Ύστερα από 92 αγώνες και 3.680 λεπτά το Mundobasket 2023, που φιλοξενήθηκε για δύο εβδομάδες στην νοτιοανατολική Ασία – κυρίως δε στις Φιλιππίνες που λατρεύουν την πορτοκαλί θεά, έγινε το δέκατο ένατο κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας. Μιας ιστορίας που ξεκίνησε να καταγράφεται το 1950 στην Αργεντινή και περιλαμβάνει πλέον επτά διαφορετικές πρωταθλήτριες χάρη στον θρίαμβο με 83-77 της υπερηχητικής Γερμανίας επί της της Σερβίας, την Κυριακή (10/9).
Ο Γκάρι Λίνεκερ είχε κατά νου το ποδόσφαιρο κι όχι το μπάσκετ, να όμως που η περίφημη ρήση του αρχίζει πια να βρίσκει μπόσικο έδαφος στα παρκέ των κλειστών γηπέδων και να λαμβάνει νέες διαστάσεις. Πλέον υπάρχουν κι εκείνοι οι δέκα (όχι είκοσι δύο) παίκτες που κυνηγούν μια μπάλα για σαράντα (κι όχι ενενήντα) λεπτά, προτού στο τέλος επικρατήσουν οι Γερμανοί.
Σημεία των καιρών; Δεν θα το λέγαμε. Διότι ουδείς έχει το δικαίωμα ν’ αμφισβητήσει πως συνέβη κάτι τυχαία σε αυτό το τουρνουά με δεδομένο το 8/8 που ήρθε μέσα από νικηφόρες μάχες επί των Αυστραλών, των Σλοβένων και των Λετονών και των Αμερικανών. Ούτε οι Σέρβοι επέστρεψαν στο βάθρο από σύμπτωση. Κι ας είχαν στον πάγκο έναν 74χρονο κόουτς που δέχθηκε ουκ ολίγα πυρά για τον παρωχημένο τρόπο.
Μετά τον πρόλογο, ας σημειώσουμε τι συμπεράναμε και τι διδαχθήκαμε απ’ όσα είδαμε, ιδίως από τη β’ φάση κι έπειτα:
Ο Ντιρκ Νοβίτσκι άφησε γερή παρακαταθήκη
To 2002 η Γερμανία επικρατούσε 117-94 της Νέας Ζηλανδίας και κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο στην Ινδιανάπολη. Θ’ ακολουθούσε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005, παρά την ήττα από την Ελλάδα στον τελικό του Βελιγραδίου. Έκτοτε μια τεράστια γενιά παιδιών θα ταυτιζόταν με τα κατορθώματα του ανυπέρβλητου Ντιρκ Νοβίτσκι και θα έκανε δεύτερη φύση της το μπάσκετ.
Η φρεσκότατη πρωταθλήτρια κόσμου απαρτίζεται απ’ αυτήν τη φουρνιά των πιτσιρικάδων που βλέποντας τον αγέρωχο ξανθομάλλη να καλπάζει στο παρκέ θέλησαν να του μοιάζουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τάις, Φόγκτμαν και Λο ήταν στην προεφηβεία, ο Σρέντερ κάτω από τα δέκα, ο μεγάλος Βάγκνερ (Μο) με τον Ομπστ άρχιζαν το σχολείο, ενώ ο μικρός (Φραντς) κι ο Μπόνγκα μάθαιναν πώς να στέκονταν στα πόδια τους μετά το μπουσούλημα.
Η επιτυχία της Γερμανίας δεν ήταν ένα πυροτέχνημα που απώλεσε το φως του όσο χανόταν στον ουράνιο θόλο. Η ομοσπονδία της χώρας είχε σχέδιο και το έθεσε σ’ εφαρμογή: επένδυσε σ’ εκείνη τη λαμπρή τριετία κι έβαλε στον αθλητικό χάρτη της χώρας το μπάσκετ.
Χωρίς διακρίσεις ή αποκλεισμούς, συνέχισε να δέχεται στους κόλπους της όλους εκείνους τους απογόνους των μεταναστών που γεννημένοι στη Γερμανία είχαν πλέον συνδεθεί με την ντόπια κουλτούρα, την ιδιοσυγκρασία, τη σημαία. Και εκμεταλλεύτηκε δεόντως τα προσόντα τους. Οι ρίζες είναι ρίζες, μα η πατρίδα είναι πατρίδα.
