει, πήρε το κόμμα. Χωρίς όμως, όπως θα έλεγε και ο σκιώδης μέντοράς του, να θέσει υπό τον έλεγχό του τους αρμούς της εξουσίας. Βρίσκεται έτσι αντιμέτωπος με ένα πρωτοφανές για νεοεκλειγείσα ηγεσία μέτωπο εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αλλά και πλαισιωμένος από πρόσωπα που διακρίθηκαν περισσότερο στο πεδίο της τοξικότητας και λιγότερο σε εκείνο της πολιτικότητας. Περισσότερο στο θέαμα και λιγότερο στην ουσία.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται έτσι μια κατάσταση όχι δυο ή τριών αλλά πολλών ξένων στο ίδιο κόμμα. Η οποία μπορεί να προσφέρεται για θέαμα. Δεν θυμίζει όμως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης.
