Ο Γιώργος Μπουγιούκος ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης στην Αθήνα από το 2005. Η «Παλίρροια/ Flux», με την οποία συμμετέχει φέτος στο Φεστιβάλ Δράμας είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του, ενώ παράλληλα ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.
Η μικρή φόρμα είναι η καταλληλότερη για να ειπωθούν κάποιες ιστορίες όπως αυτή που θέλησα να αποδώσω στην ταινία μου. Επιπλέον, η στιβαρή συμπύκνωση, η αυστηρότητα της αφαίρεσης και ο ρυθμός που απαιτεί η μικρού μήκους ταινία (όπως και κάθε ταινία άλλωστε, ανεξάρτητα διάρκειας), μοιάζει στα μάτια μου σαν μια γοητευτική πρόκληση. Και για να μιλήσω κάπως μεταφορικά: αν μια μεγάλου μήκους ταινία οφείλει να μοιάζει με καταιγίδα, η μικρού μήκους ταινία οφείλει να προκαλεί ό,τι μια αστραπή. Κάπως έτσι μπήκα σ’ αυτήν τη μικρή περιπέτεια.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Το ελληνικό σινεμά νομίζω πως βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια. Παρά τα προβλήματα χρηματοδότησης και διανομής. Νέες φωνές εμφανίζονται διαρκώς. Ποιοτικές και ευδιάκριτες φωνές, ικανές να αφήσουν το στίγμα τους και κυρίως να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ενός μεγαλύτερου κοινού που αγαπά το καλό σινεμά.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Αναμφίβολα κάτι τέτοιο είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο για τους περισσότερους από μας. Μα τα πράγματα στην Ελλάδα πάντοτε έτσι ήταν για τους καλλιτέχνες και δεν αναφέρομαι φυσικά αποκλειστικά στους σκηνοθέτες. Κι όμως, ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν κάποιοι που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες, συνεχίζουν να γράφουν όμορφη μουσική, καλή ποίηση, σημαντικά μυθιστορήματα, να κάνουν σοβαρό θέατρο και φυσικά όμορφες ταινίες.
