Όταν ο μεγαλομανής ηγέτης που αδυνατεί να αποδεχθεί την ήττα του επιθυμεί να καταστρέψει εκείνο του οποίου ηγήθηκε. Είτε αυτό είναι ένας λαός που έχασε έναν πόλεμο, είτε ένα κόμμα που απώλεσε οριστικά την εξουσία…

Βερολίνο, 1945… Λίγο πριν αυτοκτονήσει στο Führerbunker, ο Άντολφ Χίτλερ, αδυνατώντας να αποδεχθεί την ήττα του Τρίτου Ράιχ και εμφορούμενος από τη μεγαλομανή ιδέα ότι «η Γερμανία είμαι Εγώ», είπε στους επιτελείς του:

«Ο Γερμανικός λαός διέψευσε τις προσδοκίες μου και δεν είναι άξιος να υπάρχει!»

Και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να συμπαρασύρει τη χώρα του και τον λαό της στη δική του καταστροφή…

Αθήνα, 2023… Ένας πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος, αδυνατώντας να αποδεχθεί ότι ο ελληνικός λαός τού γύρισε την πλάτη, και εμφορούμενος από τη μεγαλομανή ιδέα ότι «το κόμμα είμαι Εγώ», σκέφτηκε (όπως βάσιμα μπορούμε να εικάσουμε):

«Το κόμμα μου με απογοήτευσε. Δεν του αξίζει πλέον να υπάρχει!»

Και έβαλε σε εφαρμογή ένα σατανικό σχέδιο: Έντυσε με στολή υποψήφιου αρχηγού κόμματος και διαδόχου του μία καλογυαλισμένη και φανταχτερή μαριονέτα με μηδαμινό πολιτικό εκτόπισμα, που ήταν σίγουρο ότι θα έκανε «γκελ» σε επιπόλαια πλειοψηφικά κομμάτια τής (ας την πούμε) αριστεράς. Και έστειλε το κακέκτυπο αυτό αντίγραφό του να διεκδικήσει από το πουθενά την ηγεσία του κόμματος που εκείνος κάποτε δημιούργησε μα τώρα ήθελε να καταστρέψει. Γνωρίζοντας καλά ότι η επικράτηση του εκλεκτού του θα σήμαινε πολιτικό ευτελισμό και σχεδόν βέβαιη διάσπαση του χώρου…

Πώς το είπε ο Μαρξ εκείνο το ωραίο για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα;

Μόνο που, υπάρχει κίνδυνος η συγκεκριμένη αυτή «φάρσα» να έχει σοβαρές συνέπειες για τη χώρα, αφού το φαινόμενο μπορεί να εξελιχθεί σε trend που θα μολύνει ολόκληρο το πολιτικό της σύστημα. Να αναρριχηθούν, δηλαδή, σε ηγετικές θέσεις των κομμάτων άτομα με χαρισματική εξωστρέφεια αλλά μηδαμινό έως ανύπαρκτο αίσθημα πολιτικής ευθύνης. Και να γοητεύσουν εύκολα μία κοινωνία που, στην πλειοψηφία της, εντυπωσιάζεται περισσότερο από το επικοινωνιακό στυλ παρά από την πολιτική ουσία. Όπως περίτρανα (και εφιαλτικά) αποδείχθηκε το καλοκαίρι του 2015, όταν ένας νάρκισσος με μοτοσικλέτα έπεισε το 62% των Ελλήνων ψηφοφόρων ότι η γοητεία του ήταν από μόνη της αρκετή για να εξαφανίσει το χρέος της χώρας. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε…