Όχι, με αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να καταθέσω μια ακόμη άποψη για τον Γιάννη Ιωαννίδη, τον αείμνηστο προπονητή καλαθοσφαίρισης που έφυγε προσφάτως από την ζωή. Πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού πρώτον δεν ανήκω στον χώρο του αθλητικού ρεπορτάζ και δεύτερον, από κοντά τον είχα δει μόνο μια φορά στην ζωή μου, όταν είχε επισκεφτεί τα γραφεία του Βήματος λόγω της προσωπικής γνωριμίας του με πρώην συνάδελφο.
Θα πω όμως, ότι αν όλα όσα ακούω και διαβάζω για αυτόν είναι αληθή, η σκληρότητα, η ευθύτητα αλλά και αίσθηση δικαίου που εξέπεμπε ως προπονητής, τότε η στάση του δεν δείχνει να διαφέρει από εκείνη ενός, όχι απλώς καλού, αλλά σημαντικού κινηματογραφικού σκηνοθέτη • και για αυτούς έχω ιδίαν άποψη, είτε μέσα από αναμνήσεις προσωπικών στιγμών μου μαζί τους, είτε από πράγματα που έχω ακούσει και διαβάσει.
Όλοι ανεξαιρέτως οι μεγάλοι δημιουργοί, σε οποιονδήποτε τομέα, όχι δηλαδή μόνο της Τέχνης, έγιναν μεγάλοι, διότι δεν σταμάτησαν ποτέ να υπηρετούν ένα όραμα. Το δικό τους όραμα. Και κανενός άλλου. Στον κινηματογράφο, σκηνοθέτες όπως ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Ντέιβιντ Λιν, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο Αντρέι Ταρκόφσκι, ο Λαρς Φον Τρίερ και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (τα ονόματα αναφέρονται ενδεικτικά) έγιναν μεγάλοι διότι ήταν άκαμπτοι στην προσωπική τους έκφραση. Τίποτα δεν επρόκειτο (και στην περίπτωση των ζωντανών δεν πρόκειται) να τους εμποδίσει να πουν αυτό που εκείνοι θέλουν, ακριβώς όπως εκείνοι θέλουν να το πουν.
Θα κάνω εδώ μια παρένθεση ειδικά για τον Αγγελόπουλο, με μια ιστορία για τον «Μεγαλέξανδρο» που μου είχε αφηγηθεί ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, Γιώργος Αρβανίτης. Γύριζαν την σκηνή στο Ζάππειο με τον Ομέρο Αντονούτι πάνω στο άλογο που έκανε τον γύρο. Την γύρισαν μια φορά, την γύρισαν δύο φορές. Στην τρίτη φορά ή μπορεί και στην τέταρτη, ο Αρβανίτης δεν άντεξε και επεσήμανε στον Αγγελόπουλο την υπερβολή. Και ο Αγγελόπουλος είπε «ναι αλλά αν δεν γύριζα την σκηνή πολλές φορές δεν θα ήμουν ο Αγγελόπουλος.»
Κανείς από τους προαναφερθέντες σκηνοθέτες όμως (και πολλούς άλλους), δεν είχε ή δεν έχει ως χαρακτηριστικό του την – ας το πούμε σχηματικά – καλοσυνάτη συμπεριφορά. Ήταν όλοι τους σκληροί, πεισματάρηδες, ορισμένες φορές αδίστακτοι αλλά πάντα για το καλό του τελικού αποτελέσματος. Ηταν κατά κάποιο τρόπο «δικτάτορες» στο βασίλειό τους όπως ορισμένες φορές οφείλουν να είναι οι σωστοί ηγέτες, εκείνοι που ενδιαφέρονται για την αποφυγή της μετριότητας στην έκβαση ενός αποτελέσματος που δεν θα πάψει ποτέ να συζητιέται.
Γι’ αυτό και το coaching του Γιάννη Ιωαννίδη, δεν θα πάψει ποτέ να συζητιέται, όπως δεν θα σταματήσουν να συζητούνται οι ταινίες του Αγγελόπουλου και όλων των άλλων σκηνοθετών που ανέφερα.
