Ο Γιώργος Σερβετάς είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος, απόφοιτος της Σχολής κινηματογράφου και τηλεόρασης Λ. Σταυράκου. Οι μεγάλου μήκους ταινίες του έχουν ταξιδέψει σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ενώ το 2018 εκδόθηκε και το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η γυναίκα με το όπλο». Η ταινία «Cargo» είναι η πρώτη του μικρού μήκους.
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Ξεκίνησα με μεγάλου μήκους, ενώ δεν είχα κάνει ποτέ μικρού μήκους που να ξεμυτίσει από το συρτάρι μου. Αν και ήταν μεγάλη τύχη, είχε σαν κόστος ότι μου έβαλε έναν πήχη φιλοδοξίας πέρα από την εμβέλεια των χεριών μου. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι απλά μου αρέσει να φτιάχνω εικόνες. Η πρώτη μου φορά στη Δράμα ήταν σαν σεναριογράφος σε μια ταινία που ήταν όλη ένα voice over, το 2021, στο «Exploitation» της Μ. Συμεού. Οι μικρού μήκους σου δίνουν ζωντανό τον κόσμο που φαντάστηκες ενώ είναι και ένα πεδίο πειραματισμών στους οποίους μπορείς να μπεις χωρίς να σου κοστίσει τα πάντα. Έχουν μια αμεσότητα που είναι εύκολο να χαθεί σε μια μεγάλου μήκους όπου η διαδικασία από τη σύλληψη μέχρι την οθόνη θα πάρει εύκολα 5 χρόνια.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Βρήκα πολύ ενθαρρυντικό ότι υπήρξαν τα micro-budget χρηματοδοτικά προγράμματα του ΕΚΚ. Προφανώς ο κινηματογράφος είναι πολύ ακριβή, σχεδόν πολυτελής δραστηριότητα αλλά στο τέλος της ημέρας οι ταινίες, οι αφηγήσεις ερμηνεύουν και ίσως καθορίζουν τον κόσμο μας, είναι η ταυτότητά μας. Με αυτή την έννοια, έχουμε ανάγκη από τις ταινίες και ειδικά από ταινίες που αφορούν το εδώ και το τώρα. Είναι πολύ εύκολο οι μεγάλοι προϋπολογισμοί και οι μεγάλοι χρόνοι να οδηγήσουν σε έργα κάπως ανεπίκαιρα, ειδικά όταν η πραγματικότητα είναι τόσο ρευστή. Πέρα από αυτό, μου λείπει εξωστρέφεια, ταινίες είδους, χορταστικές ταινίες που οδηγούν σε συζητήσεις και ποτά, ταινίες που είναι θέαμα και κοινωνικά γεγονότα και όχι ταινίες – έργα που θα καταναλωθούν εντός του σιναφιού και θα δίνουμε συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Ακόμα και αν είναι, δεν έχω βρει τον τρόπο. Ίσως να μπορεί, όπως μπορεί κανείς να βιοποριστεί και από τον τζόγο. Είναι αποθαρρυντικό, αλλά κυρίως προκαλεί ένα σαφές survivorship bias στις ταινίες που βλέπουμε. Οι ιστορίες που φτάνουν στις οθόνες μας είναι οι ιστορίες που κατάφεραν να γίνουν, από τους ανθρώπους που είχαν την οικονομική δυνατότητα και ξενοιασιά ώστε να τις κάνουν.
