Η Ελεάννα Σαντοριναίου είναι σκηνοθέτρια κινηματογράφου και θεάτρου που ζει μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας. Στην δουλειά της επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Το ντεμπούτο της έγινε το 2008 στο Θέατρο «Φούρνος» σκηνοθετώντας έργα για πολύ μικρά παιδιά. Από το 2012 σκηνοθετεί και για τον κινηματογράφο.
Η μικρού μήκους ταινία έχει διττή λειτουργία για εμένα. Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η δύναμη που κρύβει. Μία μικρού μήκους είναι σαν ένα ποίημα ή χαϊκού. Έχει διαφορετική μορφολογία και προσέγγιση από μία μεγάλου μήκους ταινία διότι πρέπει να αφηγηθεί ένα πολύ ισχυρό και συμπυκνωμένο μήνυμα μέσα σε 5-30 λεπτά. Στο νου μου το έχω σαν μία διαδικασία απόσταξης που καταλήγει σε ένα απλό αλλά ιδιαίτερα συμπυκνωμένο μήνυμα. Σε μία εποχή που η πληροφορία είναι απύθμενη και η διάσπαση προσοχής εμφανής στους περισσότερους από εμάς, μία ταινία μικρού μήκους γίνεται ένα πολύ ισχυρό μέσο επικοινωνίας με το κοινό, ένα αντίδοτο.
Συνεπώς κάτι που με κινητοποιεί να γυρίσω μία μικρού μήκους είναι η πρόκληση να επικοινωνήσω κάτι που θεωρώ σημαντικό με έναν απλό δίχως φλυαρία τρόπο και με τον περιορισμό του χρόνου.
Η δεύτερη λειτουργία μίας μικρού μήκους ταινίας είναι να πειραματιστείς και να δημιουργήσεις την προσωπική σου κινηματογραφική γλώσσα σε έναν πιο ασφαλή χώρο. Επειδή οι ταινίες μικρού μήκους δεν είναι τόσο εμπορικές και συνήθως είναι όπως λένε στα Αγγλικά ένα «passion project» (εργασία πάθους) η ομάδα που φτιάχνεις γι’αυτό το project και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι τέτοια που σου επιτρέπει να δοκιμάσεις πράγματα, να φτάσεις ίσως στα άκρα και έπειτα να παρουσιάσεις στα φεστιβάλ τι είδους δημιουργός είσαι, να δοκιμαστείς.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με το πολύ σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Έφυγα για σπουδές κινηματογράφου στο Λονδίνο το 2012 και έκτοτε πηγαινοέρχομαι μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό που βίωνα είναι ότι κάθε εξάμηνο όλα αυτά τα χρόνια ο Ελληνικός Κινηματογράφος, κυρίως των νέων δημιουργών εξελισσόταν και εξελίσσεται όλο και περισσότερο. Έχει δημιουργήσει το δικό του ιδιαίτερο ρεύμα, δημιουργούς και κοινό. Αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη και υπερήφανη. Πάει πολύ καλά και έχει μία εξωστρέφεια τέτοια που δείχνει μία πολύ πιο σύγχρονη ματιά αλλάζοντας την στερεοτυπική άποψη που υπήρχε/υπάρχει για την Ελλάδα. Αυτό που θα ήθελα να δω περισσότερο είναι οι ταινίες που δημιουργούνται να έχουν μία καλύτερη προώθηση ώστε ο κόσμος να πηγαίνει στις αίθουσες να τις βλέπει και σε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης να υπάρχει το οικονομικό αντίκτυπό που να βοηθάει να γίνεται βιώσιμο το επάγγελμα. Και σίγουρα θα ήθελα να σταματήσει η έκφραση «Για Ελληνικό καλό είναι.» Μία ταινία είναι καλή ή δεν είναι. Δεν καταλαβαίνω γιατί το Ελληνικό έχει μία χροιά υποτίμησης
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Αυτή είναι μία δύσκολη και καίρια ερώτηση. Η σκληρή αλήθεια είναι πώς είναι πολύ δύσκολο. Εγώ σκηνοθετώ παιδικά στο θέατρο Φούρνος από το 2008 και κάνω μοντάζ στην Αγγλία και παραγωγή τα οποία βοηθάνε με τα προς το ζην έχοντας πάντα στόχο κάποια στιγμή να ζω μόνο από τη σκηνοθεσία. Και πάλι αυτό έχει πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις. Όλες/οι οραματιζόμαστε ταινίες μεγάλου μήκους αλλά αντικειμενικά για να είναι κάποιος μόνο σκηνοθέτης και να ζει από αυτό, πολύ πιθανό να σημαίνει ότι θα πρέπει να σκηνοθετεί επιπλέον διαφημιστικά, βίντεο κλιπ.
»Συνεπώς για να το κάνεις επάγγελμα η μεγάλη αβεβαιότητα σίγουρα σε κάνει να σκέφτεσαι εάν θα το τολμήσεις. Παρόλα αυτά δεν θα το έλεγα ότι είναι αποθαρρυντικό – όσο ρομαντικό και να ακούγεται όσοι θέλουν να σκηνοθετήσουν θα βρούνε τρόπο να δημιουργήσουν τις ταινίες τους. Το ερώτημα είναι εάν θα το κάνουν επάγγελμα είτε όχι; Πιστεύω ότι αυτό το άνοιγμα που έχει γίνει στην Ελλάδα, και η ισχυροποίηση του ελληνικού κινηματογράφου θα δημιουργήσει καινούριες ευκαιρίες τέτοιες που ένας σκηνοθέτης θα μπορέσει να εξασκεί το επάγγελμά του όπως το οραματίζεται, όπως θα έπρεπε!Tο εύχομαι και το περιμένω.