Λίγο αργότερα τα πιτσιρίκια αυτά άρχιζαν, μεγαλώνοντας, να φεύγουν σωρηδόν για τ’ αμερικάνικα κολέγια, φημισμένα και μη, ή απευθείας για τη μεγάλη λίγκα, να εξελίσσονται μαθαίνοντας από τους καλύτερους και να προοδεύουν χωρίς να κάνουν εκπτώσεις.
Δηλώνοντας δε πίστη στην εθνική ομάδα τους, έφτιαξαν ένα σύνολο με απαράμιλλη ομοιογένεια, αστείρευτο ταλέντο και σύγχρονα μπασκετικά χαρακτηριστικά που έφτασε ως την κορυφή κάνοντας περήφανο τον «ιδεολογικό πατέρα» τους.
Ο Γκόρντον Χέρμπερτ, άλλοτε προπονητής του Άρη, δικαιολογημένα έκλαιγε για το κατόρθωμά του, αποβάλλοντας σε αυτά τα δάκρυα όλα τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν εκείνη τη στιγμή.
Ο «παππούς» Πέσιτς τα έχει 400
Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς δεν είναι, πλέον, προπονητικό νιάτο που να διαφημίζεται ως εκσυγχρονιστής. Ούτε τις ιδέες του θ’ αλλάξει όσο διάγει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, μια και στις 28/8 συμπλήρωσε τα 74 χρόνια του, ούτε νερό στο κρασί του θα ρίξει για να γίνει αρεστός σ’ εκείνους που τον θεωρούν ξεπερασμένο.
Ίσως να μην είναι πια σε θέση να λειτουργήσει ως προπονητής συλλόγου, όπως αποτυπώθηκε στην πρόσφατη διετή θητεία του στην Μπαρτσελόνα (2018-2020), διότι η καθημερινή τριβή με το απαιτητικό αντικείμενο μοιάζει να τον φθείρει. Μαζί και την πλούσια φήμη του.
Αλίμονο όμως σε όσους συντηρούν την αμφισβήτηση που πηγάζει από την ηλικία του και δεν ανταποκρίνεται σε μια πορεία που άρχισε το 1982 στην Μπόζνα και συνδυάστηκε με επιτυχίες που άλλοι ούτε με κιάλια είδαν ποτέ τους. Ο Πέσιτς έχασε τον τελικό της Κυριακής, μα τα άλλοθι είναι εκεί.
Τον άτυχο Σίμανιτς που χτύπησε σοβαρά στο νεφρό του τον είχε χάσει νωρίς. Ο Ντόμπριτς τραυματίστηκε στην αρχή του τελικού, ο Μπογκντάνοβιτς ήταν άρρωστος, ο Γκούντουριτς έγινε ο μοιραίος και ο Μιλουτίνοβ ανέλαβε το δικό του μερίδιο, παρόλο που έπαιζε λαβωμένος.
Αλλά πηγαίνοντας τη Σερβία ως το τέλος της διαδρομής, χωρίς άλλες τρεις βασικότατες μονάδες (Γιόκιτς, Μίτσιτς, Κάλινιτς) απέδειξε πως ο χρόνος δεν είναι ο αποτρεπτικός παράγοντας σε μια δουλειά δυο εβδομάδων που απαιτεί σωστή προετοιμασία, οξυδέρκεια και κυρίως άριστη διαχείριση των απαιτητικών καταστάσεων σ’ έναν πεπιεσμένο χρόνο.
Με το κόουτσάρισμά του τσαλάκωσε κάθε ηλικιακό ρατσισμό που υπέβοσκε τον τελευταίο χρόνο. Είχε δεχθεί πολύ σκληρή κριτική για τον αποκλεισμό των «όρλοβι» στο περυσινό Eurobasket, για ένα κακό δεκάλεπτο, γεννήθηκαν και σκιώδεις αμφισβητήσεις από κάμποσους διεθνείς. Μα εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε, φέρνοντας εις πέρας την αποστολή του.
