Η χώρα οδεύει προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές κάτω από τη σκιά ενός «οξύμωρου».
Από τη μία πλευρά, ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είχε μπει στο στόχαστρο της κριτικής όσο αυτή την περίοδο.
Ο λόγος είναι πως πυρκαγιές και πλημμύρες ανέβασαν τον πήχη των απαιτήσεων, καθώς αποδόθηκαν ευθύνες και αναζητήθηκαν αρμοδιότητες πέρα από το απλουστευτικό σχήμα που έλεγε πως «δουλειά του δημάρχου είναι να μαζεύει τα σκουπίδια».
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές χαρακτηρίζονται ως οι πιο «βουβές» που έχει ζήσει ποτέ η χώρα.
Καμία κριτική δεν φαίνεται να εκβάλει στην κάλπη και καμία δυσαρέσκεια να εκφράζεται.
Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά πιθανό να ανανεωθεί η θητεία τοπικών αρχόντων που βρέθηκαν στο επίκεντρο της επικαιρότητας για λόγους που προφανώς δεν θα ήθελαν οι ίδιοι.
Το οξύμωρο έχει ασφαλώς την εξήγησή του.
Αφενός η αυτοδιοίκηση έχει σε μεγάλο βαθμό αποδεσμευθεί από το κεντρικό πολιτικό σύστημα χάρις και στην ψήφο των δημοτών.
Η εποχή του «κάθε δήμος και χρίσμα – κάθε κοινότητα και εκλεκτός» έχει παρέλθει.
Αφετέρου, η χώρα έχει πολιτικά μετρηθεί σε δυο πρόσφατες εθνικές αναμετρήσεις απ’ όπου προέκυψαν τέτοιες διαφορές που δεν αφήνουν χώρο ούτε σε υποψία οποιασδήποτε ανατροπής ή έστω μερικής αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Τα πολιτικά συμπεράσματα είναι περίπου προδιαγραμμένα, κάτι στο οποίο συνηγορεί και το φθινοπωρινό κύμα δημοσκοπήσεων.
Εδώ όμως βρίσκεται και το ενδιαφέρον του οξύμωρου.
Με το βάρος της επιλογής να έχει μεταφερθεί από τα κόμματα στις τοπικές κοινωνίες, μεταφέρθηκε αυτομάτως και μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη διαχείριση της καθημερινότητάς τους και την επίλυση των προβλημάτων τους.
Ανάμεσα σε «στηριζόμενους», «αντάρτες» ή «αδέσμευτους» υποψήφιους αυτές θα επιλέξουν.
Ελπίζει κανείς, εκείνους που έχουν πλέον αντιληφθεί πως η δουλειά τους δεν είναι μόνο να μαζεύουν σκουπίδια.
