Οσο βουβές και αν είναι οι κάλπες πριν γεμίσουν, στο τέλος της ημέρας θα παράγουν πάντοτε ήχο.
Από αυτήν την άποψη, είναι ασφαλώς ηχηρό το μήνυμα της πολιτικής ηγεμονίας της ΝΔ.
Της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει το στάτους της δεσπόζουσας θέσης στην αντιπολίτευση.
Αλλά και της αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ να προβάλει ως καλπάζουσα αντιπολιτευτική δύναμη.
Από τις αυτοδιοικητικές εκλογές προέκυψε έτσι ένας νικητής τη νίκη του οποίου ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει και ένα αντιπολιτευτικό ντέρμπι την εξέλιξη του οποίου κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τουλάχιστον πριν από τις ευρωεκλογές.
Ακριβώς όμως επειδή αυτές οι κάλπες όπως και των εθνικών εκλογών του καλοκαιριού είναι βουβές, αξίζει να αναζητήσει κανείς το βουβό τους μήνυμα. Το λιγότερο προφανές.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές δείχνει λοιπόν να επιβεβαιώθηκε αυτό που διαφάνηκε και στις εθνικές.
Οτι στην κοινωνία έχει διαμορφωθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα που αναθέτει το «έργο» της διαχείρισης σε αυτούς που γνωρίζει και της δίνουν την αίσθηση ότι ξέρουν, έστω και στοιχειωδώς, να «κάνουν τη δουλειά».
Μπορεί η όποια απογοήτευση να εξηγεί εν μέρει το ύψος της αποχής. Σε καμία περίπτωση όμως δεν εκβάλλει σε ένα «αίτημα αλλαγής».
Ενδεχομένως ο βαθμός ικανοποίησης να είναι αναντίστοιχος της εύρους της κυριαρχίας του πρώτου. Οι ψηφοφόροι όμως δεν πείθονται πως υπάρχει κάπου κρυμμένος ένας «μάγος» τον οποίο αρκεί να ανακαλύψουν με την ψήφο τους για να αλλάξει τη χώρα τους, την πόλη τους ή το χωριό τους σε μια μέρα.
Το εκλογικό σώμα δείχνει έτσι να πορεύεται με γνώμονα την αντίληψη πως – από τις φυσικές καταστροφές στην επικράτειά του έως τις συγκρούσεις και τους πολέμους στη διπλανή του πόρτα – αυτοί είναι «δύσκολοι καιροί».
Και πως στους δύσκολους καιρούς ο πραγματισμός είναι προϋπόθεση επιβίωσης.