Είναι βέβαιο πως δεν θα τοποθετηθεί ποτέ δίπλα στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ούτε θα δει το όνομά του μεταξύ των σοφών της μεγάλης των πλάβι σχολής. Αλλά τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει. Αρκεί ένα καλό λευκό κρασί για να νιώσει γεμάτος. Τις φιλοδοξίες του τις έχει εκπληρώσει όλες, μία προς μία.
Απομένει να δούμε τώρα πώς θα διαχειριστεί το ολυμπιακό τουρνουά. Του αξίζει η ευκαιρία αυτή και θα τη ζήσει. Γιατί τι 30, τι 40, τι 70…
Ο Καναδάς μπορεί το χρυσό στο Παρίσι
Μια ημέρα μετά το τέλος του Mundobasket στη Μανίλα διάρρευσε η πληροφορία πως ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι διατεθειμένος να ηγηθεί της Team USA στο ολυμπιακό τουρνουά του 2024. Το νέο φιάσκο των Αμερικανών σε Παγκόσμιο δεν αφήνει περιθώρια για πισωγυρίσματα και η διατήρηση των χρυσών πρωτείων που ως Redeem Team ανέκτησαν στο Πεκίνο το 2008 απαιτεί συστράτευση όλων των μεγάλων αστέρων για το τουρνουά σε Λιλ και Παρίσι.
Ειλικρινά, άσχημα σεν έπαιξαν άσχημα τα «σχολιαρόπαιδα» του Στιβ Κερ, αλλά την κρίσιμη ώρα δεν βρήκαν το σθένος ν’ ανταπεξέλθουν στα δύσκολα και να ολοκληρώσουν τη δουλειά που ανέλαβαν ως φαβορί της διοργάνωσης. Να ‘ναι σίγουρος πάντως ο αρχισκόρερ του ΝΒΑ και δυο φορές χρυσός ολυμπιονίκης πως ο Καναδάς θα παραμονεύει για κάτι μεγαλειώδες, σπουδαιότερο από την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο.
Όντως η ήττα από τους Σέρβους στον ημιτελικό άφησε μια κηλίδα στην αμόλυντη προσπάθεια που κατέβαλαν οι Βορειοαμερικανοί στο Παγκόσμιο.
Μα η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου, του παρθενικού σε τέτοιο επίπεδο, με νίκη επί των πληγωμένων Αμερικανών, η δέσμευση των κορυφαίων παικτών για μια τριετία, η παρουσία ενός προπονητή (Ζόρντι Φερνάντες) που μεγάλωσε στην μπασκετομάνα Μπαναλόνα του Βιγιακάμπα και των αδερφών Ζοφρέσα κι ανατράφηκε με το μπάσκετ της FIBA, και το τεράστιο κίνητρο ενός χρυσού στο Παρίσι δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Ας μην ξεχνάμε πως έλειψε ο ηγετικός Τζαμάλ Μάρεϊ εξαιτίας ενός τραυματισμού, ένας παίκτης που και με το μακρινό σουτ και τις οργανωτικές ικανότητές του όχι απλώς είναι σε θέση να στηρίξει τον Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, αλλά θα βγει μπροστά συνθέτοντας μαζί του ένα απολαυστικό περιφερειακό δίδυμο.
Σ’ αυτούς ίσως βρεθεί χώρος για τον Κόρι Τζόζεφ, τον Όσε Μπρίτζετ ή ακόμη και τον Άντριου Γουίγκινς κι ας μην δεσμεύτηκε σε πρώτη φάση με την υπόλοιπη ομάδα. Άρα τα λαμπρότερα έρχονται. Αρκεί να μην πιστέψουν ότι τα κατάφεραν ήδη, διότι οι Ευρωπαίοι παραμονεύουν.
Τι μένει από τα παραπάνω; Το ταλέντο είναι κυριαρχικός παράγοντας κάθε επιτυχίας. Μετράει πάντα το υλικό, μετράει και η προσωπικότητα. Την ίδια στιγμή όμως ο προγραμματισμός και η προσαρμοστικότητα στη «νέα τάξη πραγμάτων» που κυριαχρεί στο σύγχρονο μπάσκετ αποτελούν προϋποθέσεις που δεν πρέπει ν’ αγνοούνται. Ούτε οι κύκλοι θα πρέπει να κλείνουν βιαστικά ή υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Προς γνώση και συμμόρφωση δηλαδή…
