Ο Αστέρης Τζιώλας αποσύρθηκε από τις σπουδές του στην Ιατρική για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το σινεμά και τη σκηνοθεσία. Το 2020 αποφοίτησε από τη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου. Η πτυχιακή του ταινία με τίτλο «Όταν έχασε η νύχτα» έκανε πρεμιέρα στο 27ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο. «Το καλοκαίρι που παρατήρησα για πρώτη φορά τον ήλιο να δύει», με το οποίο συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ολοκληρώθηκε το 2023 και χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ.
Όλα πηγάζουν από την ανάγκη μου να κάνω σινεμά. Και ιδίως το να πειραματιστώ, να ανακαλύψω και να εξελίξω την προσωπική μου κινηματογραφική γλώσσα. Η μικρού μήκους ταινία σου δίνει αυτή τη δυνατότητα γιατί είναι κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί πιο εύκολα συγκριτικά με μια μεγάλου μήκους. Μέσα σε όλους τους περιορισμούς της, καταφέρνεις να βρεις με κάποιο τρόπο τεράστια δημιουργική ελευθερία. Αυτή η συνθήκη είναι αυτό που με εξιτάρει περισσότερο στη δημιουργία μιας μικρού μήκους ταινίας. Έχεις λίγα μόνο λεπτά για να καταφέρεις να αγγίξεις τον θεατή, να τον βάλεις στον κόσμο που εσύ και η ομάδα σου δημιουργήσατε. Και είναι μαγικό όταν τυχαίνει και το καταφέρνεις αυτό.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Βρίσκω πάρα πολύ σπουδαίο το γεγονός πως στο ελληνικό σινεμά συναντάει κανείς έργα ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν. Κουβαλούν μέσα τους θραύσματα από την προσωπική τους αλήθεια. Κι αυτό είναι για μένα το στοιχείο το οποίο διαχωρίζει το σπουδαίο σινεμά, από εκείνο που απλά πηγαίνει με το ρεύμα και τις τάσεις της εποχής. Τρία πράγματα θα ήθελα να δω περισσότερο να συμβαίνουν στον ελληνικό κινηματογράφο. Πρώτον, η εξάλειψη της εξάρτησης των δημιουργών από τις προωθούμενες (κυρίως από τα φεστιβάλ) θεματικές ατζέντες. Η βάση, πιστεύω, για να δημιουργήσει κανείς κάτι το οποίο είναι αυθεντικό, παρουσιάζει βάθος και στο τέλος μπορεί να αγγίξει τον θεατή, είναι η ειλικρίνεια. Να αφηγηθείς κάτι το οποίο θα εμπεριέχει – όπως είπα και πιο πάνω – έστω κι ένα κομμάτι της δικής σου αλήθειας. Σπουδαία ταινία μπορεί να είναι μια της οποίας η θεματολογία αγγίζει τις μαύρες τρύπες της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά και μια στην οποία ένα μικρό παιδί τρώει για πρώτη φορά γρανίτα λεμόνι. Δεύτερον, θα ήθελα να δω περισσότερο ουσιώδη πειραματισμό στον τρόπο με τον οποίο αφηγούμαστε μια ιστορία, στη φόρμα μιας ταινίας αλλά και γενικότερα σε όλα τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν την κινηματογραφική τέχνη. Τρίτο και τελευταίο – όντας λάτρης του εικαστικού κινηματογράφου – να δούμε περισσότερο ελληνικό animation.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Νέος σκηνοθέτης στην Ελλάδα του σήμερα, βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία. Καθώς το διαβάζω φωναχτά, νιώθω πως είναι μια από αυτές τις τυπικές φράσεις με τις οποίες ξεκινάει ένα ανέκδοτο. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που το έχουν καταφέρει, ο κανόνας όμως λέει πως στην Ελλάδα ζεις για το σινεμά κι όχι από το σινεμά. Παρόλαυτα είμαι σίγουρος πως για όλους εμάς που καυλώνουμε να κάνουμε κινηματογράφο, δεν είναι κάτι το οποίο μας αποθαρρύνει. Ίσως γιατί μπαίνουμε σε αυτή τη συνθήκη έχοντας πάνω απ’ όλα στο μυαλό μας την ανάγκη να εκφραστούμε μέσω του σινεμά. Σίγουρα δεν στρέφω το βλέμμα μου μακριά από το γεγονός πως όταν πρέπει να αγωνιστείς, για να καλύψεις βασικές σου ανάγκες και για να ανταποκριθείς στις πολυάριθμες υποχρεώσεις της σύγχρονης κοινωνίας, δεν μπορείς προφανώς να αφεθείς τόσο όσο θα ήθελες στη δημιουργία και την τέχνη. Για τον – λίγο – χρόνο από τη ζωή μου, όμως, τον οποίο έχω αφιερώσει στον κινηματογράφο, νιώθω πως πρέπει για αρχή να επικεντρωθώ σε μένα τον ίδιο και να καλλιεργήσω -όσο καλύτερα μπορώ- τον εαυτό μου. Καλλιτεχνικά αλλά και γενικότερα. Ας κάνω τη μέγιστη προσπάθεια κι όσες θυσίες εγώ ο ίδιος αντέχω να κάνω για αυτό που αγαπάω. Δε ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο αλλά θέλω να πιστεύω πως ο θεός του σινεμά θα δώσει σε όλους μας κάποια στιγμή – τουλάχιστον – μια ευκαιρία…
