Οι δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες περιγράφουν όλες ανεξαιρέτως την ίδια γενική εικόνα.
Μιας κοινής γνώμης ευμετάβλητης ως προς τις διαθέσεις τις, αλλά αμετακίνητης ως προς τις προθέσεις της.
Μιας κυβέρνησης, κατ’ επέκταση, της οποίας βασικός αντίπαλος παραμένει ο εαυτός της.
Και μιας αντιπολίτευσης που σε καμία από τις εκδοχές της, είτε της μείζονος είτε την ελάσσονος, δεν πείθει ως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Είναι δε χαρακτηριστικό πως η καταγεγραμμένη δυσαρέσκεια δεν εκτονώνεται προς καμία από τις κατευθύνσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν τη δημοκρατική ομαλότητα.
Δυνάμεις που κινούνται στις παρυφές του δημοκρατικού τόξου διατηρούν απλώς ένα κάποιο κοινό.
Τους λείπουν όμως τα μεγέθη που θα τους επέτρεπαν να φιγουράρουν ως «ρυθμιστές» ή «παίκτες» του συστήματος, όπως συμβαίνει δυστυχώς σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Το συμπέρασμα είναι ότι παρά τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (τις δυο εθνικές του καλοκαιριού και τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές σε μία εβδομάδα) στο εκλογικό σώμα έχει παγιωθεί μία και μόνο εκλογική συμπεριφορά.
Οι πολίτες ψηφίζουν ξορκίζοντας το φάντασμα των αλλεπάλληλων κρίσεων. Και με τη γνώση πως η δική τους εκλογική συμπεριφορά στο παρελθόν έχει συμβάλει τα μέγιστα σε αλλεπάλληλες περιπέτειες.
