Κάθε κυβέρνηση κρίνεται σε δυο επίπεδα.
Πρώτα, στο επίπεδο διαχειρισιμότητας. Ως προς την ικανότητά της, δηλαδή, να διαχειρίζεται ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών όσο και έκτακτες καταστάσεις.
Το δεύτερο – και πιο απαιτητικό – είναι το επίπεδο της αποτελεσματικότητας. Εκεί, κρίνεται στο πεδίο της επίλυσης προβλημάτων για την θεραπεία των οποίων δεν αρκεί η απλή διαχείριση.
Δεν αρκεί, για παράδειγμα, η διαχείριση του προβλήματος της ακρίβειας. Ενός προβλήματος όχι μόνο υπαρκτού αλλά και με «αθέατες» όψεις οι οποίες συνδέονται με φαινόμενα κερδοσκοπίας και αισχροκέρδειας.
Ενδεχομένως να μπορούν να γίνουν λιγότερα ως προς τις αιτίες που γενούν το πρόβλημα. Μπορούν όμως να γίνουν περισσότερα ως προς τις πηγές που το συντηρούν σκοπίμως.
Όταν απορρυθμίζεται η αγορά, το κράτος δεν έχει παρά να αναλάβει τον ρυθμιστικό του ρόλο.
Ο τελικός λογαριασμός εξάλλου δεν πληρώνεται στο σούπερ μάρκετ, αλλά στην κάλπη. Εκεί όπου κάθε κυβέρνηση κρίνεται εκ του αποτελέσματος.
