Ο Μανώλης Μαυρής πούδασε γραφιστική και κινούμενο σχέδιο στην Αθήνα και οπτική επικοινωνία στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Λονδίνο, εργάστηκε στο post production αγγλικών τηλεοπτικών σειρών,για λογαριασμό των βρετανικών τηλεοπτικών σταθμών Channel 4 και BBC One. Το 2014 υλοποίησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, «Βlue Τrain», η οποία προβλήθηκε μεταξύ άλλων και στο φεστιβάλ Leeds International Film Festival. Εκτοτε, οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν προβληθεί σε σημαντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ παγκοσμίως. Φέτος, η νέα ταινία του, «Midnight Skin», με την οποία συμμετέχει και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών.
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Η μικρού μήκους είναι η αφορμή για να πειραματιστείς, να εμβαθύνεις σε ιδέες και να ανακαλύψεις τη σκηνοθετική γραφή σου σαν δημιουργός. Είναι ένας προθάλαμος. Λειτουργεί σαν ταυτότητα του έργου που θα κάνεις σε επόμενο βήμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι κατά βάση οικονομικό, καθώς η παραγωγή ταινιών είναι κοστοβόρα. Σε μια μικρού μήκους μπορείς να είσαι τολμηρός και να δοκιμάσεις άφοβα αφηγηματικά στοιχεία για τα οποία δεν είσαι σίγουρος ότι θα πετύχουν. Είναι ένα μέσο για να εξελιχθείς χωρίς να ρισκάρεις τεράστια χρηματικά ποσά που απαιτούνται για μια ταινία μεγάλου μήκους.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Το σύγχρονο ελληνικό σινεμά ολοένα εξελίσσεται και αυτό είναι ένα μικρό θαύμα που οφείλεται σε όρεξη, ταλέντο, σκληρή δουλειά και αγάπη για τον κινηματογράφο. Ωστόσο, παρόλο που πλέον έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στους περισσότερους τομείς, ένα βασικό πρόβλημα που ακόμα εντοπίζω στις εγχώριες ταινίες αφορά στο σενάριο. Σίγουρα θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη κρατική στήριξη και υποδομή σχετικά με την συγγραφή και ανάπτυξη των σεναρίων – μία διαδικασία που από τη φύση της είναι χρονοβόρα και δύσκολη.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Συναντώ την ερώτηση αυτή αρκετά συχνά και η απάντησή μου παραμένει η ίδια. Σχεδόν κανένας Έλληνας σκηνοθέτης δεν μπορεί να ασχολείται αποκλειστικά με το σινεμά και να βιοπορίζεται. Αναγκάζεται κανείς να κάνει ένα ακόμα επάγγελμα (είτε αυτό λέγεται διαφήμιση είτε μπαρ είτε οτιδήποτε άλλο) ώστε να έχει μία αξιοπρεπή ζωή. Είναι σίγουρα αποκαρδιωτική η στάση του κράτους απέναντι στους κινηματογραφιστές και ειλικρινά δεν είμαι αισιόδοξος ότι αυτό πρόκειται αλλάξει.
