Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ηγήθηκαν στο ημισφαίριο των φιλελεύθερων δημοκρατιών, μεταξύ άλλων, ως πολιτειακό και δημοκρατικό υπόδειγμα.
Το υπόδειγμα αυτό βασιζόταν σε δυο πυλώνες.
Ο ένας ήταν η λειτουργία των θεσμών έτσι όπως είχε οριστεί από το σύστημα των checks and balances. Από ένα σύστημα, δηλαδή, θεσμικών αντίβαρων που οριοθετούσε επιτυχώς τις εξουσίες.
Ο άλλος πυλώνας ήταν η συναίνεση σε μία σειρά από βασικές αρχές και αξίες που εξασφάλιζαν την ομαλή λειτουργία του συστήματος στην, κατά τους Νew York Times, «παλαιότερη σύγχρονη δημοκρατία».
Όπως αποδεικνύεται σήμερα, ήταν αρκετή η εκλογή Τραμπ για μια τεκτονική αλλαγή στην πολιτική κουλτούρα της Αμερικής.
Η υπερδύναμη που είχε τόση πίστη στη δημοκρατία της ώστε να αποπειραθεί ακόμη και να την εξαγάγει – ανεπιτυχώς ασφαλώς – εισέρχεται σε μια «εποχή των άκρων».
Σε μια εποχή βαθιάς πόλωσης, πραξικοπηματικού χαρακτήρα κινήσεις που βάλλουν εναντίον των ίδιων των θεσμών, συνωμοσιολογίας, μισαλλοδοξίας και άρνησης της πραγματικότητας που ξεκινούν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και φτάνουν ως την κλιματική κρίση.
Θα ήλπιζε κανείς πως για τις μεγάλες δημοκρατίες ισχύει εκείνο το toο big to fail που ισχύει για τις μεγάλες οικονομίες.
Οσα πάντως συμβαίνουν ήδη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στέλνουν ένα ηχηρό σήμα κινδύνου στην Ευρώπη.
Αν μάλιστα η συνέχεια της ιστορίας γραφτεί με την επανεκλογή Τραμπ, είναι σαφές πως δεν βρισκόμαστε παρά στην αρχή μιας περιδίνησης.
Η οποία δεν αφορά μόνο την «ασθενέστερη σύγχρονη δημοκρατία», αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
