Ο Matteo Pizzocaro ασχολείται με τον κινηματογράφο από τα πρώιμα εφηβικά του χρόνια. Σπούδασε Σκηνοθεσία BA (Hons) στο Screen Academy of Scotland του Πανεπιστημίου Napier του Εδιμβούργου καθώς και στο Brooklyn College του Πανεπιστημίου CUNY της Νέα Υόρκης, όπου ειδικεύτηκε στην παραγωγή και στη σκηνοθεσία. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας συμμετέχει με την ταινία «The Thief».
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που με κινητοποιεί, αυτό κάνω από μικρός, φτιάχνω ιστορίες και τις ζωντανεύω με εικόνες στη φαντασία μου. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες «προορίζονται» για μεγάλου μήκους, κάποιες άλλες για μικρού. Ο «Κλέφτης» για παράδειγμα είναι μια ταινία προορισμένη εξαρχής για μικρή φόρμα. Είναι αλήθεια ότι εστιάζω την προσοχή μου στις μικρού μήκους γιατί αυτή τη στιγμή είναι οι μόνες που μπορώ να πραγματοποιήσω, από άποψη χρηματοδότησης. Είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία, αλλά ανυπομονώ να έρθει η ώρα και για τη δοκιμασία της μεγάλου μήκους.»
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Αυτό που παρατηρώ στους σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς είναι ότι υπάρχουν ειλικρινείς προθέσεις για να παραχθεί κάτι ουσιαστικό, κάτι που να έχει νόημα ύπαρξης. Επίσης υπάρχει όρεξη για πειραματισμό. Όπως πολύ συχνά συμβαίνει, οι περιορισμένες πηγές χρηματοδότησης κάνουν τους ανθρώπους πιο δημιουργικούς και επινοητικούς. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, αυτό που θα ήθελα είναι να αυξηθούν οι χρηματοδοτήσεις (υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να είμαστε το ίδιο δημιουργικοί και επινοητικοί και με λίγο μεγαλύτερα budget). Υπάρχουν ωραίες ιδέες αλλά συχνά δεν υπάρχουν τρόποι για να πραγματοποιηθούν όπως τους αξίζει. Περιορίζουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας και αυτό μπορεί να γίνει συνήθεια.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Φαντάζομαι ότι ένας μπορεί σίγουρα, για όλους τους υπόλοιπους δεν ξέρω! Πέρα από τ’ αστεία, είναι εξαιρετικά δύσκολο, ιδίως στην Ελλάδα που η φράση «καλλιτεχνικό επάγγελμα» εξακολουθεί να θεωρείται οξύμωρη. Χρειάζεται πολλή υπομονή, επιμονή και τύχη. Απο την άλλη, προσωπικά δεν το βρίσκω αποθαρρυντικό, ίσως επειδή δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο!
