Το κύπελλο που κρατούσε ο Νίκος Γκάλης υποδεχόμενος τη σορό του Γιάννη Ιωαννίδη στο Αλεξάνδρειο, πριν τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα, δεν ήταν, σε καμιά περίπτωση, μια τυχαία επιλογή.
Ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών αποχαιρέτησε βουρκωμένος έναν από τους πιο εμβληματικούς προπονητές που υπηρέτησαν το σπορ έχοντας στα χέρια του το τρόπαιο εκείνο που σήμανε επί της ουσίας την έναρξη της αυτοκρατορίας του Άρη στον ελλαδικό χώρο.
Λίγους μήνες μετά την ένταξη στην ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη, οι «κίτρινοι» είχαν ήδη τερματίσει πρώτοι στον μαραθώνιο του πρωταθλήματος με μόλις μια ήττα σε 26 ματς (25-1) και στις 9 Μαΐου του 1985 αντιμετώπιζαν τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ διεκδικώντας το πρώτο νταμπλ της ιστορίας τους.
Το επιβλητικό 86-70 επί των «πράσινων», με «Δράκο» και «Γκάνγκστερ» να έχουν μαζί 70 πόντους, και η κατάκτηση του δεύτερη τη τάξει εγχώριου τίτλου αποτέλεσαν τη στέρεη βάση μιας αυτοκρατορίας που διακόπηκε μόνο όταν οι τρεις βασικοί πυλώνες της άρχισαν να φεύγουν από τη θέση τους και το οικοδόμημα να κλυδωνίζεται, προτού πέσει. Πρώτα ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης που αποχώρησε, αναλαμβάνοντας εκ των υστέρων τον Ολυμπιακό, ακολούθως έφυγε ο Νίκος Γκάλης (για τον Παναθηναϊκό) και τελευταίος χρονικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης (πηγαίνοντας στον Πανιώνιο).
Από το 1985 ως το 1992, όταν και έπεσε η αυλαία, ο Άρης κατέκτησε συνολικά 14 τίτλους (επτά σερί πρωταθλήματα, έξι κύπελλα, ένα σούπερ καπ) που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έφεραν τη σφραγίδα αυτής της εμβληματικής αυτής τριανδρίας.
Λέγεται πως μετά το χαμένο μπαράζ του 1984, από τον Παναθηναϊκό στην Κέρκυρα, ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως δεν θα ηττηθεί άλλη φορά εντός των τειχών. Όπως κι έγινε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλώς τον προκαλούσαν ακόμη περισσότερο για την επόμενη επιτυχία του.
