Η κυβέρνηση ανανέωσε τον περασμένο Ιούνιο τη θητεία της με έναν εκλογικό περίπατο.
Αλλά μόλις τρεις μήνες μετά εμφανίζεται να ασθμαίνει σε μια λασπωμένη ανηφόρα.
Είναι σαφές ότι λειτουργεί υπό το κράτος ψυχολογικής πίεσης και χωρίς την αυτοπεποίθηση μιας κυρίαρχης πολιτικής δύναμης με νωπή λαϊκή εντολή.
Κι αυτό, ενώ ο βασικός της αντίπαλος κινδυνεύει να προσθέσει στο φορτίο της συντριβής από τις εθνικές εκλογές κι εκείνο της διάσπασης από τις εσωκομματικές.
Διαμορφώνεται έτσι ένα πολιτικό σκηνικό για το οποίο γεννούνται ερωτηματικά ως προς την ικανότητά του να ανταποκριθεί στις έκτακτες συνθήκες με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.
Ακριβώς σε αυτές τις συνθήκες ωστόσο είναι απαραίτητο το κλασικό σχήμα που χαρακτηρίζει όλα τα υγιή πολιτικά συστήματα.
Μιας κυβέρνησης που να κυβερνά με γνώμονα την επιτυχή διαχείριση των συνεπειών μιας μείζονος φυσικής καταστροφής.
Και μιας αντιπολίτευσης που να αντιπολιτεύεται με αντίληψη του ρόλου της και αίσθηση του μέτρου.
Το τελευταίο, με άλλα λόγια, που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος είναι μια πλημμυροπαθή κυβέρνηση και μια εκτός τόπου και χρόνου αντιπολίτευση.
