Πολλές από τις τραγωδίες που βιώνει μια κοινωνία συνδέονται με ένα κλασικό συμπεριφορικό σχήμα.
Κάποιος προειδοποιεί για τον κίνδυνο. Και κάποιος αδιαφορεί για την προειδοποίηση.
Το σήμα κινδύνου ωστόσο που εκπέμπει η κλιματική κρίση είναι τόσο ισχυρό όσο και αδιάλειπτο για να αδιαφορήσει κανείς.
Είναι η πυκνή αλληλουχία των γεγονότων εξάλλου που δεν επιτρέπει την αδιαφορία.
Η χώρα μας ήρθε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αντιμέτωπη με πρωτοφανούς μεγέθους και έντασης πυρκαγιές και πλημμύρες.
Σε μια πιο απλουστευτική εκδοχή, πρώτα καήκαμε και μετά πνιγήκαμε.
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για τα ανθρωπογενή αίτια αυτής της κρίσης.
Αν όμως η μισή αλήθεια είναι πως ένα έθνος και μόνο λίγα μπορεί να κάνει για τις εκπομπές των αερίων, η άλλη μισή είναι πως μπορεί και πρέπει να κάνει πολλά για τις χορταριασμένες εκτάσεις του και τα μπαζωμένα του ρέματα.
Για την αντιπυρική του προστασία και την αντιπλημμυρική του θωράκιση.
Η επιστημονική πρόοδος προσφέρει συνεχώς νέα γνώση. Η εξέλιξη της τεχνολογίας νέα μέσα.
Αρκεί να ακούσει κανείς το σήμα κινδύνου. Και ασφαλώς να μην αδιαφορήσει.
